Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μεγάλη χώρα με ένα μεγάλο βασιλιά, που είχε το παλάτι του στο κέντρο της χώρας, όπου ζούσαν και κάποιοι άνθρωποι κακοί, που θέλανε να διώξουν το βασιλιά από το  παλάτι και να πάρουν αυτοί τη θέση του. Ο βασιλιάς αυτός δεν έφευγε από το παλάτι του συχνά, επειδή φοβότανε μήπως χάσει τη θέση του, και κυβερνούσε τα μακρινά μέρη της χώρας του με πρίγκιπες.
Έτσι, λοιπόν, σ’ ένα βορεινό μέρος που το έλεγαν Κοροϊδιστάν, είχε δύο πρίγκιπες για να διοικούν τον τόπο, και οι άλλοι, οι κακοί, είχαν έναν πρίγκιπα. Μάλιστα, για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους και να μη μπερδεύεται ο κόσμος για το ποιος κυβερνάει και το ποιον να χειροκροτάνε περισσότερο, οι δύο πρίγκιπες του βασιλιά φορούσανε μπλε φορεσιές και ο άλλος, ο κακός, φορούσε πράσινη.
Υποτίθεται, βέβαια, ότι οι δύο πρίγκιπες με τα μπλε θα έπρεπε να  συνεργάζονται και να διοικούν τον τόπο αγαπημένοι και με συνεννόηση, ώστε ο απλός λαός που τους χειροκροτούσε, να χαιρότανε που η συνεργασία τους είχε καλά αποτελέσματα, αλλά, δυστυχώς, τέτοια όμορφα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Εδώ, ο καθένας προσπαθούσε να διοικήσει από μόνος του και ήθελε να λένε ότι όλα τα καλά πράγματα στον τόπο τα έκανε αυτός και όχι ο άλλος, γιατί αυτός ήταν πιο όμορφος και πιο δυνατός και πιο έξυπνος, και ο μεγάλος βασιλιάς τον άκουγε πάντα με πολλή προσοχή όταν του μιλούσε για τα πολλά καλά που έπρεπε να κάνουν για τους υπηκόους τους.
Το Κοροϊδιστάν όμως ήταν μεγάλο μέρος και οι δύο πρίγκιπες δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, γι’ αυτό οργάνωσαν ο καθένας τους την αυλή του με αυλικούς που οι ίδιοι εμπιστευότανε, άσχετα αν δεν τους ήξερε καθόλου  ο κόσμος.
Μάλιστα, επειδή οι δύο πρίγκιπες έλειπαν συχνά – πυκνά στην πρωτεύουσα της χώρας για να συμβουλεύουν τον μεγάλο βασιλιά, κουμάντο στη θέση τους έκαναν οι αυλικοί τους και δεν γινότανε τίποτα, εάν προηγουμένως δεν ενημερωνότανε αυτοί, που με τη σειρά τους θα ενημερώνανε τους πρίγκιπες, που με τη σειρά τους θα διατάζανε να γίνει αυτό ή να γίνει το άλλο.
Βέβαια, ο μεγάλος βασιλιάς ήθελε να μπορούν οι υπήκοοί του να λένε τη γνώμη τους και να παίρνουν μέρος σε ό,τι καλό γινότανε σε κάθε τόπο, και γι’ αυτό είχε ορίσει να υπάρχουν κάποιοι από το λαό σε κάθε χωριό που τους ονόμασε τοπικοϋπήκοους και κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, από όλο τον τόπο που διαφέντευαν οι δύο πρίγκιπες, που τους ονόμασε νομαρχιακοϋπήκοους. Έτσι, όταν επρόκειτο να γίνει ή όταν γινότανε κάτι σπουδαίο στον τόπο έπρεπε να βρεθούνε οι τοπικοϋπήκοοι και οι νομαρχιακοϋπήκοοι και οι πρίγκιπες και να συζητήσουνε για όλα αυτά, και να ακουστούν γνώμες βαθυστόχαστες και επιχειρήματα τρανταχτά, ώστε να μαθαίνει ο λαός και να καταλαβαίνει γιατί έγινε κάτι και δεν έγινε κάτι άλλο, πάντα για το καλό του τόπου και του λαού.
Δυστυχώς όμως ο μεγάλος βασιλιάς ήταν πολύ μακριά για να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν γινότανε όπως θα ήθελε και όπως θα ήταν καλύτερα να γίνουν. Βλέπετε, οι σοφοί πρίγκιπες καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό ποιοί θα ήταν οι νομαρχιακοϋπήκοοι και ποιοι οι τοπικοϋπήκοοι και έτσι πίστευαν ότι σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει όλοι να λένε ό,τι λένε κι αυτοί δίχως απορίες και δίχως αντιρρήσεις.
