Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 2:34:06 πμ
Παρασκευή, 20 Μαρτίου 2020 22:17

Η σχολική βία και πως τη βλέπει η ελληνική κοινωνία

Του Δημήτρη Ιωαννίδη, Δασκάλου / τ.Σχολικού Συμβούλου.

Με την ευκαιρία της διακοπής των μαθημάτων στα σχολεία εξ αιτίας του κορονοϊού (KOVID-19), θέλαμε να ασχοληθούμε με το δυσάρεστο φαινόμενο της σχολικής βίας και «παρενόχλησης» (bulling) κυρίως αδύναμων μαθητών ή ακόμη χειρότερα μαθητών με διάφορα κινητικά ή μαθησιακά προβλήματα.

 

Αλλά, πριν φτάσουμε στην ανάλυση του φαινομένου, επιτρέψτε μου, μια συμβουλή/παραίνεση προς τους γονείς: Η Πολιτεία έκανε το καθήκον της, τώρα, επαφίεται στους γονείς η σωστή αντιμετώπιση του φαινομένου για την καθημερινή επιτήρηση των παιδιών τους και την αποφυγή μετάδοσης του κορονοϊού.

Ερχόμαστε, τώρα, στο φαινόμενο της βίας που έλαβε τεράστιες διαστάσεις την τελευταία 10ετία με τα καθημερινά προβλήματα εκφοβισμού και τρομοκρατίας από μεμονωμένους ή ομάδες «νταήδων» αψηφώντας τις συνέπειες που επισύρουν οι πράξεις τους. Η ατιμωρησία και η «αβλαβής διέλευση» αυτών των πράξεων αποθρασύνουν περισσότερο τους υπαίτιους, με αποτέλεσμα όχι μόνο να πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα βίας στα διάφορα σχολεία, αλλά, και οι θρασύτατοι προπηλακισμοί των δασκάλων από μαθητές ακόμη και των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων και Λυκείων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εξύβριση Καθηγήτριας μέσα στην τάξη γιατί έκανε το καθήκον της, σημειώνοντας την απουσία μαθητή που έλειπε από την τάξη την ώρα του μαθήματος.

Δεν ξέρω πόση προστασία δόθηκε στη συγκεκριμένη δασκάλα από το ΥΠΕΠΘ, το συνδικαλιστικό της Όργανο ή το σύλλογο Γονέων (αν υπάρχει κάτι σχετικό και δεν περιέπεσε στην αντί- ληψή μου, ζητώ ταπεινά συγγνώμη). Να σημειώσω για την ιστορία -χωρίς να το υιοθετώ- ότι στη εποχή μας υπήρχε η αποβολή από το συγκεκριμένο Γυμνάσιο για κάποιες μέρες και για βαρύτερα παραπτώματα αποβολή από το Γυμνάσιο (ποιος δεν θυμάται τους λεγεωνάριους της Γουμένισσας), από τα Γυμνάσια Β. Ελλάδος ή και από όλα τα Γυμνάσια της χώρας.
Αυτό που με ανησυχεί είναι η στάση της Πολιτείας, που, κάθε υπουργός της αντιμετωπίζει διαφορετικά το φαινόμενο συντάσσοντας έναν καινούργιο νόμο για να τον ανατρέψει ο επόμενος ακόμη κι αν είναι του ίδιου πολιτικού κόμματος, μη αντιλαμβανόμενοι ότι εξ αυτού ενισχύονται οι χαλαροί οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί και η απώλεια της ταυτότητας που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία.

Τελευταία, η σημερινή υπουργός Παιδείας ανήγγειλε νέο νόμο για την αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού έργου των Σχολικών μονάδων χωρίς να αναφέρει «τίποτα» για την εκπαι-
δευτική και παιδαγωγική διδικασία, η οποία, ενδεχομένως θα βοηθούσε και στην καταπολέμηση της σχολικής βίας που καθημερινά αντιμετωπίζουν όλες οι σχολικές μονάδες από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο (περίπτωση φοιτητή Γιακουμάκη ).

Και οι γονείς τι γίνεται; Πως αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και το καθημερινό μπούλινγκ που υφίστανται οι μικροί και οι αδύναμοι μαθητές!! Να σας πω!

1) Οι γονείς των κακοποιημένων από τις συνέπειες της βίας παιδιών, καταγγέλλουν το φαινόμενο χωρίς ιδιαίτερη συμπαράσταση από την Πολιτεία ,τους Δασκάλους αλλά, δυστυχώς, και τους γονείς των άλλων παιδιών, μέχρι να έρθει και η σειρά τους βέβαια.

2) Οι γονείς των παιδιών που κατατρομοκρατούν, κοροϊδεύουν, δέρνουν τους συμμαθητές τους και προπηλακίζουν τους καθηγητές τους, αντιμετωπίζονται ως παιδιά, και έλα μωρέ τι έγινε, παιδιά είναι και πλάκα κάνουν (πλάκα στου «κασίδι» το κεφάλι ).
Με τέτοια αντιμετώπιση, αγαπητοί αναγνώστες, όχι μόνο δεν πάμε μπροστά, αλλά βοηθάμε την εξάπλωση του φαινομένου της κοινωνικής ζούγκλας, που βλέπουμε γύρω μας και σ άλλες μορφές της καθημερινότητάς μας.
Σαν παιδαγωγός, που για 40 χρόνια υπηρέτησα την εκπ/ση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (για το οποίον έγραψα αρκετές φορές), θλίβομαι για τον κατήφορο που πήρε η ελληνική εκπαίδευση κι όχι μόνο για τα φαινόμενα βίας, αλλά, και για όλα τα άλλα που απαξιώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα με την ευθύνη της Πολιτείας, των Εκπαιδευτικών, μηδέ των Γονέων εξαιρουμένων. Η Εκπαίδευση είναι ο καθρέφτης της αναπτυγμένης κοινωνίας, κι αν συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς μέσα σ αυτήν, τότε, πρέπει να προσαρμόσουμε τους στόχους μας στις διαχρονικές ανθρωπιστικές αξίες, και στη δημιουργία πολιτών που θα φέρουν το βάρος της συνέχειας της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, αλλά και ως πυλώνας δημοκρατικότητας της ΕΕ.