«Όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν (στο παρελθόν) από τον Νέρωνα, τον Καλιγούλα, τον Αττίλα και τον Αβδούλ Χαμίτ, χάνονται στην ανυπαρξία μπροστά στα εκατομμύρια που δολοφονήθηκαν σκόπιμα στην Τουρκία κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων ετών. Στα θύματα περιλαμβάνονται αλλοδαποί εχθροί, αιχμάλωτοι πολέμου, Αρμένιοι, Έλληνες, Άραβες κ.α.»«… Ένας μεγάλος αριθμός χιλιάδων γυναικόπαιδων που επέζησε από τα κολαστήρια θανάτου των Τούρκων, οδηγήθηκε βίαια σε μουσουλμανικά ιδρύματα και σπίτια με στόχο των εκτουρκισμό και την γενιτσαροποίηση τους.
Ο Δρ.  Kennedy μέλος της επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών σε έκθεση του καταγγέλλει « Οι Κεμαλικοί με πλαστά έγγραφα εμφάνιζαν ως μουσουλμάνους τα άτυχα γυναικόπαιδα των Χριστιανών υποκαθιστώντας στα έγγραφα τα χριστιανικά τους ονόματα με μουσουλμανικά». (2)

«Ο διωγμός των Ελλήνων υπήρξε ένα μακροχρόνιο μαρτύριο. Ακόμη και τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν, ήταν ίδιες μ’ αυτές κατά των Αρμενίων. Μόνη διαφορά, ότι επεκτάθηκαν σε μεγαλύτερο χρόνο…» (3)
«Στον Πόντο δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων ανδρών, γυναικών και παιδιών απελαύνονταν και πέθαναν. Ήταν καθαρά ηθελημένη εξολόθρευση. Εξολόθρευση δεν είναι δική μου λέξη είναι που χρησιμοποιεί η Αμερικάνικη Αποστολή…» (4)
«…Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμεν ότι αι τουρκικαί σφαγαί, κατά τας οποίας άνω του ενός εκατομμυρίου (Έλληνες) απωλέσθησαν, είναι σχετικώς πρόσφατα και οι Τούρκοι, μετά των οποίων διαπραγματευόμεθα, είναι, ως επί των πλείστον, οι ίδιοι εκείνοι οι άνθρωποι των οποίων τα χέρια είναι βουτηγμένα εις όλο αυτό το αίμα. Πρέπει να επιδείξουν κάποιο ίχνος μεταμέλειας και καταλήγων εκφράζω την αγανάκτησιν μου ως Αμερικανού… για τον χαρακτηρισμόν του Μουσταφά Κεμάλ ως «Γ. Ουάσιγκτον» της Τουρκίας.
Είναι ένας αρχιδολοφόνος και η δημοκρατία του μια κατασχύνη, εδραιωμένη  εις το αίμα και συντηρούμενη με τους απαγχονισμούς χιλιάδων συμπατριωτών» (5)

«… Θεωρώντας το σχέδιο συστηματικής εξόντωσης των Ελληνικών πληθυσμών, που εφαρμόζεται από της ανακωχής… καταγγέλλω επίσημα, ενώπιον όλου του κόσμου τις ανήκουστες ωμότητες και διακηρύσσω, με τον πιο ενεργητικό τρόπο, ότι η κοινή συνείδηση δεν μπορεί πλέον ν’ ανεχθεί όπως οι Έλληνες παραμείνουν στο εξής υπό αυτόν τον ζυγό καθότι, όποιες και αν ήταν οι κυβερνήσεις της Τουρκίας αποδείχθηκαν ανίκανες να διοικήσουν πληθυσμούς άλλης φυλής και άλλης θρησκείας και διότι με τις απάνθρωπες μεθόδους καταισχύνουν τη σύγχρονη ανθρωπότητα και τον πολιτισμό…» (6)
«Μια τεράστια κραυγή απελπισίας υψούται από τη χριστιανική Ανατολή. Μια ολόκληρη φυλή, αυτή των Μικρασιατών Ελλήνων, βλέπει ν’ απλώνεται πάνω της το νεκροσέντονο του θανάτου και η Αρμένικη φυλή συμμερίζεται αυτή την αγωνία…
Αν οι χριστιανικοί λαοί της Ευρώπης δέχονται ότι οι αδελφοί τους της Ανατολής μπορούν να εξαφανιστούν, χωρίς να επιχειρηθεί να γίνει το παν για να σωθούν, λοιπόν τότε, κλείστε τις πόρτες των εκκλησιών και οι άνθρωποι να παύσουν να λέγουν το «Σύμβολο της Πίστεως», το οποίο έτσι, θα ήταν ένα ψέμα στο στόμα τους.
Αν ο πολιτισμός μας έφτασε σε αυτό το τερατώδη εγωϊσμό δεν έχουν άδικο που διακηρύσσουν τη χρεοκοπία του…(7)

