Ο Τίτο από το 1944 προπαγάνδιζε για μια Δημοκρατία της Μακεδονίας διεκδικώντας παράλια του Αιγαίου και περιοχές ως τον Όλυμπο.
Αξίζει εδώ να αξιολογήσουμε την θέση των ΗΠΑ όπως διαπιστώνεται από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Έντουαρντ Στετίνιους με εγκύκλιο τηλεγράφημα του προς όλες τις διπλωματικές και προξενικές υπηρεσίες της χώρας του την 26.12.1944 και το οποίο έλεγε τα παρακάτω:
«Η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο κάθε λόγος για Μακεδονικό ‘’έθνος’’, Μακεδονική ‘’πατρίδα’’ ή Μακεδονική ‘’εθνική συνείδηση’’, αποτελεί προπαγάνδα ασύστατη, που δεν υποστηρίζεται σε καμιά εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, και διαβλέπει στη σημερινή αναβίωσή της, πιθανή πρόφαση για επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδας.
»Η πάγια πολιτική της κυβέρνησης είναι να αντιταχθεί σε κάθε αναζωπύρωση του Μακεδονικού θέματος, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. Το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας κατοικείται από Έλληνες, και ο ελληνικός λαός είναι ομόθυμα αντίθετος στη δημιουργία Μακεδονικού κράτους. Ισχυρισμοί για σοβαρή ελληνική συμμετοχή σε όποια σχετική ανακίνηση, πρέπει να θεωρούνται απατηλοί. Η κυβέρνησή μας θα θεωρήσει υπεύθυνη όποια κυβέρνηση ή ομάδα κυβερνήσεων θα ανεχόταν ή θα ενθάρρυνε πράξεις ‘’Μακεδονικών δυνάμεων’’ κατά της Ελλάδας».
Μάριος Πλωρίτης, άρθρο 5.4.92
Με τη λογική να βοηθήσουν την Ελλάδα και έναντι αυτού του κινδύνου δικαιολογήθηκε η οικονομική και δημοσιονομική βοήθεια των ΗΠΑ με το δόγμα Τρούμαν την 12.3.1947. Το 1948 όμως ο Τίτο έρχεται σε ρήξη με τη Μόσχα και η πολιτική των ΗΠΑ αλλάζει. Βλέπει νέο σύμμαχο στο μαλακό υπογάστριο της Μόσχας και ξεχνάει τις απόψεις της, όπως αυτές εκφράζονταν δια στόματος (εγκυκλίου επιστολής) Υπουργών Εξωτερικών. Το δίκαιο είναι με το μέρος μας όπως επίσης έχουμε δίκαιο με το Αλβανικό και την Τουρκία. Η συνθήκη της Λοζάνης και το διεθνές δίκαιο δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, με τη συμμαχία της Δύσης ταχθήκαμε στους δύο μεγάλους πολέμους.
Δυστυχώς όμως όλοι βλέπουν με συμπάθεια την αναγνώριση των Σκοπίων με τον όρο Μακεδονία, δεν αντιδρούν στον μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας, ίσως μάλιστα και να τον ενθαρρύνουν. Τέλος, επιτρέπουν στον Ερντογάν να βγαίνει ως δραγάτης και να κάνει έρευνες για φυσικό αέριο και όχι μόνο σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο.
Τα μαχητικά του αεροπλάνα βολταρίζουν και προκαλούν πάνω από τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας. Επίσης δημιουργούν θέμα Τουρκικής μειονότητας στη Θράκη. Μας μελετούν έναν ταπεινωτικό συμβιβασμό με την Τουρκία, η οποία βαρύνεται με εγκλήματα και γενοκτονίες κατά των Αρμενίων, των Κούρδων και των Ελλήνων. Εισέβαλε στο Ιράκ, εισέβαλε στη Συρία και ο πρόεδρος Ερντογάν είναι συνομιλητής του Πούτιν και του Τραμπ.
Που είναι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Που είναι το ΝΑΤΟ; Γιατί η διεθνής κοινότητα κωφεύει και κλείνει τα μάτια; Τι κάνουν οι κυβερνήσεις μας; Που είναι το Υπουργείο Εξωτερικών; Πώς κινούνται οι διπλωμάτες μας, οι Πρεσβείες, τα Προξενεία μας; Γιατί κερδίζουν μονίμως οι απέναντι;
Κάποιοι έχουν ευθύνη για την απομόνωσή μας, μια απομόνωση που εγκυμονεί κινδύνους για το έθνος. Η αναφορά στο 1944 έγινε για να κατανοήσουμε ότι οι «φίλοι» μας, εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Η ευθύνη βαραίνει τις κυβερνήσεις μας και καταγράφεται η ανικανότητα του Υπουργείου Εξωτερικών με όλη του τη δομή διαχρονικά.
