Κάθαν ημέραν εσκούσον ας άγριια τα μεσάνυχτα και επένεν σο ρακάν.  Πότε ξύλα και κουσκούριια εμάζευεν κι άλλα φοράς ετολάνευεν τα ζα τη γειτονίας πέλκιαμ εύρηκαν ολίγον χορταρόπον κι εκατήβαζαν ολίγον γαλατόπον για την χιιλεάκλερον την Παρέσσαν.  Αραέτς επεράνεν τον καιρόνατς η Παρέσσα μουν ώσπου εμφανίεν σο χωρίονε μουν  ο γιον τη Τσόρδα. Μόσε και το θάμας τσέν ο Τσόρδας και τσέν ο γιός ατ  κι όλον το χωρίον φογάτεετς.  Εκλειδώδαν ουλ σο σπίτιια τουν κι εκλειδοστομίασαν. Ας οπουρνόν ους την βαρδύν για τατίνς τ’ αναθεματισμέτς γονουσσιέβνε και λαλούν.

Ο Τσόρδας ερούξεν κι αραέβ το γ ιό νατ  κι ατός ο σκυλαφορισμένον που δεν κεν, γαϊπ έντον.  Ο τρισκατάρατον ντο γουρζουλάς επίασενατον κι ξέρω κι ουλ φογούντανατον.

Ο Πρόεδρον εκρύφτεν, ο δέσκαλον ετσουρμουλιάεν σα θρανία ανάμεσα κι ο ποππάς  ούι, ούι, ούι  εκλειθόθεν  σην ενγκλεσίαν κι απές κανάν κι βαλ.  Μο την πίστης ουλ εζάντιναν.  Έλα, έλα απάν σ’ατό το κακόν έρτε και τ’ εμόν  ο γυιόν ασύνξενιτίαν με τα  δουκάλιια σο στόμανατ  και τα χχερότιια σα χχιέριατ.  Μόσε ντό θάμαν είσαι παίδα και μέρος κι εωρίκω να τυλίγουμε σε.  Πάνικα πουλόπομ ντέπαθες, ντό μασκαρέματα ην ατά.  Μάννα ατός τη Τσόρδα  και τη κορώνας ο γιόν  θα αφανίσμας,  μη λαλείς. Πανίκα πούλιμ, εγώ πα η κορώνα  μόνον εσέν έχω απάν σον κόσμον γιατατό κλαίγω και ταπουρίγουμαι.

Μάννα, τσούρατο, χαπάρ κι επήρεσα, τα’ατουνού τη σσκύλ ο γιόν  έρθεν να περ τ’εσόν τον  γυιόν,  για τατό έλα απές  σο σπίτ αγλήγορα, έλα ας κρύφκουμες  πέλκιαμ πάει δεεβαίν και γλυτώνουμε.

Απές, απές, απές!!!

Λεξιλόγιο  πιτσιμλίσα/στολισμένη, τσαχπίνα, εδέβαν τα χρόνια/περασαν τα χρόνια, ρακάν/λόφος,βουναλάκι, πέλκιαμ/ίσως, οπουρνό/πρωί, γονουσιέβνε/συνομιλούν, γαϊπ εντον/εξαφανίστηκε, εζ’αντιναν/τρελάθηκαν, δουκάλ/καπίστρι, χιιερότια/γάντια, ταπουρίγουμαι/χτυπιέμαι, κλαίω, τσούρατο/σταμάτα, κλείστο, κουσκούριια/ξερές κοπριές μεγάλων ζώων, χιιλιέκλερον/ο κακομοίρης, ο καημένος που δεν έχει κανέναν,  γιός/ ο κορωνοϊός,  γυιός/ ο υιός,  το παιδί μας.

Δημήτρης  /Μήτος Ιωαννίδης