Πως κατάντησε έτσι ο νεοέλληνας;

Γύρω του:

Πόνος, δυστυχία, ανέχεια και ανασφάλεια.

Εργασία, όπου υπάρχει, αμοίβεται με μισθούς πείνας.

Λόγω της ανεργίας ουρές για τα επιδόματα, τα οποία βέβαια δεν δικαιούνται όλοι, ούτε καλύπτουν την καθημερινότητα, παρά μόνο την επιβίωση.

Πάγια έξοδα για ρεύμα, θέρμανση, φάρμακα, ένδυση, ύδρευση,ούτε με το ΚΕΑ καλύπτονται.

Επιχειρήσεις πτωχεύουν,

εργαζόμενοι χάνουν την δουλειά τους.

Οικογένειες δεν ξέρουν πού να στρέψουν το βλέμμα τους.

Η αγροτοκτηνοτροφία πνέει τα λοίσθια.

Η πατρίδα απειλείται,

το έθνος κινδυνεύει.

Οι εξοπλισμοί στερούν δαπάνες για κοινωνική πολιτική, για πρόνοια και στήριξη του εισοδήματος του πληθυσμού.

......και πάλι δεν μπορούν να αναφερθούν όλα.

Ο κάθε ένας νομιμοποιείται να προσθέσει όχι κάτι ακόμη αλλά πολλά.

Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά.

Τα αναφέρω για να τονίσω ότι, έπαψε η κοινωνική αλληλεγγύη.

Όχι γιατί ο Έλληνας έχασε την ευαισθησία του, την ανθρωπιά του.

Αλλά του σωρεύτηκαν τόσα πολλά στο κεφάλι που είναι "' πολυτέλεια '''

να προσθέσει και άλλα.

Όλα αυτά όμως είναι δείγματα μιας παρακμάζουσας κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που έτσι την ήθελε το ανίκανο πολιτικό σύστημα.

Ατονίσανε οι διαμαρτυρίες των θιγομένων από την οικονομική πολιτική της πολιτείας.

Βλέπουμε κλάδους να προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν αλλά χωρίς συμπαράσταση από την υπόλοιπη κοινωνία.

Το αποτέλεσμα είναι να μην προβληματίζουν κανέναν φορέα οι κινητοποιήσεις τους.

Εγώ θα μεταφέρω το κλίμα των καφέ ή του παραδοσιακού καφενείου.

-- Ξέρετε παιδιά, η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο.

-- Έλα μωρέ και τι θα κάνουμε, θα κάνουμε πόλεμο;

--Μα κινδυνεύει το έθνος, διεκδικούν από εμάς θάλασσα, νησιά και από την ηπειρωτική Ελλάδα εδάφη και πόλεις από τον Έβρο έως και την Θεσσαλονίκη.

-- Ωχ αδελφέ κινδυνολογείς, κοίταξε με την πολιτική που ασκείται έχουμε ηρεμία.

-- Κάποιοι, δυστυχούν, δεν έχουν τα προς το ζήν.

Έχουν ασθενή στο σπίτι είναι άνεργοι και υπάρχει τεράστιο πρόβλημα.

-- Γιατί εμείς καλύτερα είμαστε;

-- Οι αγρότες έχουν πολλά προβλήματα.

-- Έλα μωρέ, με 50 ή 100 στρέμματα αγρότες είναι;

Δεν λογίζονται αγρότες.

-- Μα κάποτε με 50 στρέμματα, ζούσαν την οικογένεια, σπουδάζανε παιδιά.

-- Που ζεις εσύ καημένε.

Αλλάξανε τα πράγματα.

-- Δεν καλυπτόμαστε ιατροφαρμακευτικά, δεν μπορούμε άν χρειαστεί άμεσα νοσηλεία να την έχουμε.

-- Έχει ένα σωρό ιδιώτες γιατρούς και ιδιωτικές υγειονομικές μονάδες.

Που ζείς μωρέ Γιάννη.

Τόσα χρόνια στο Κουρμπέτι και τίποτε δεν κατάλαβες.

Μου έρχεται στο νου ένα ρεφρέν από το τραγούδι της στιχουργού Σώτιας Τσώτου

{ βρε δε βαριέσαι αδελφέ}που το τραγούδησε άριστα ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ.

"" κι εμείς οι τρείς στον καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ,

βρε δε βαριέσαι δε βαριέσαι αδελφέ "".

Υ.Γ.

Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα καταρρέει.

Με την καταρρευσή του παρέσυρε την κοινωνία σε μια παρακμή, χωρίς πιστεύω, αλληλεγγύη, ιδανικά και χωρίς επιστροφή.

Όποιοι από εμάς επισημαίνουμε τα κοινωνικά προβλήματα μας βάζουν την ταμπέλα του αφελή και του ακροδεξιού για τα Εθνικά.

Χαθήκαμε ψάχνοντας τον βηματισμό για μας και για την κοινωνία.