Οι απόφοιτοι Λυκείου του Ιουνίου του 1967, αγόρια και κορίτσια που μοιράστηκαν τα μαθητικά τους χρόνια σε μια εποχή αλλιώτικη, ξαναβρέθηκαν ύστερα από σχεδόν έξι δεκαετίες. Οι πρώτες ματιές, τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, η συγκίνηση που δύσκολα κρυβόταν — όλα θύμιζαν ότι ο χρόνος μπορεί να περνά, αλλά η ψυχή μένει ίδια όταν συναντά το παρελθόν της.

Από τους τριάντα συνολικά μαθητές εκείνης της χρονιάς, οι περισσότεροι ταξίδεψαν από τη Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές της Ελλάδας, ενώ μόλις τέσσερις εξακολουθούν να ζουν στο Κιλκίς. Η παρουσία όλων, ωστόσο, έδωσε ζωή σε μια τάξη που σημάδεψε τα εκπαιδευτικά χρονικά του τόπου. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε πως από τους τριάντα μαθητές, οι είκοσι δύο πέτυχαν την εισαγωγή τους σε εξαιρετικές σχολές, αποδεικνύοντας ότι επρόκειτο για ένα από τα πιο λαμπρά και δυναμικά τμήματα που πέρασαν ποτέ από τον τόπο.

Από το Πρακτικό Τμήμα παρόντες ήταν οι: Αβραμίδης Δημήτρης, Αλεξανδρίδης Φίλιππος, Αποστολίδης Γιάννης, Ζωηρός Στέργιος, Ιωαννίδης Μιχάλης, Κασουρίδου Πόπη, Κοσμίδης Κοσμάς, Λεχωνίδης Μπάμπης, Παναγοπούλου Εύη, Παπαδοπούλου Αθηνά, Σουλτογιαννης Ντίνος, Τσαχαλίνα Αλεξάνδρα και Τσιλιγκερίδου Γενοβέφα.

Από το Κλασσικό Τμήμα: οι Μανιουράς Χρήστος, Μεγγίδης Δημήτρης, Πετρίδης Κώστας, Τσαχουρίδης Βασίλης, Χατζηαποστόλου Βασίλης και Χατζηιωαννίδης Γιάννης.

Και από το Θηλέων: οι Ελευθεριάδου Ελένη, Μωυσίδου Ειρήνη, Παρκοσίδου Παρθένα και Πατσακίδου Ελπίδα.

Μετά τη συνάντηση  και τον καφέ στον Λόφο, όλοι κατευθύνθηκαν στο Χέρσο, όπου στις 13:30 τους περίμενε ένα ζεστό τραπέζι σε παραδοσιακή ταβέρνα. Ανάμεσα σε γέλια, ευχές και συγκινημένες φωνές, οι παλιοί συμμαθητές ξαναζωντάνεψαν στιγμές από τα μαθητικά τους χρόνια. Θυμήθηκαν τους καθηγητές που τους ενέπνευσαν, τα αστεία της τάξης, τις σχολικές εκδρομές, τις γιορτές, τους πρώτους έρωτες αλλά και τα όνειρα που τότε μόλις άρχιζαν να παίρνουν μορφή. Δεν έλειψαν οι αναφορές σε αγαπημένους συμμαθητές που δεν βρίσκονται πια κοντά τους — μα που όλοι ένιωσαν πως εκείνη τη μέρα ήταν παρόντες.

Καθώς περνούσαν οι ώρες, κανείς δεν ήθελε να φύγει. Οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή, οι ευχές για «καλή αντάμωση» ακούγονταν ξανά και ξανά, και η αίσθηση πως ο χρόνος είχε σταματήσει απλωνόταν παντού. Δεν ήταν απλώς μια συνάντηση παλιών συμμαθητών· ήταν ένα ταξίδι πίσω στα νιάτα, μια επιστροφή στις ρίζες, μια απόδειξη ότι οι δεσμοί που χτίστηκαν τότε παραμένουν ζωντανοί, βαθιοί και αληθινοί. Γιατί δεν ήταν απλώς μια συνάντηση παλιών συμμαθητών· ήταν μια επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, μια μικρή νίκη ενάντια στο χρόνο, ένα απόγευμα γεμάτο ψυχή, γέλιο και νοσταλγία.

Η τάξη του ’67 έδειξε πως οι άνθρωποι που πορεύτηκαν μαζί στα πρώτα τους βήματα κουβαλούν μέσα τους κάτι κοινό και άφθαρτο και πως όσα έζησαν τότε δεν έμειναν απλώς στη μνήμη. Έγιναν δεσμός, φιλία και ιστορία που συνεχίζει να γράφεται, κάθε φορά που η καρδιά θυμάται.