Και τότε… εμφανίστηκε ο Sicario. Πιάνει το μικρόφωνο και φωνάζει:
«Είμαστε εδώ, είμαστε εδώ, χέρια ψηλά για την Κοζάνη!»

Και κάπου εκεί το Κιλκίς γούρλωσε το συλλογικό του μάτι.

Για να είμαστε δίκαιοι, ανθρώπινο το λάθος. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος καλλιτέχνης που μπέρδεψε πόλη. Άνθρωπος είναι, δεν κρατάει GPS για κάθε σκηνή όπου πατάει. Αλλά, όσο “ανθρώπινο” κι αν είναι, δύσκολα το προσπερνάς και το αφήνεις ασχολίαστο. Γιατί, μεταξύ μας, το Κιλκίς έχει ήδη αρκετά αστεία να κουβαλάει στην πλάτη του. Από το κλασικό «δεν υπάρχει» μέχρι το αιώνιο ερώτημα «μα πού είναι αυτό το Κιλκίς;».

Μάλλον για τον Sicario, το Κιλκίς… όντως δεν υπάρχει. Ή, έστω, δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή. Ε, δεν θέλει και πολύ. Λίγο η ένταση της συναυλίας, λίγο ο ενθουσιασμός.

Το κοινό πάντως δε μάσησε. Γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει το Κιλκίς, είναι ότι μπορεί να αστειευτεί ακόμη και με τον ίδιο του τον μύθο.

Τελικά, η βραδιά κύλησε όμορφα, το δέντρο άναψε και η συναυλία συνεχίστηκε.

Μικρό το μπέρδεμα. Εξάλλου το Κιλκίς  είτε το μπερδεύεις, είτε το ψάχνεις στον χάρτη πάντα βρίσκει τρόπο να ξεχωρίζει.