Ήταν ενδιαφέρουσα η πληροφορία και η φωτογραφία που δημοσίευσε η «ΠΡΩΙΝΗ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ», αριθμ. φ. 3548/2-11-2013, σ. 9,   σχετικά με την κατάπλευση των θωρηκτών «ΑΒΕΡΩΦ» και «ΚΙΛΚΙΣ» στην Κωνσταντινούπολη στις 31 Οκτωβρίου 1918.Τα ελληνικά πολεμικά σκάφη αγκυροβόλησαν στην Πόλη μετά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων κατά το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την υπογραφή της Ανακωχής του Μούδρου.  Η Ελλάδα συγκαταλέγονταν στις νικήτριες δυνάμεις του Μεγάλου Πολέμου.
Με τη λήξη του πολέμου ο κατάπλους που προαναφέρθηκε του «ΑΒΕΡΩΦ» στην Πόλη δεν ήταν ο μόνος. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) το ένδοξο σκάφος στολισμένο αγκυροβόλησε και πάλι απέναντι από την Αγία Σοφία. Η Ελλάδα είχε φθάσει στην Τσατάλζα και τον Εύξεινο Πόντο «και άπλωνε το χέρι της στην Πόλη».  Ο αρχηγός του πληρώματος, ναύαρχος Γεώργιος Κακουλίδης, είχε την τιμητική του. Δεξιώθηκε πάνω στο θωρηκτό αξιωματούχους των Συμμαχικών Δυνάμεων, διπλωμάτες, απεσταλμένους από την Ελλάδα, κληρικούς, επιστήμονες, τραπεζίτες, επιχειρηματίες.
Μεταξύ των καλεσμένων ήταν και ο Γάλλος δημοσιογράφος Μισέλ Παγιαρές, φιλέλληνας, εκδότης εφημερίδας και συγγραφέας.  Ο δημοσιογράφος χαιρετώντας τον ναύαρχο σταμάτησε άφωνος. Ευγενικά ο Κακουλίδης  του είπε: «Έχουμε συναντηθεί πριν πολλά χρόνια και δεν λησμονούμε τις υπηρεσίες που προσφέρατε στην Πατρίδα μας». Ο Γάλλος αντείπε, πως, «δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να γράψει την αλήθεια, στην οποία και έχει αφιερωμένη την πένα του».
Στη διάρκεια της εκδήλωσης ο ναύαρχος πλησίασε τον δημοσιογράφο, τον έπιασε από το μπράτσο και του ψιθύρισε στο αυτί: «Έχω εδώ ένα καλό κρασί της Γουμέντζας». Πριν τελειώσει το λόγο του ο ξένος με ενδιαφέρον και αγωνία ρώτησε:
-Και που το βρήκατε;.
-Μου το έστειλαν από τη Θεσσαλονίκη. Το ξέρετε;
-Έχω πιεί μια μέρα στη Γουμέντζα και μάλιστα πολύ.
-Πως το βρίσκετε; Ρώτησε ο ναύαρχος.
-Καλό, περίφημο. Ήπια τότε, σας είπα, πολύ, αντείπε ο Γάλλος.
-Ώστε έχετε πάει στη Γουμέντζα;
-Πήγα. Έχω γυρίσει όλη τη Μακεδονία. Έχετε πάει και σεις ναύαρχε;
-Έχω πάει. Καταπράσινος τόπος.
-Ναι! Γεμάτος αμπέλια και μωρεόδενδρα.
Ήπιαν κρασί Γουμένισσα, οι άλλοι καλεσμένοι έπιναν σαμπάνιες. Κάθισαν στις πολυθρόνες, ήρθε στο κέφι ο Παγιαρές και ο ναύαρχος ρώτησε.
-Ώστε πήγατε και στην Γουμέντζα;
-Είχα και έναν υπηρέτη και θα ορκιζόμουνα σε όλους τους Αγίους ότι είσθε πιστό αντίγραφό του.
-Τι λέτε;
-Θα έβαζα και το κεφάλι μου.
-Ένας υπηρέτης!
-Τον είχα και διερμηνέα.
-Ήξερε και γαλλικά;
-Πολύ ωραία. …..
-Τόσο πολύ του μοιάζω;
………………………………
-Και πως τον έλεγαν τον σωσία μου; Ρώτησε ο ναύαρχος.
