Συνηθίζουμε να ελεεινολογούμε την πολιτική ζωή των ΗΠΑ εμείς οι Έλληνες φωτοδότες του δυτικού πολιτισμού.
Υποτίθεται πως εμείς ασχολούμαστε με την ουσία της πολιτικής κι εκείνοι με το σόου, το θέαμα, το ευτελές, όταν βέβαια δεν τους κατηγορούμε ως τους «φονιάδες των λαών».
Ωστόσο οι πρωταγωνιστές της σημαντικότερης μεταπολεμικά εκλογικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ και κατ’ επέκταση το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, έδωσαν ένα μάθημα συνολικά στους Ευρωπαίους και κατά μείζονα λόγο στους μονίμως εκτροχιασμένους συνέλληνες πολιτικούς. Μάθημα πολιτισμού και πολιτικής ευπρέπειας. Μάθημα πατριωτισμού σε εμάς τους υπερπατριώτες.
Ήταν σκληρή η αντιπαράθεση μεταξύ Μακ Κέιν και Ομπάμα. Η συνήθως αποκλεισμένη Αμερική, η Αμερική των μειονοτήτων αντιπάλεψε το κατεστημένο, τα λόμπι μεταξύ των οποίων και το πανίσχυρο εβραϊκό…και με μόνο σύμμαχο στην αρχή το λαό, κέρδισε πόντο πόντο τη στήριξη ακόμα και συντηρητικών εφημερίδων και τηλεοπτικών δικτύων.
Και νίκησε νίκη μεγάλη. Τηρουμένων των αναλογιών συνέβη ότι θα συνέβαινε στην Ελλάδα με τον εγγονό ενός Αλβανού μετανάστη να αναδεικνύεται με την ψήφο του ελληνικού λαού στον ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου.
Και όμως, σ’ αυτή τη μεγάλη δημοκρατία πάντα ταύτα θεωρήθηκαν απόλυτα φυσιολογικά και εναρμονισμένα στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας. Δεν διανοήθηκε κανείς να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του Ομπάμα και το πρωί της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων Μακέιν και Ομπάμα παρέδωσαν μαθήματα ανυπέρβλητου πολιτικού ήθους. Όπου συναγωνίστηκαν σε επαίνους για τον αντίπαλό τους.
Και αναλογιζόμαστε τα βαρβαρικά ήθη που επικρατούν στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Και μετράμε την πραγματική απόσταση που μας χωρίζει από τους κουτόφραγκους.