Το πρώτο περίπτερο λειτούργησε στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα του σύγχρονου ελληνικού κράτους και στην αρχή είχε τον ρόλο του καπνοπωλείου. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχισε να αποκτά την μορφή που έχει σήμερα. Συγκεκριμένα, μετά το 1889, όταν το Ελληνικό κράτος, ψάχνοντας τρόπο για να βοηθήσει όλους όσοι πολέμησαν για την πατρίδα, αποφασίζει να δώσει κάποιες άδειες πώλησης καθημερινών προϊόντων. Η πολιτεία, γνωρίζοντας την αδυναμία ενδεχομένως τον αναπήρων πολέμου (όπως ήταν γνωστοί) να εργαστούν ή να διαχειριστούν το περίπτερο τους, έδωσε αργότερα το δικαίωμα να το νοικιάζουν αν το θέλουν και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι ενοικιάσεις περιπτέρων από δικαιούχους αδειών. Οι άδειες περιπτέρων συνέχισαν να δίνονται σε ανθρώπους με προβλήματα υγείας, για να τους παρέχεται κάποιος τρόπος να δουλέψουν. Στην πρωτεύουσα το πρώτο περίπτερο εμφανίστηκε το 1911 στην οδό Πανεπιστημίου και το 1914 αποφασίζεται όλα τα περίπτερα να έχουν ομοιόμορφη εικόνα. Ποιος δε θυμάται τον περιπτερά της γειτονιάς του, ποιος δεν ξεφύλλισε κρυφά τις κρεμασμένες από μανταλάκια εφημερίδες, και ποιο παιδί δε μαγευόταν από τις κρυμμένες λιχουδιές στον μικρόκοσμο των λίγων τετραγωνικών που στέγαζε την αγωνία για επιβίωση των ανάπηρων και θυμάτων πολέμου. Με το πέρασμα του χρόνου, οι κατηγορίες των δικαιούχων αυξήθηκαν μαζί με τις ανάγκες μιας σύγχρονης πόλης που πολλαπλασιάστηκαν.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δικαιούχοι άδειας περιπτέρου είναι ανάπηροι και θύματα πολέμου, Εθνικής Αντίστασης, Δημοκρατικού Στρατού, Αντιδικτατορικού Αγώνα και ειρηνικής περιόδου, Πολεμιστές Κύπρου, άτομα με αναπηρία (ΑΜεΑ) και πολύτεκνοι. Και η κάθε δημοτική αρχή καλείται να συνδυάσει την αγωνία του αναξιοπαθούντος για αξιοπρεπή επιβίωση με την απαίτηση του πολίτη για αναβαθμισμένη διαβίωση στην πόλη του. Εξ αυτού του λόγου το κάθε δημοτικό συμβούλιο οφείλει να χαράξει μια ξεκάθαρη πολιτική. Το βασικό ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί είναι, αν τα περίπτερα θα διαιωνίσουν την παρουσία τους σε ολόκληρο τον αστικό ιστό της πόλης ή θα πρέπει να μεταφερθούν εκτός μιας ζώνης που θα περιλαμβάνει το πολλαπλά βεβαρημένο κέντρο της. Το επόμενο πρόβλημα θα είναι η διαχείριση της εφαρμογής μιας πολιτικής που στοχεύει στη βελτίωση της ζωής των δημοτών που θα χαίρονται να περπατάνε σε ένα πεζοδρομημένο κέντρο με μαγαζιά και άλλους στεγασμένους χώρους που θα καλύπτουν την απουσία περιπτέρων, με υπόγεια ηλεκτρικά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, και προπάντων χωρίς να κινδυνεύουν τα παιδιά να περπατάνε ελεύθερα.
Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε να μετατοπίζονται περίπτερα από το ένα κεντρικό σημείο της πόλης του Κιλκίς σε ένα άλλο εξίσου ή περισσότερο κεντρικό. Μάθαμε ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου τήρησαν όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες, ακόμα και τη διαβούλευση. Πλην όμως, απ’ ότι εκ των υστέρων διαπιστώσαμε, από τη διαβούλευση δεν προέκυψε κάποια αντίρρηση για το ήδη μεταφερθέν περίπτερο στην Πλατεία Ειρήνης, κάτι όμως που συνέβη μόλις το εγκατέστησαν. Που σημαίνει ότι η προηγηθείσα της εγκατάστασης διαβούλευση, για κάποιο λόγο, δεν έγινε αρκούντως γνωστή. Ως εκ τούτου εκτιμούμε ότι δεν θα έβλαπτε να ακουστεί και η άλλη πλευρά που είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με τον Δήμο Κιλκίς και τις υπηρεσίες του, προκειμένου να βρεθεί μια λύση που θα ικανοποιεί και τον βιοπαλαιστή και τον πολίτη.
Έστω και την ύστατη ώρα είναι δυνατή η εξεύρεση της βέλτιστης λύσης, με δεδομένο βέβαια ότι το δημοτικό συμβούλιο έχει εγκρίνει μια ξεκάθαρη πολιτική αναφορικά με το πού θέλει να εγκαθίστανται περίπτερα στο Κιλκίς.