-Αποστόλη. Μου έσωσε μάλιστα τη ζωή, εκμυστηρεύτηκε ο Γάλλος.
-Όταν σκόνταψε και γονάτισε το μουλάρι σας στην άκρη ενός γκρεμού …  και γέλασε ο ναύαρχος με  την καρδιά του.
Ο Παγιαρές τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του ορθάνοιχτα από την κατάπληξη.
-Σεις ναύαρχέ μου;! .. Ο Αποστόλης! … Ναύαρχος και υπηρέτης! … Πως μπορούσα να το φανταστώ;! Είναι καταπληκτικό … Είναι απίστευτο .. Δεν έχει ξαναγίνει … Ο παλιός μου Αποστόλης! .. Αν το γράψω στο Ζουρνάλ των Παρισίων θα χαλάσει κόσμο.  … Λαός που έχει τέτοιους Αξιωματικούς, δεν χάνεται ποτέ …
Την ωραία αυτή ιστορία την διέσωσε ο Μακεδόνας την καταγωγή  πολεμιστής, συγγραφέας, πολιτικός, υπουργός, γενικός διοικητής Μακεδονίας, αείμνηστος Γεώργιος Μόδης και την συμπεριέλαβε στη σειρά του έργου του  «Μακεδονικές Ιστορίες» εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», α. έ. ε., σ. 42-46.
Ο ναύαρχος Γεώργιος Κακουλίδης (1871-1948) ήταν ποντιακής καταγωγής. Ο παππούς του φιλικός, ήταν γραμματέας του Αλέξανδρου Υψηλάντη και ο πατέρας του εισαγγελέας την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. Ο Γεώργιος αφού υπηρέτησε στο ρωσικό ναυτικό, εντάχθηκε στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό και τοποθετήθηκε από το Ελληνικό Αρχηγείο Στρατού την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα στο Ελληνικό Προξενείο Θεσσαλονίκης με το ψευδώνυμο Αποστόλης. Κακοντυμένος προσέφερε τις υπηρεσίες του στην ελληνική υπόθεση για τη διάσωση του Μακεδονικού Ελληνισμού και κανείς δεν υποπτεύθηκε και δεν το φαντάστηκε, πως πρόκειται για Έλληνα Αξιωματικό και μάλιστα του ναυτικού.
Την ίδια περίοδο κατέφθασε στη Θεσσαλονίκη ο Γάλλος δημοσιογράφος και μετέπειτα συγγραφέας και διπλωμάτης Μισέλ Παγιαρές, για να γνωρίσει την κατάσταση, να την μελετήσει και να την περιγράψει στα έντυπα της πατρίδας του με τα οποία συνεργάζονταν. Αργότερα έγραψε το σπουδαίο έργο «Μακεδονική θύελλα» που κυκλοφορεί και σήμερα. Ο Κακουλίδης ως συνοδός του παρακολούθησε όλες τις κινήσεις και  την περιοδεία του Γάλλου ανά την Μακεδονία. Πήγαν μαζί και στη Γουμένισσα. Περιοδεύοντας στη γύρω περιοχή, το μουλάρι του δημοσιογράφου σκόνταψε και έπεσε στην άκρη ενός γκρεμού. Ο υπηρέτης Κακουλίδης πετάχτηκε, άρπαξε τον ξένο και τον έσωσε.
Ξανασυναντήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, πάνω στο θωρηκτό «ΑΒΕΡΩΦ». Ναύαρχος ο Κακουλίδης, επίσημος προσκεκλημένος ο Παγιαρές με τον πεθερό του Λαφόν, πρόξενο της χώρας του στην Πόλη. Η συνάντηση έγινε ενδιαφέρουσα και συγκινητική με μια φιάλη κρασί Γουμένισσας, που λάτρεψαν ναύαρχος και δημοσιογράφος τότε, στον Μακεδονικό Αγώνα και στη συνάντησή τους στο «ΑΒΕΡΩΦ» μετά τον Α΄ Παγκόσμιο.
Η Γουμένισσα και το κρασί της σε μια σπουδαία γνωριμία και σε μοναδικές ιστορικές ώρες. Όταν το θρυλικό σκάφος που απελευθέρωσε το Αιγαίο και τα νησιά του το 1912-13 ξεκουράζονταν το 1920 στα Αγιονέρια της Πόλης μπροστά στην Αγια-Σοφιά με αναπεπταμένη την Γαλανόλευκη.