Έτσι, όταν έγινε ένα μεγάλο πανηγύρι, 3 χρόνια μετά που οι μπλε πρίγκιπες ανέλαβαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για το λαό, μαζεύτηκαν οι σοφοί πρίγκιπες και οι νομαρχιακοϋπήκοοι, δίχως τους τοπικοϋπήκοους και δίχως το λαό, και μετά από σοβαρές συζητήσεις βγάλανε τα συμπεράσματά τους σχετικά με το γιατί το πανηγύρι δεν πήγε και τόσο καλά.
Όταν, μετά από 1,5 χρόνο, περίπου πλησίαζε πάλι ένα άλλο πανηγύρι, με θιάσους που χόρευαν ευρωπαϊκούς χορούς, οι τοπικοϋπήκοοι άρχισαν να ζητάνε το λόγο και να θέλουν να πουν τη γνώμη τους, όμως οι άρχοντες τούς είπαν ότι θα τους ακούσουν μετά από το πανηγύρι, γιατί πριν τον αγώνα δεν είναι σωστό να γίνονται παρατηρήσεις και διαμαρτυρίες. Έτσι, οι τοπικοϋπήκοοι, πιστοί στο βασιλιά και όπως έκαναν πάντα, σταμάτησαν τις διαμαρτυρίες και αγωνίστηκαν και πάλι για τις ιδέες που πίστευαν και υπηρετούσαν σε όλη τους τη ζωή.
Ήρθε όμως ο χρόνος και τελείωσε και το δεύτερο πανηγύρι με αποτελέσματα χειρότερα από το πρώτο. Και πάλι μαζεύτηκαν οι σοφοί άρχοντες του τόπου, οι πολύ σοφοί πρίγκιπες μαζί με τους λιγότερο σοφούς νομαρχιακοϋπήκοους, πάλι χωρίς τους τοπικοϋπήκοους και χωρίς το λαό, και συσκέφτηκαν με μεγάλη σοβαρότητα και αποφάσισαν ότι δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, αφού το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν ακόμη χειρότερο. Συνεπώς, πρέπει όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι αφού, παρότι πέσαμε μέσα στις λάσπες με τα ρούχα, λερώθηκε μόνο τo κοστούμι μας και όχι και το καπέλο μας. Μάλιστα,  μετά από πολλή σκέψη και αφού ξόδεψαν τόνους σοφίας, έβγαλαν μια ανακοίνωση προς τους αφελείς υπηκόους που στεναχωριότανε να μη στεναχωριούνται, γιατί αυτοί μελέτησαν καλά τα πράγματα και πήραν όλα τα μηνύματα που τους έστειλε ο λαός, και δεν θα κάνουν άλλο λάθος, όπως έκαναν αυτοί που ήταν στην εξουσία προηγουμένως.
Για ακόμα μια φορά λοιπόν έπρεπε οι υπήκοοι και οι τοπικοϋήκοοι αυτής της μεγάλης χώρας, και ιδιαίτερα του Κοροϊδιστάν, να σκύψουν το κεφάλι και να χειροκροτήσουν τις σοφές κεφαλές αυτού του τόπου και να ευχαριστήσουν το Θεό επειδή δεν παθαίνουν τίποτα χειρότερα.
Φαίνεται όμως ότι η εξουσία προκαλεί κάποια μεγάλη ζημιά στο μυαλό αυτών που την έχουν, κι έτσι ο μεγάλος βασιλιάς με τους μπλε πρίγκιπες συνέχισαν να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Έτσι, στο τελευταίο μεγάλο πανηγύρι που έγινε στη χώρα, ο λαός αποφάσισε να στείλει το βασιλιά με τους μπλε πρίγκιπες στην εξοχή για να ξεκουραστούν για αρκετό καιρό, μήπως και συνέλθουν, και όρισε τον άλλο βασιλιά με τους πράσινους πρίγκιπες να κυβερνήσουν τον τόπο, με την ελπίδα ότι και αυτοί θα έχουν συνέλθει αρκετά και δεν θα ξανακάνουν τα ίδια λάθη. 
Το βέβαιο είναι ότι όσα πανηγύρια και να ακολουθήσουν, οι απλοί υπήκοοι, ο απλός λαός, ο κόσμος που ζει και μεγαλώνει τα παιδιά του με τη δουλειά του και όχι επειδή φοράει μπλε ή πράσινη ή κόκκινη φορεσιά, θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τις ιδέες του, όπως έκανε όλα τα χρόνια που πέρασαν, άσχετα από το πόσο θα τον υπολογίζουν οι σοφοί της κάθε εξουσίας.
Και ζούνε όλες οι εξουσίες (και αυτοί που ανήκουν σε αυτές) καλά, και εμείς…