Ταλαιπωρήθηκε από τα γηρατειά  και την αρρώστια του ο μακαριστός μητροπολίτης μας κυρός Απόστολος. Έφυγε την Κυριακή πλήρης ημερών και συνάμα  αθώος σαν παιδί.
Τώρα που τον χάσαμε ίσως εκτιμήσουμε καλύτερα την παιδική αθωότητα αλλά και το παιδικό πείσμα με τα οποία κήρυττε το λόγο του Θεού. Κάποτε ξεπερνώντας τα όρια του χρόνου που επέβαλαν σε εμάς τους «φρόνιμους» κοσμικούς οι  τρέχουσες ανάγκες της ζωής.  Τόσο που κάποτε ο λόγος του προκαλούσε τη δυσφορία των «φρονίμων».
Κι όμως, ο αθώος Ιεράρχης μας ήταν ένας από τους πλέον καταρτισμένους κληρικούς. Με σπάνια γνώση της εκκλησιαστικής και της θύραθεν παιδείας.
Κάποτε με νωπή την ανάγνωση - μελέτη ενός πονήματος για τους  εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού, τον προκάλεσα να αναπτύξει τις πνευματικές συγγένειες, τα δάνεια των μεγάλων ανδρών του κινήματος εκείνου (Κούμα, Βούλγαρη, Κοραή κ.α) από τους σοφούς της κλασικής Ελλάδας. Ήταν σε γιορτή του προστάτη αγίου των δικηγόρων Διονυσίου του Αρεοπαγίτη  στο λόφο του Αγ. Γεωργίου στη σχετική δεξίωση του συλλόγου.
Και, παρότι κοινός φίλος με είχε προϊδεάσει για τον διαβασμένο ποιμενάρχη μας, άκουσα έκπληκτος τον φωτισμένο Ποιμενάρχη επί μία ώρα να χαρίζει πλούσιους τους καρπούς της σοφίας του. Κι αφού με ακαδημαϊκή πληρότητα απάντησε, ύστερα στις προτροπές του και τις νουθεσίες του λειτούργησε με την γνώριμη παιδική αθωότητα του καλού Χριστιανού.
Το περιστατικό το θυμήθηκα και το καταθέτω τώρα που ο αθώος αναπαύεται σε κόλπους χλοερούς και τόπους αναπαύσεως.

Θεοφύλακτος Παγλαρίδης