Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Θαυμάζω την αγωνιζόμενη Ελληνίδα γυναίκα σ’ όλους της τους ρόλους και σε διεθνή διαγωνισμό που έλαβα μέρος, έγραψα για την "Ελληνίδα γυναίκα στα χρόνια της Αντίστασης", στον οποίο και βραβεύτηκα από το Υπουργείο Παιδείας της Ρωσίας.

Γράφει ο Μιχάλης Αρκούδας, Καθηγητής Μικροοικονομίας, Σύμβουλος Επιχειρηματικότητας (Mentor) E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Γράφει ο Ιάσων Κωσταρόπουλος.

Τα σχολεία πρέπει να αποτελούν τους ναούς της εκπαίδευσης και κυρίως της μόρφωσης των νέων. Ως τέτοια, τα σχολεία θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως το κόσμημα της εκάστοτε κοινωνίας.

Γράφει η Ελισάβετ Μελετιάδου, Ψυχολόγος Α.Π.Θ, με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Γνωστική Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεια και στη νόσο Alzheimer.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.

Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε από την Ελληνική Δικαιοσύνη ως εγκληματική Οργάνωση. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των οργανωμένων πράξεων βίας, ατιμώρητοι  για κάμποσα χρόνια, έφτασαν μέχρι τον φόνο του Π. Φύσσα και έλαβαν την πρέπουσα απαξία και τιμωρία από τη Δικαιοσύνη. Τελεία.

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1870 στην Μασσαλία της Γαλλίας. Πατέρας του ήταν Μιχαήλ Γ. Μελάς (1833-1897) και μητέρα του η Ελένη, το γένος Βουτσινά, κόρη γνωστού Κεφαλλονίτη εμπόρου από την Οδησσό.

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Τα νυχτέρια στα σπίτια ήταν συνηθισμένα, κυρίως τις χειμωνιάτικες νύχτες, στο Θρακιώτικο χωριό μας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός συγγραφέας.

Ο άνθρωπος βλέπει αυτό που θέλει να δει, ακούει αυτό που θέλει να ακούσει και καταλαβαίνει αυτό που θέλει να καταλάβει.  Πλάθει μια λογική που τον εξυπηρετεί και πορεύεται με αυτήν. Θεωρεί ότι τα ξέρει όλα, αλλά αγνοεί τα πλέον σημαντικά.

Του Νίκου Κουζίνη.

Διαβάζοντας κάποια άρθρα εγκρίτων δημοσιογράφων σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες και μάλιστα στα κυριακάτικα φύλλα όπως το χθεσινό ΒΗΜΑ της Κυριακής (5/10), αναρωτιέμαι για την επιχειρηματολογία την οποία χρησιμοποιούν για ότι είναι τέλος πάντων να μας πουν.

του Σταύρου Μπόκια*

Με το παρόν άρθρο μου θα προσπαθήσω να αναδείξω το θέμα του περιληπτικού τίτλου και να καταλήξω σε ρεαλιστική πρακτική πρόταση προς κάθε κατεύθυνση για τη λήψη μέτρων ανακούφισης μιας ιδιαίτερα ευπαθούς κοινωνικής ομάδας. Δε μου διαφεύγει ασφαλώς το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες στην ίδια ή και χειρότερη μοίρα, που πρέπει και αυτές να προσεχθούν.