Μαζεύονται επικίνδυνα τα σύννεφα της έντασης σε απόσταση 200-300 χιλιομέτρων από τα σύνορά μας. Στο Κόσοβο ηττήθηκαν η συνεννόηση, η συνδιαλλαγή, η συνύπαρξη. Ηττήθηκε νωρίτερα και η ωμή βία σε βάρος των αδύναμων. Πρώτα σε βάρος των Αλβανόφωνων και αργότερα των Σέρβων.  
Ηττήθηκε το διεθνές δίκαιο και εν τέλει ο ΟΗΕ.
Κι αν για την Αμερική, ή την Κίνα ή τη Σουηδία το θέμα έχει διαστάσεις παραβίασης του διεθνούς δικαίου για την Ελλάδα αποτελεί ζωτικό και κρίσιμο για το μέλλον της ζήτημα.
Ιδιαίτερα εμάς τους Κιλκισιώτες, τους βορειοελλαδίτες, μια πιθανή «φωτιά» θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την ηρεμία μας, αλλά και την αναπτυξιακή μας προοπτική. Ο προνομιακός γεωγραφικά χώρος μας μετατρέπεται σε γειτνίαση με πυριτιδαποθήκη.
Και κανείς δεν θέλει εύφλεκτους γείτονες.

Γράφαμε χθες για τους γιαλαντζί ανεξάρτητους αυτοδιοικητικούς, του λεγόμενου κόμματος Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Αλλά σάμπως το είδος ευδοκιμεί μόνο εκεί; Στο δικό μας τον χώρο, τον χώρο του Τύπου και των δημοσιογράφων ή «δημοσιογράφων» λίγοι είναι αυτοί που πάνε πάντα με την κυβέρνηση; Που δηλώνουν αριστεροί, αλλά και πρωτοπαλήκαρα των δεξιών… Που ασκούν κριτική το πρωί από αριστερά και το βράδυ από δεξιά…

Το μέγα αίτημα της παρελθούσης δεκαετίας για το νομό ήταν αναμφισβήτητα το Διαμετακομιστικό Κέντρο. Το θέμα αναδείχτηκε κυρίως μέσα από τις στήλες των ΕΙΔΗΣΕΩΝ τόσο κατά τη γέννησή του όσο και κυρίως κατά το διάστημα που κρίθηκε η χωροθέτησή του, όταν με συνεχή ρεπορτάζ χτυπήσαμε τον κώδωνα του κινδύνου, τόσο ηχηρά που ενόχλησε τότε τους αδρανούντες κατ’ εξακολούθησιν .

Δύσκολοι καιροί, με βία τα βγάζουν πέρα οι ευπαθείς ομάδες. Αγρότες, εργάτες, συνταξιούχοι και έννιοι άλλοι. Και είναι παρατηρημένο, σε δύσκολους καιρούς κάμπτονται και συνειδήσεις μπροστά στην ανάγκη.
Ενίοτε η ανάγκη δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Παραδείγματος χάριν, ένας ευπαθής οικονομικά πολίτης μπροστά στην οικονομική του ανάγκη μπορεί να διαπραγματευθεί την ψήφο του, το σταυρό του με μια θέση, μια ένταξη σε πρόγραμμα κ.ο.κ.
Ένας «εύκαμπτος» πολιτικός μπορεί να έχει ανάγκη την παντί τρόπω ανέλιξή του. Οπότε  μετά προθυμίας σπεύδει να «γλύψει εκεί που έφτυνε», Αρχές και αξίες ελάχιστη πέραση έχουν στην αγορά. Κι όσοι τις υπερασπίζονται δεν έχουν πέραση στις κάλπες. Δυστυχώς, όχι για τους λίγους. Αλλά για τους πολλούς. Που αποδεικνύονται και συνένοχοι και τα τελικά θύματα.  
Δύσκολοι οι καιροί της ανάγκης.

Ναι, η διαχείριση της καθημερινότητας σε ορισμένους τομείς πάσχει. Εξάλλου ασκήσαμε δριμύτατη κριτική στη δημοτική αρχή  του Κιλκίς για τις καθυστερήσεις και παραλείψεις της. Αλλά ουδείς μπορεί να την κατηγορήσει ότι στον τομέα των έργων ολιγώρησε ή έχασε ευκαιρίες ή δεν αξιοποίησε προγράμματα. Και μάλιστα στους καίριους τομείς των βασικών υποδομών, όπου ως πόλη το Κιλκίς είχε τεράστιες ελλείψεις.
Το Κιλκίς εδώ και κάμποσα χρόνια ανασκάπτεται εκ θεμελίων και η αψευδέστερη απόδειξη προέρχεται από την ΚΕΔΚΕ. Σύμφωνα λοιπόν με την κατάταξη των δήμων όλης της χώρας με κριτήριο την αξιοποίηση κοινοτικών προγραμμάτων, το Κιλκίς σε απόλυτους αριθμούς - όχι, αναλογικά με τον πληθυσμό του- κατατάσσεται στην 12η θέση!
Είναι μια δικαίωση αυτή για τον Δήμαρχο κ. Δ. Τερζίδη. Και του αξίζει ο έπαινος.

Σε εκδήλωση του Τομέα Γυναικών της Νέας Δημοκρατίας στο Κιλκίς σημειώθηκε το αδιαχώρητο. Έφυγε κόσμος από την αίθουσα διότι δεν χωρούσε. Και το θέμα,  ή μια συνιστώσα του θέματος, που ανέπτυξε η εισηγήτρια - κι ας μην ήταν η καταλληλότερη- ήταν η απαξίωση της πολιτικής στα μάτια των νέων και της κοινωνίας.
Τι δηλοί ο ποιητής λαός; Το αυταπόδεικτο, δεν απαξιώθηκε  η πολιτική. Οι πολίτες ενδιαφέρονται για τα κοινά κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ουσιαστικά υβρίζει το λαό. Απλούστατα κάμποσοι πολιτικοί απαξιώθηκαν στα μάτια του. Από αυτούς που μιλούν ακατάσχετα για αξίες και συμπεριφέρονται σαν τον τελευταίο φουκαρά που δεν πληρώνει ένσημα  για τις μικροεργασίες που κάνει στο σπίτι του.
Κόντυναν στα μάτια του λαού οι πολιτικοί. Κόντυνε επίσης εδώ και χρόνια στα μάτια του κόσμου ο προγραμματικός λόγος των κομμάτων εξουσίας, οπότε είναι λογικό να μιλούν για κρίση αξιοπιστίας. Αλλά όχι της πολιτικής. Μόνο των πολιτικών. Και δεν είναι ίδιο. Ευτυχώς.

Στην «αντεπίθεση» πέρασε η βιομηχανία ΕΛΒΙΕΞ, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Πολυκάστρου, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από τη λειτουργία της, με τον χημικό εμποτισμό ξύλινων στύλων, που χρησιμοποιούνται κυρίως από τη ΔΕΗ.
Για την παρουσία του εργοστασίου υπήρξαν αντιδράσεις από φορείς και πολίτες. Μέσα από πολύχρονες διαμαρτυρίες πολιτών η βιομηχανία, προφανώς αισθανόμενη πλέον ισχυρή, προχώρησε σε μηνύσεις πολιτών που είχαν αντιδράσει στην εγκατάστασή της, ζητώντας από τον καθένα το ποσό των 120.000 δρχ. γιατί την κατασυκοφάντησαν!
Στην υπόθεση αυτή, η βιομηχανία δεν πρέπει να βρει απέναντί της τους λίγους πολίτες, που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των αντιδράσεων. Πρέπει η κοινωνία του Πολυκάστρου και ο ίδιος ο δήμος Πολυκάστρου να υπερασπισθούν τα δικά τους παιδιά, τους δικούς τους ανθρώπους, που έπραξαν το αυτονόητο, αυτό που όφειλαν να κάνουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Στο ίδιο μετερίζι πρέπει να βρεθεί και ο νομάρχης Κιλκίς. Καλές οι ημερίδες, αλλά η μάχη δίνεται αλλού. Το περιβάλλον δεν χρειάζεται θεωρίες, αλλά πράξεις και αγώνες.