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ότι περίπου 1.500.000 Αρμένιοι χάθηκαν υπό συνθήκας ακραίας βαρβαρότητας και ότι πάνω από 500.000 Έλληνες εξορίστηκαν εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν…» (8)
Είναι αμέτρητα τα ντοκουμέντα και οι πηγές (Ελληνικές και ξένες) που μαρτυρούν τα όσα υπέστη ο Ελληνισμός του Πόντου, από τους Τούρκους κατά την πρώτη και δεύτερη φάση της Γενοκτονίας του.
Μετά την κήρυξη γενικής επιστράτευσης από τους Τούρκους  στις 12 Ιουλίου 1914 όλων των εθνοτήτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι άντρες από 18 έως 45 χρόνων όφειλαν μέσα σε ένδεκα μέρες να παρουσιαστούν στις μονάδες τους.
Οι χριστιανοί που ήθελαν να αποφύγουν την επιστράτευση πλήρωναν 45 χρυσές τούρκικες λίρες και έτσι απαλλάσσονταν από την υποχρέωση της κατάταξης, λίγοι όμως είχαν την δυνατότητα να δώσουν το υπέρογκο για την εποχή ποσό, με αποτέλεσμα να επιστρατευθούν με τη βία χιλιάδες χριστιανοί, που κατέληγαν στα «αμελέ ταμπουρού» τα τάγματα εργασίας, όσοι φυσικά κατάφερναν να επιζήσουν από τις σκόπιμες πορείες της εξόντωσης. Στα «αμελέ ταμπουρού» ολοκληρωνόταν το καλά μελετημένο σχέδιο των Νεότουρκων, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, σπάζοντας πέτρες, ανοίγοντας δρόμους στα βουνά, με ζέστη, κρύο, χιόνια, βροχή, με στερήσεις και τις μολυσματικές ασθένειες να θερίζουν.  Το αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος.  Ελάχιστοι κατάφεραν να επιζήσουν από αυτήν την κόλαση, που στην πραγματικότητα ήταν «τάγματα εξόντωσης» προάγγελοι των αντίστοιχων ταγμάτων που εφάρμοσαν οι Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.

«… Εξόντωση και των υπολοίπων Ελλήνων του Πόντου με ίδιους τρόπους όπως κατά την Α’ φάση με τη διαφορά ότι αυτή η Β’ φάση θα είναι τελική.
Διαταγή του Κεμάλ Μουσταφά πασά στις 19 Μαϊου στη Σαμψούντα.( 9)
Στις 19 Μαϊου 1919 αποβιβάζεται στη Σαμψούντα ως απεσταλμένος της Οθωμανικής κυβέρνησης ο Μουσταφά Κεμάλ με το πρόσχημα της πάταξης των ληστοσυμμοριών των Μουσουλμάνων, που δρούσαν στην περιοχή και δημιουργούσαν προβλήματα στους χριστιανούς. Αυτός όμως με το πρόσχημα, την αποτροπή δημιουργίας ποντιακού κράτους συγκεντρώνει τις μάζες των Μουσουλμάνων που τις φανατίζει με τους χοτζάδες στα τζαμιά και αρχίζει να εκτελεί το αποτρόπαιο και εγκληματικό σχέδιο του.
Συνεργάζεται γι’ αυτό με τις τούρκικες συμμορίες, που επικεφαλής τους έχουν τον αδίστακτο Τοπάλ Οσμάν του δίνει εντολή να μην αφήσεις εσωτερικό η εξωτερικό εχθρό στη χώρα.  Στις 70.000 υπολογίζει τα «προσωπικά» του θύματα ο ιστορικός Γ. Βαλαβάνης.
Έτσι αρχίζει η δεύτερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας και το δράμα εκατοντάδων Ελλήνων του Πόντου, που στον τελικό απολογισμό, μαζί με αυτό της πρώτης φά
σης είχε συνολικά 353.000 χιλιάδες αθώα θύματα, που μέχρι σήμερα, ενενήντα και πλέον χρόνια μετά τον ξεριζωμό και την καταστροφή ζητούν δικαίωση από τη διεθνή κοινότητα.
Πριν από είκοσι χρόνια,  στις 24 Φεβρουαρίου 1994 κατατέθηκε και ψηφίστηκε ομόφωνα το σχέδιο νόμου που αφορούσε τον ορισμό της 19ης Μαϊου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Έκτοτε οι πολικές ηγεσίες όλων των κομμάτων και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, ενώ με δημόσιες εκδηλώσεις τους κατά καιρούς καταγγέλλουν το έγκλημα της Τούρκικης Γενοκτονίας σε βάρος του Ελληνισμού του Πόντου, δυστυχώς μέχρι σήμερα, δεν έχουν θέσει επίσημα το θέμα στις Τούρκικες Κυβερνήσεις, στη Διεθνή Κοινότητα και τα φόρουμ για συζήτηση.
Η 19η Μαϊου κάθε χρόνου, για την γενιά των Ελλήνων που εγκατέλειψε χωρίς τη θέληση της την ιστορική της πατρίδα, τον Πόντο, είναι μια ακόμη ημέρα που προστίθενται μέσα στον αβάσταχτο πόνο για τον ξεριζωμό, την εγκατάλειψη των ιερών και των οσίων της.
Για μας, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγοντα τους, είναι μέρα Μνήμης και περισυλλογής, μέρα που θυμόμαστε και τιμάμε τους 353.000 προγόνους μας, που σφαγιάσθηκαν από τους Νεότουρκους από το 1908 έως το 1918 και τις «εθνικιστικές» ορδές του Κεμαλικού καθεστώτος από το 1919 έως το 1923.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Εφημερίδα  “The Morning Post” από το βιβλίο του Κων. Φωτιάδη «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου»
2. Από το ίδιο βιβλίο. Έκδοση της Βουλής των Ελλήνων
3. Από το βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε»  αρχείο  Rene Pnaux 1919 «εξορία και επαναπατρισμός Ελλήνων»
4 Δήλωση του βρετανού πρωθυπουργού Λόιντ Τζωρτζ στην Βουλή των κοινοτήτων
5  Δήλωση του Τζώρτζ Χόρτον, Αμερικάνου Γενικού Πρόξενου στην Σμύρνη στην «Ουάσιγκτον Σταρς»
6. Ζωρζ Κλεμανσώ, εν ονόματι όλων των συμμάχων,
7. Ρενέ Πυώ, Γάλλος δημοσιογράφος Ιούνιος 1919
8  Αρχεία Φόρειν Οφις
9  Βιβλίο Χάρη Τσιρκινίδη «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε».