Πέρασαν δυο χιλιάδες χρόνια, από τη γέννηση του Χριστού, Εκείνου, που  ευαγγελίστηκε την Ειρήνη, την Αγάπη, την Ευδοκία, και όμως η ανθρωπότητα δεν  βρήκε πουθενά την ανθρώπινη ευτυχία.
Πέρασαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, από τη γέννηση της Δημοκρατίας και ακόμα η Δημοκρατία είναι αίτημα και όραμα.
Πέρασαν δύο χιλιάδες επτακόσια  πενήντα  χρόνια, από  την πρώτη Ολυμπιάδα, και το Ολυμπιακό Πνεύμα σπαράσσεται από τα συμφέροντα των μεγάλων εμπόρων.
Πέρασαν τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου, από τα Ομηρικά έπη, και ακόμα  εκατομμύρια των ανθρώπων, δεν γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση.
Πέρασαν πέντε χιλιάδες χρόνια και παραπάνω, από τότε που χτίστηκαν οι  Πυραμίδες, και ακόμα οι ανθρώπινες κατασκευές αποδεικνύονται συχνά  τραπουλόχαρτα.
Πέρασαν επτά χιλιάδες χρόνια, από τη μόνιμη εγκατάσταση του νεολιθικού  ανθρώπου, και  ακόμα, εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν στέγη, δεν έχουν γη, δεν  έχουν πατρίδα.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η ανθρωπότητα, όσο και  αν προχώρησε, όσα και αν  κατόρθωσε, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την ιστορία της. Απλώς βελτιώθηκαν τα  μέσα και τα εργαλεία της. Οι συμπεριφορές της έμειναν ίδιες.
Αντί ροπάλου, ρουκέτα, αντί βέλους, πύραυλοι, και αντί… πέτρας η πυρηνική  βόμβα.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο εκπολιτισμός του ανθρώπου;
Αυτός είναι, λοιπόν, ο σκοπός  της παρουσίας του στον  κόσμο;
΄Ετσι ζητάει να βρει την ευτυχία του;
Αλήθεια, πόσο μακριά  βρισκόμαστε  από την Α ν θ ρ ώ π ι ν η  Ε υ τ υ χ ί α;
Μήπως, όσο μακριά από τον δρόμο, που ευαγγελίσθηκε Εκείνος; Από τον  δρόμο της Αγάπης και της Ειρήνης;