Δεν είναι ακριβώς Θέατρο του Παράλογου το Κίνημα υπέρ Τζιτζικώστα στο ν. Κιλκίς.  Υφίσταται μια ουσιώδης διαφορά. Το εν λόγω θεατρικό είδος άνθισε στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα ενώ το Κίνημα υπέρ Τζιτζικώστα ανθεί και στην αριστερή και στη δεξιά όχθη του Αξιού.

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν» νουθετούσε από τα μισά και εντεύθεν  του πέμπτου αιώνα π.Χ ο Ευριπίδης . Στις μέρες μας λόγω ειδικών συνθηκών όλβιος δεν μπορεί να είναι κανείς. Κι ας γνωρίζει φαρσί την ιστορία. Αλλά είναι απολύτως αληθές ότι δυστυχούν εκείνοι που αγνοούν την ιστορία τους, ακόμα κι αν εκτείνεται σε βάθος …οχτώ χρόνων.

Επειδή τις τελευταίες ημέρες πλήθυναν δηλώσεις άμεσες είτε έμμεσες, έγγραφες ή προφορικές περί του ενδιαφέροντος ή  της απόφασης εξεχόντων πολιτών του νομού να διεκδικήσουν το δημαρχιακό θώκο Κιλκίς ή τη θέση του προϊσταμένου της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς στο πλαίσιο της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας κρίνουμε σκόπιμο να παρέμβουμε εξαρχής για να υπενθυμίσουμε ολίγα αυτονόητα.

Στην ανατολή του νέου έτους οι ευχές μας  για τον τόπο μας δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους. Είναι ακριβώς οι …περσινές. Οι ίδιες ανεκπλήρωτες ευχές.  

Ομόφωνη είναι η θέση των ανθρώπων της αγοράς του Κιλκίς, πόλης και νομού, αναφορικά με το ζήτημα των ημερών: τη λειτουργία ή μη των καταστημάτων και τις Κυριακές.

Η συλλογική υποκρισία που κατατρύχει την πολιτική μας ζωή δεν θα μπορούσε να καταδειχθεί εναργέστερα από τη συγκαιρινή συγχορδία για την ανάγκη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής από κόμματα και μ.μ.ε. που δείχνουν σαν να ανακαλύπτουν τώρα την Αμερική.

Η Ιστορία δεν είναι μαθηματικά. Και δεν κινείται πάντα από τη βούληση μηχανισμών και αδήριτων νόμων.   Κάποτε τα ατυχή συμβάντα καθορίζουν τις εξελίξεις.  Το «ατυχές συμβάν» στον κόλπο του Ναυαρίνου -   ο Κόδριγκτον πέρασε από ανάκριση επειδή παρέβη την εντολή που είχε απλά να εμποδίσει τους Τούρκους να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τους επαναστάτες - επιτάχυνε τις διαδικασίες ανεξαρτητοποίησης  όπως τις καθόρισαν Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι.

Ήταν στην οπισθοχώρηση, Φθινόπωρο του ’44, όταν τα λεφούσια των καταραμένων υποχωρούσαν συντεταγμένα μετά την προέλαση των συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο. Ήρθαν και στρατοπέδευσαν έξω απ’ το χωριό· δίπλα στο ποτάμι για νάχουν νερό.

Ολα κι όλα. Εκστρατεία μεν, αλλά η καθαριότητα καθαριότητα. Φρεσκοξυρισμένοι πάντα, λες και γαμπροί θα πήγαιναν. Δεν πείραξαν τότε ψυχή οι Γερμανοί. Σχεδόν απέφευγαν να μπουν και να ανακατευτούν με τους Γενήκεβλήδες. Κι οι χωριανοί τους αντιμετώπισαν σχεδόν αδιάφορα. Πως είναι η γρίππη λίγο πριν γιατρευτείς ολότελα; έχει φύγει ο πόνος, ο πυρετός, και μένει ο απόηχος της πολυήμερης εξάντλησης.. Ε, κάπως έτσι.

Όταν οι Χρυσαυγίτες στο όνομα του Έθνους και των συμφερόντων των γηγενών και γνησίων εξ αίματος Ελλήνων επιτίθενται στους Αφγανούς και Πακιστανούς μικροπωλητές προφανώς και υποπίπτουν στο αδίκημα της αντιποίησης αρχής. Χώρια τα άλλα ποινικά αδικήματα (κακοποίηση κλπ)   τα οποία διαπράττουν στο όνομα των συμφερόντων της Πατρίδας, όπως  τα αντιλαμβάνονται.
Δίκαια λοιπόν είναι η αγανάκτηση που επισύρουν οι πράξεις αυτές στον πολιτικό κόσμο που καταλογίζει φασιστική και ρατσιστική νοοτροπία και πρακτική στους αυτουργούς των απεχθών αυτών πράξεων.
Και είναι απεχθείς οι πράξεις ακόμα κι αν συναντούν, δυστυχώς, ευρεία απήχηση στην κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στα τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Όταν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου ασφυκτιούσαν από  τα χρέη που απαιτούσαν ως αποζημιώσεις από τον α’ παγκόσμιο πόλεμο οι νικητές (Αγγλία, Γαλλία ) και κρίση και  ανεργία υπονόμευαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δεν ήταν οι εύποροι, αλλά οι ανήμποροι  τα πρώτα θύματα της φασιστικής – ναζιστικής προπαγάνδας.

Μεταστροφή επί το φιλικότερον του κλίματος στις επενδύσεις εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού διαπιστώνει σε πρόσφατο δημοσίευμά του για την Ελλάδα το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg. Ευρεία περίληψή του καταχωρίζουμε σε διπλανές στήλες επειδή   θα απασχολήσει την κοινή γνώμη για κάμποσα χρόνια. Και μόνο το δημοσίευμα αυτό καταδεικνύει τη σοβαρότητα του θέματος, άσχετα αν η εγχώρια κυβερνητική τάξη  το αντιμετωπίζει με ερασιτεχνικότητα και πολιτική πονηρία.
Αλλά το θέμα μας ως τοπική κοινωνία είναι άλλο. Ας θεωρήσουμε δυο «σταθερές» του προβλήματος: Εξόρυξη χρυσού.