Στο δημόσιο λόγο μου έχω αναφερθεί για την ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων στη μάχη κατά του COVID-19.

Η νηφαλιότητα συμφώνησε, η κομματική πειθαρχία επιτέθηκε και η εμπάθεια χλεύασε.

Ένας πρόσφατος τηλεοπτικός διάλογος Ντόρας Μπακογιάννη - Νίκου Φίλη, αναφορικά με την πανδημία, με δικαίωσε.

Ο αναγνώριση του κοινού εχθρού, η κοινή λογική και η εμπειρία των δύο πολιτικών παρέδωσαν μάθημα ευθυκρισίας και ορθής πολιτικής συμπεριφοράς, που σημαίνει ότι ο πολιτικός διάλογος δεν είναι ευκαιρία διαφωνίας, αλλά διαδικασία εξεύρεσης λύσεων.

Η απειρία και η πολιτική αγραμματοσύνη είναι εκείνη που καταφεύγει στη στείρα αντιπαράθεση, που απευθύνεται,  περισσότερο στο φίλιο κομματικό ακροατήριο προς αναζήτηση διαπιστευτηρίων κομματικής πίστης, και λιγότερο στον συνομιλητή  που αισθάνεται ότι απευθύνεται σε ανήκοα ώτα.

Το κάθε πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι, αντιμετωπίζεται με συμπεριφορές σαν εκείνες της Ντόρας και του Νίκου.

Των δικών μας ανθρώπων, που μας έδειξαν, ότι έχουν την ικανότητα να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις ενός διαλόγου με επιχειρήματα, με τη διαφορετικότητα των θέσεων να διευκολύνει την επίλυση και όχι να επιβεβαιώνει τον κομματικό «πατριωτισμό» της πολιτικής ανεπάρκειας.

Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι υπάρχουν πολιτικοί που διακονούν τον ορθό λόγο του Κόμματος παραγωγού πολιτικής, και όχι τον φανατισμό που ενδημεί στο κόμμα κρησφύγετο.

Ώρα λοιπόν για αλλαγή τακτικής.

Η αυτοκριτική να προηγείται της κριτικής και η μελέτη του λόγου.