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, όποια ώρα κι ανοίξεις τηλεόραση το μενού ίδιο. Η Ζαχοπουλιάδα καλά κρατεί και τα κανάλια συναγωνίζονται ποιο θα ενημερώσει για την λεπτομέρεια της λεπτομέρειας.
Για να φθείρουν την κυβέρνηση, ισχυρίζονται οι γαλάζιοι. Για να αποπροσανατολίσουν το λαό, ισχυρίζεται η Αριστερά.
Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση φθείρεται μεν, αλλά περισσότερο φθείρεται το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο σε λίγο θα κατηφορίσει σε επίπεδα της Ενωμένης Αριστεράς, εκεί κατά το ’80.
Κι αυτά συμβαίνουν, όταν τους πολίτες άλλα τους απασχολούν. Η υγεία τους, οι σπουδές των παιδιών τους, το χαμηλό τους εισόδημα, η ακρίβεια στην αγορά που πήρε διαστάσεις επιδημίας, η ανεργία και η ανασφάλεια στον χώρο της εργασίας….
Αλλά για αυτά ακούνε από τα μεγάλα κόμματα ευχολόγια. Στρογγυλεμένα πράματα, ίσα για να ξεφύγουν από την υποχρέωση. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί απαξιώνονται στη συνείδηση της κοινής γνώμης…

Να και μια επιλογή στον πολύπαθο χώρο του Πολιτισμού που αξίζει χειροκρότημα.
Ανάγκη να επιβραβεύσουμε το αυτονόητο διότι «μαύρισε το μάτι μας» με την τοποθέτηση «φίλων» με επιτυχίες όπως «Ο Σεξοκυνηγός» κ.ο.κ.
Επικεφαλής του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου λοιπόν τοποθετήθηκε ο καταξιωμένος συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, πολυδιαβασμένος στην Ελλάδα και με αμέτρητες μεταφράσεις έργων του ανά τον κόσμο.
Κι αν αισθανθήκαμε την ανάγκη να γράψουμε το «εύγε» είναι διότι στον Πέτρο Μάρκαρη ανήκει το γιγάντιο έργο της μετάφρασης στη γλώσσα μας ενός εκ των έργων σταθμών - του παγκόσμιου πνεύματος,  του «Φάουστ» του Γκαίτε.
Συναντήσαμε ξένους με μέση παιδεία, όχι κατ’ ανάγκην διανοούμενους, να παίρνουν όρκο πως «πριν κλείσουν τα μάτια» θα διαβάσουν τον Όμηρο.
Τέτοιους όρκους να παίρνουμε κι εμείς. Μην φύγουμε από τον κόσμο χωρίς να απολαύσουμε, έστω σε μετάφραση, συγγραφείς όπως ο Γκαίτε και έργα όπως ο «Φάουστ».

Την Κυριακή είναι η σειρά του Κ. Κιλτίδη να ρίξει τις μπηχτές του και να απαντήσει έμμεσα  στον Σ. Τσιτουρίδη και  στις  αιχμές του τελευταίου εναντίον του υφυπουργού και των ανθρώπων του.
Αλλά με την ευκαιρία, μήπως είναι καιρός να καταπιαστούν σοβαρά με τα μεγάλα θέματα του νομού; Ο Υφυπουργός θα μιλήσει την Κυριακή. Ευκαιρία λοιπόν να ενημερώσει που βρίσκεται το θέμα για την παραχώρηση του οικοπέδου της VI Μεραρχίας (Καραγιαννόπουλου). Ακούμε επί χρόνια πως το Υπουργείο Άμυνας θα το παραχωρήσει στο δήμο. Ε, γιατί δεν το παραχωρεί; Υποτίθεται πως θα ήταν ταχύτερη λύση για το Δικαστικό  αφού οι καπναποθήκες κόλλησαν στην τροποποίηση του Γ.Π.Σ.  Πόσα χρόνια χρειάζεται  το Υπουργείο για  να βάλει την τζίφρα του;
Περιμένουμε απάντηση από τον κ. Κιλτίδη.