Οι για δεκαετίες δημοσιονομικοί περιορισμοί, η «μέθοδος» της εργολαβίας, οι «απ’ ευθείας αναθέσεις», οι γνωστές «πελατειακές σχέσεις» με τις κομματικές τοποθετήσεις δρομολογούν το διαχρονικό «κατεστημένο» του κάθε κρατικού φορέα, δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης.

Υφίσταται ουσιαστική διαχείριση; Λαμβάνονται υπ’ όψιν και αξιολογούνται οι παρατηρήσεις, οι προτάσεις και οι διαμαρτυρίες των εμπλεκομένων; Εκ του αποτελέσματος, μάλλον όχι! Ο πολίτης, στην καθημερινότητά του, βιώνει την υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών που οφείλει να προσφέρει και να διασφαλίζει το Κράτος! Γιατί ο σιδηρόδρομος να αποτελούσε εξαίρεση;

Η υποστελέχωση, ο ανύπαρκτος έλεγχος, η μη επαγγελματική εποπτεία από το Κράτος, η σχεδόν «έλλειψη αυστηρότητας», σε κάθε πόστο ευθύνης είναι ο κανόνας. Πόσοι τελικά διέπονται από πατριωτικό φιλότιμο; Ελάχιστοι και, επομένως, τίθεται το ερώτημα «ποιος εποπτεύει αυστηρά τους υπόλοιπους;» Ποιες αυστηρές ποινές επιβάλλει το Κράτος προς κάθε υπαίτιο; Γιατί το Κράτος να μη δρα με υπευθυνότητα, όπως πράττει ο κάθε εργοδότης; Πότε θα τεθεί ένα αποφασιστικό τέλος στο νοσηρό  φαινόμενο του φύγε εσύ, έλα εσύ, κάθε που αλλάζει η κυβέρνηση; Γιατί να θυσιάζονται τα πάντα στον βωμό των ψήφων;

Παράλληλα, δεν σταματούν να «χορεύουν» τα ιλιγγιώδη ποσά, με τα δις του φορολογούμενου πολίτη και τις χρηματοδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Πήγαν χαμένα ή αλλού πήγαν;

Στο μεταξύ, ένα βράδυ, ανυποψίαστες ψυχές ταξίδευαν, προς τον θάνατο, σε μια χώρα που περισσεύει η απερισκεψία, η αμέλεια και ο ωχαδερφισμός! Όλα αυτά έφεραν τη σύγκρουση, τον εκτροχιασμό, την φρίκη! Πόσοι, στ’ αλήθεια, «θανατώνονται» καθημερινά;

Αυτή η τραγωδία απαιτεί, δια ροπάλου πλέον, όχι απλά παραπομπές, αλλά  αυστηρότατες τιμωρίες όλων όσων συνέβαλαν, διαχρονικά, χωρίς τις αόρατες «παρεμβάσεις και τρικλοποδιές», ούτε τις νομικίστικες «τρίπλες»! Ωστόσο, ο σταθμάρχης, καθώς και άλλοι, δεν πρέπει να είναι το «πλυντήριο», ώστε να απαλλαγεί το πολιτικοοικονομικό σύστημα από τις διαχρονικές ευθύνες του.

Στην σε βάθος έρευνα, απαιτείται πρόσβαση σε προμήθειες, αποφάσεις και συμβάσεις παντού, για κάθε έργο. Κυριολεκτικά, καμία ανοχή στα τέρατα του «συστήματος». Η κοινωνία απαιτεί την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς αστερίσκους, για να γίνει γνωστό τι ακριβώς συνέβη και τις πταίει. Εξ άλλου, αυτό σημαίνει πως το κράτος αναλαμβάνει ουσιαστικά τις ευθύνες του!

Ο ειλικρινής σεβασμός, προς τις τόσες αδικοχαμένες ψυχές, απαιτεί όχι μόνο δικαιοσύνη, αλλά επίσης πλήρη και αυστηρή οργάνωση του Κράτους σε κάθε δημόσιο τομέα! Είναι η ευκαιρία, για να μην πάει χαμένη η θυσία τόσων αθώων.

Πρέπει αυτή η χώρα να απαλλαγεί επιτέλους από τους «κατσαπλιάδες..!»