Κι ύστερα λένε πως αλλάζει ο κόσμος…
Ήξεραν καλύτερα οι παπούδες μας όταν έλεγαν το «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται…»
Ήταν κάποτε επικεφαλής των Πρασίνων ο Κ. Σημίτης. Πρωθυπουργός που χάρισε δυο νίκες και δυο τετραετίες στην παράταξή του και στην χώρα το μεγαλύτερο πρόγραμμα δημόσιων έργων που γνώρισε η χώρα. Και συνάμα την ένταξη στο Ευρώ, απόφαση που υπό το φως των συγκαιρινών εξελίξεων προσλαμβάνει διαστάσεις σωτηριολογικές. Διότι χωρίς ευρώ σήμερα η Ελλάδα θα θύμιζε Αλβανία.
Έχασε τις εκλογές το 2004 το ΠΑΣΟΚ και ο Κώστας Σημίτης μετατράπηκε από το «ισχυρό χαρτί» του ΠΑΣΟΚ σε «αποδιοπομπαίο τράγο». Τους φόρτωσαν όλα τα δεινά, την υπευθυνότητα για όσα μαστίζουν την Ελλάδα από την απελευθέρωσή της.
* * *
Ήταν μια 11ετία μαύρη έως κατάμαυρη για τη Ν.Δ. Έχασε σε τρεις εκλογικές μάχες, τις δυο από αυτές με κατεβασμένα χέρια. Το ΠΑΣΟΚ ήταν παντοδύναμο και η Ν.Δ. κατάφερε να σηκώσει κεφάλι μόλις ένας Καραμανλής πέρασε στο τιμόνι της.
Όσο προήδρευε οι πάντες δοξολογούσαν το όνομά του. Λαϊκοί και προύχοντες. Κι όταν οδήγησε τη Ν.Δ. στη νίκη του 2004 ο Καραμανλής περιβλήθηκε το φωτοστέφανου του μεγάλου τιμονιέρη, του ανθρώπου που έβαζε το σακάκι του και νικούσε η Ν.Δ. στις εκλογές.
Κάηκε η μισή Ελλάδα τον Αύγουστο του 2007 κι ο Καραμανλής ένα μήνα αργότερα οδηγούσε το κόμμα του σε δεύτερη νίκη. Και σε αποθέωση προσωπική.
Μέχρι που τον πήρε η κατηφόρα και στις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη έχασε σχεδόν ταπεινωτικά.
Κι από ισχυρό χαρτί, κατέστη ο «αποδιοπομπαίος τράγος» της παράταξης. Κάπως σαν ο Γαλάζιος Σημίτης.
Εκείνοι που τους υμνούσαν, σήμερα ελεεινολογούν την περίοδο της διακυβέρνησης τους, ακόμα κι αν ήταν και οι ίδιοι μέλη του υπουργικού συμβουλίου…
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν…