Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024, 9:40:39 πμ
Κυριακή, 05 Ιουλίου 2020 23:28

Ιθάκη

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Μία-μία πέφτουν οι θύμησες στην επιφάνεια των νερών της ψυχής σου ταράζοντας τα γαληνεμένα της νερά και σχεδιάζοντας σχήματα κυκλωτικά, που σου θυμίζουν ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους, ακολουθώντας νομοτελειακά τη στράτα του ήλιου και τα τρίστρατα των άστρων.


Βουτάς στα βαθιά νερά της ψυχής σου, αναζητώντας της ζωής σου το χαμένο θησαυρό στο δρόμο σου για την Ιθάκη.
Ιχνηλατείς στην τέφρα των κεμένων σου ονείρων, όταν τ’ άστρα βασιλεύουν στα μάτια σου και το φως του νου σου χαμηλώνει.
Κλείνεις τα βλέφαρά σου να ονειρευτείς εκείνο που μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να δεις, και, που κανένας ήλιος δεν μπορεί να σου το φανερώσει.
Θυμάσαι πράγματα παιδικά  και χαίρεσαι με τα πιο απλά, γιατί πάντοτε και παντού στη ζωή το λίγο δίνει αξία στο πολύ. Το ελάχιστο σε διάρκεια αλλά μέγιστο σε ένταση και πάθος. 
Αναπολείς τη στιγμή που σκύβει μπροστά της ολάκερη η ζωή, όπως σκύβουν τα ακροκλώναρα  της ιτιάς στο ποτάμι, όταν διψάνε.
Κρατάς κλειστά τα μάτια, μέσα σου να κοιταχτεί, εκεί όπου το φως δεν φθάνει, παρά μονάχα η πυγολαμπίδα σε καρτερεί για να σου δώσει όλα όσα ο ήλιος έχει προδώσει. Φύλαξε την πυγολαμπίδα στα μύχια της ψυχής σου καλά. Κι, αν είναι το φως της αμυδρό, μη φοβηθείς. Αυτή δεν πρόκειται ποτέ να σε τυφλώσει.
Σ’ όλη σου τη ζωή  μαζεύεις αναμνήσεις για ζεστάνεις τα χέρια σου, όταν οι καιροί τα παγώνουν.  Όταν το αύριο δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και ακουμπά στο χθες να ξαποστάσει. 
Βουτάς στα ασίγαστα νερά της σκέψης σου. Ρίχνεις μέσα τους τη σχεδία των ονείρων σου κι αρμενίζεις. Έμαθες πια να αντιστέκεσαι. Δεν φοβάσαι την Καλυψώ και την Κίρκη. Αρνήθηκες για λίγο τον εαυτό σου, υπέκυψες στις αδυναμίες σου, αλλά δεν τον απαρνήθηκες. Κι από ο «Κανένας» που ήσουν, όταν ρώτησε ο Πολύφημος το όνομά σου, έγινες ο «Ένα»ς. Βρήκες ξανά τον εαυτό σου. 
Ξέρεις  πια, ως βαθύς στοχαστής κι  ως πραγματικός θαλασσοδρόμος να μη ρίχνεις άγκυρα παντοτινά σε ξένο λιμάνι. Μοναδική σου επιθυμία η Ιθάκη. Σ’ αυτήν θέλεις να φτάσεις και στην αγκαλιά της μέσα να αράξεις.
Προχωράς από τη θέση στην άρση κι από την άρνηση στην κατάφαση ακολουθώντας τη μακρινή φωνή της ψυχής σου, την άκρη της οποίας ουδέποτε θα βρεις, όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσεις.
Ένα αμφίδρομο ταξίδι η ζωή στον εξωτερικό και τον εσωτερικό μας κόσμο. Ένα ταξίδι στο φως και το σκοτάδι, στην αναβροχιά και στην μπόρα, στους ορίζοντες της φυγής και στα βάθη της ψυχής. Θεωρούμε, αναθεωρούμε τις απόψεις μας και προχωρούμε.
Ένα ταξίδι στη στεριά, στον ουρανό και τη θάλασσα. Με «επάρσεις» στις απογειώσεις και αναταράξεις στις προσγειώσεις. Με πτήσεις και πτώσεις. Ένας υμέναιος χαράς και τέμενος λύπης. Ένα ταξίδι σε ανεμοδαρμένα βάθη κάτω από το νανούρισμα των κυμάτων και το φτερούγισμα των γλάρων, που συλλαβίζουν μαζί σου ψιθυριστά τη λέξη Ιθάκη.
Θαλασσοδέρνεσαι στην ερημιά του πελάγους, μέσα σε τσακισμένες σκέψεις και σε ναυαγισμένα όνειρα. Θυμάσαι αξίες που νικήθηκαν και ιδέες που χάθηκαν. Λογίζεσαι, πως μια ανάσα είναι η ζωή. Μια πορεία από το νανούρισμα ως το μοιρολόι. Στην πορεία αυτή γίνεται η ζωή ένα πενταπόσταγμα για όσους αγάπησες και  για όσους πόνεσες. Για όσους λάτρεψες  και από όσους αποκαρδιώθηκες. 
Έμαθες, τώρα, από την περιπλάνηση αυτή, ότι η Ιθάκη δεν κρύβεται σε αλαργινά πελάγη, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά σου: στην πιο μικρή και φωτεινή γωνία της καρδιάς σου.
Άδικα έψαχνες τόσα χρόνια αλλού να την βρεις. Γιατί ό,τι αναζητείς έξω από σένα, ποτέ δεν θα το βρεις. Ιθάκη είναι ο εαυτός σου και επιστροφή είναι ο εξανθρωπισμός σου. Τον εαυτό σου ζητάς να βρεις. Αυτόν έχεις να σώσεις. Μην τον προδώσεις.