Κάθε χρόνο, λοιπόν, η εγκληματική καταστροφή του φυσικού μας πλούτου, του Τουρισμού μας είναι ανεπανόρθωτη.
Κάθε χρόνο το ίδιο και απαράλακτο έργο παίζεται, τα ίδια λόγια λέμε, τα ίδια λόγια ακούμε με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική λύση από τους αρμόδιους, να μη μπορούν να βελτιώσουν καταστάσεις, λάθη του παρελθόντος, να επιλύσουν προβλήματα και μέσα από τα λάθη να προβλέψουν για το μέλλον. Ο εμπαιγμός δεν έχει όρια, η ανευθυνότητα πλέον βάζει σε κίνδυνο τη χώρα, βάζει σε κίνδυνο ζωές, εκτάσεις, σπίτια, περιουσίες και η συνεχόμενη ανοχή του κράτους είναι συναυτουργός στο κατ’ έτος έγκλημα.
Κι’ αυτό γιατί δεν δουλεύουν οι μηχανισμοί του κράτους, δεν υπάρχει η “λιπαντική ουσία”,για να αποκτήσουν συνείδηση οι ασυνείδητοι.
Ναι, μάθαμε μέσα από αυτήν την πύρινη λαίλαπα, μέσα από αυτό το δραματικό συμβάν ότι είμαστε μια κοινωνία εχθρική προς το περιβάλλον, από το οποίο ζούμε ως τουριστική χώρα.
Καταβροχθίζουμε ανεξέλεγκτα τη φύση, έναν συντελεστή στον παραγωγικό μας κύκλο, που δεν αυξάνεται ούτε αντικαθίσταται.
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε την ευθύνη μας, όλοι είμαστε εμπρηστές. Ακόμη κι ο Θεός απηύδησε μ’ αυτά που βλέπει.
Είναι αυτονόητο ότι βεβαίως υπάρχουν εμπρηστές οικοπεδοφάγοι, το θέμα είναι ότι η απόδοση ευθύνης απλά αποπροσανατολίζει και διαιωνίζει το πρόβλημα που ονομάζεται ανευθυνότητα και είναι κυρίαρχο στην άσκηση κάθε είδους εξουσίας μέσο στο δημόσιο βίο. Όταν ένα σύστημα συσσωρεύει δυσλειτουργίες και αντιφατικότητες, τότε η μόνη διέξοδος είναι αυτό που εμείς βιώνουμε ως καταστροφή.
Μέσα απ’ αυτήν την πολύπλευρη περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή μάθαμε ότι “ορισμένους” δεν τους βολεύει η προστασία του περιβάλλοντος.
Αγανακτούμε γιατί μάθαμε, ναί πλέον μάθαμε μέσα από τα τόσα χρόνια και το λέω με πόνο ψυχής, ότι δεν υπάρχει σύστημα προστασίας και πυρόσβεσης των δασών, διαλύθηκε. Μάθαμε πλέον ότι υπάρχει φοβερό έλλειμμα συντονισμού.
Ότι οι μικρές ή μεγάλες δυσλειτουργίες του κράτους και της κοινωνίας συνωμότησαν για να μεγιστοποιηθεί το μεγάλο κίνητρο για όσο περισσότερους εμπρησμούς.
Αυτή η ανοχή, αυτή η έλλειψη της απαιτούμενης αυστηρότητας, έγινε το κίνητρο των εμπρησμών.
Άρα λοιπόν τι είναι αυτό που φταίει;
Θέλω να πιστεύω ότι φταίει η ανευθυνότητα και η ολιγωρία το ρηχό μας ενδιαφέρον και η λειψή μας συνείδηση μπροστά στο ποτάμι του συγκεντρωμένου πλούτου που ρέει εις βάρος του απλού ανθρώπου.
Χιλιάδς τα τρωκτικά των εμπλεκομένων, περιμένουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή για να ροκανίσουν και να βάλουν τα χέρια τους μέσα στο μέλι.
Κανένας δεν τιμωρήθηκε ούτε για αυτουργία ούτε για ανικανότητα, αργά ή γρήγορα νομιμοποιείται με κυβερνητικές διατάξεις.
Αλλα δεν είναι μόνο αυτό το θέμα.
Που να γείρουμε τη ματιά μας και να μην αντικρίσουμε μέσα σε ωραιότερους δασικούς πνεύμονες κι ένα μικρό ή μεγάλο σκουπιδαριό, ένα εύφλεκτο εμπρηστικό υλικό με χωματερές παντού χωρίς πρόγραμμα κι όταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα προειδοποιεί και ετοιμάζει κυρώσεις σε βάρος της χώρας μας, τότε αρχίζει ο πταίσας του πταίσαντος και όλοι εναντίων όλων.
Όσο αν υπάρχουν ευθύνες, σαφώς και υπάρχουν ευθύνες σ’ αυτούς που χαράσουν τη γενική πολιτική,  που ψηφίζουν νόμους ασυλλόγιστα με πελατειακά κριτήρια, προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις που αλληλοκαλύπτουν αρμοδιότητες με αποτέλεσμα, αντί να συντονίζουν, να αποσυντονίζουν.
Αλλά κι αν τραβηχτούμε και λίγο πιο πέρα, λίγο μακρύτερα σ’ αυτήν την δόλια Ανθρωπιστική βοήθεια, θα δούμε ότι είναι πιο εύκολα να μαζέψεις χρήματα, από το να τα παραδώσεις στους πληγέντες.
Σ’ αυτούς που έμειναν στο έλεος του Θεού, σ’ αυτούς που έχασαν σπίτια, περιουσίες, τον βιό τους, ακόμη-ακόμη και δικούς τους ανθρώπους. Αυτοι πήραν ψίχουλα.
Υπήρξαν εργολάβοι που πήραν χρυσάφι και παρέδωσαν τρώγλες, χτίστηκαν σπίτια πρόχειρα, άναρχα, σε σημεία επικίνδυνα.
Τοπικοί άρχοντες μοίρασαν τα “ελέη” άνισα με βάση τα προεκλογικά τους συμφέροντα κ.λπ.
Η λογική τους “έλα μωρέ” για πολλούς με αναπαυτικές και περιστρεφόμενες καρέκλες, σωρεύει διαρκώς ακριβά μπαλώματα.