Γράφει ο Τάσος Ναούμης, παιδίατρος, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Άρχισε πάλι η μουρμούρα. Δεν φθάνουν οι δυο δόσεις εμβολίου; Κάθε τόσο θα μας υποχρεώνουν να κάνουμε εμβόλια; Μήπως οι πολλές δόσεις προκαλούν κάποια ζημιά στον οργανισμό μου; Εγώ το καθήκον μου το έκανα, έχω το πιστοποιητικό και δεν ξαναεμβολιάζομαι.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Διαστάσεις φαρσοκωμωδίας τείνει να προσλάβει το ζήτημα-ερώτημα αν υπάρχουν εκπονημένες από το παρελθόν μελέτες για τα φράγματα Μεταξοχωρίου και Κάρπης. Και λέμε φαρσοκωμωδίας επί του παρόντος διότι από την εξέλιξη που θα έχει το όλο ζήτημα δυνατόν να προσλάβει και διαστάσεις τραγωδίας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Στα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου  ο άνθρωπος της Αριστεράς ήταν ο θερμός υποστηρικτής της πάλης των τάξεων, ο ένθερμος μελετητής των βιβλίων του Μαρξ, ο φανατικός απομνημονευτής των τσιτάτων του Λένιν. Ήταν πρωτοπόρος στις διαδηλώσεις, είχε λίγα λεφτά, όνειρα πολλά και το όραμα για «Ψωμί- Παιδεία - Ελευθερία» ανόθευτο κι ανίκητο στον αγώνα ενάντια στη χούντα.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Μια ζωή στον αγώνα ο Παντελής. Από τη μέρα που παντρεύτηκε την Ελενίτσα άρχισαν και τα αχ βαχ. Άντε να πάρουμε δικό μας σπίτι, άντε να το επιπλώσουμε, άντε να πάρουμε αυτοκίνητο, άντε να φτιάξουμε και εξοχικό, άντε να το επιπλώσουμε κι αυτό και μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η μισή ζωή του.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, δάσκαλος-συγγραφέας.

Μέρες σαν κι αυτές, μέρες εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της χούντας, ο νους μου πάει πίσω στα περασμένα για να ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο της μνήμης στιγμές φωτεινές σαν φανοστάτες στην πορεία της ζωής και το άγνωστο διάβα της.
Ήταν-θυμάμαι- δεκαετία του 1980, όταν νέος δάσκαλος τότε και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Εκπαιδευτικών Σουηδίας, γνώρισα έναν συνάδελφο με λόγο λαϊκό και εύληπτη ακαδημαϊκή γλώσσα. Ένα μορφωμένο και ιδεολογικά καταρτισμένο παιδί, που όταν μιλούσε για πολιτική, συνέπαιρνε το νου μας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

...Τα πογκρόμ κατά των Αρμενίων συνεχίζονταν με μεγάλη αγριότητα. Μια μάνα Αρμένισσα, με μάτια αγριεμένα, με τον τρόμο στα πόδια, αγρίμι αληθινό, έτρεχε να σωθεί μαζί με τα παιδιά της.  
Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα βρέφος. Το μεγάλο της αγόρι, οχτώ περίπου χρονών, έτρεχε μπροστά της, ενώ το μεσαίο, γύρω στα τρία, την τραβούσε από το φόρεμα, βαρίδι σε κάθε δρασκελιά της, να τρέξει, να φύγει, μακριά όσο μπορεί, να γλυτώσει τα παιδιά της από του Τούρκου το μαχαίρι, που δεν γνώριζε κανένα έλεος.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

«Εάν η εξωτερική όψη των πραγμάτων ταυτιζόταν με την ουσία τους, καμία επιστήμη δεν θα χρειαζόταν». Καρλ Μαρξ.

Έχουμε πολλά κάνει άρθρα- σχόλια από τις στήλες των εφημερίδων μας και την ηλεκτρονική μας σελίδα, για του αρνητές των εμβολιασμών είτε γιατί φοβούνται το «πειραματικής υφής» εμβόλιο είτε γιατί φοβούνται να μην χάσουν το «Ελλάνιο» γονίδιο τους, είτε για όποιον άλλο λόγο.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Όταν οι νέοι της Αρχαίας Σπάρτης ήθελαν να απαντήσουν στους μεγαλύτερους ότι θα γίνουν καλύτεροι από εκείνους, τους απευθύνονταν με τη φράση: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες», που σημαίνει ότι  «εμείς θα γίνουμε καλύτεροι από εσάς». Αν θέλεις να αποδείξεις σε κάποιον ότι είσαι καλύτερός του, οφείλεις να του δείξεις με πράξεις.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Είμαστε η χώρα που εφηύρε πρώτη τη δημοκρατία. Επινοήσαμε από νωρίς τη νομοθεσία, αλλά προτιμήσαμε και την αυθαιρεσία. Θεσμοθετήσαμε το νόμο, αλλά χτίσαμε και το παράνομο στα δάση και την παραλία.  Μιλήσαμε για δικαιοκρατία αλλά υιοθετήσαμε την αδικία. Αγνοήσαμε το «μηδέν άγαν» και το «μέτρον άριστον» και ορίσαμε την υπερβολή στην καθημερινή μας δράση κι έκφραση.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, δάσκαλος.

Παρασκευή 17 του Σεπτέμβρη 2021. Κοιμητηριακός Ναός Αναστάσεως του Κυρίου Θεσσαλονίκης. Η Νεκρώσιμη Ακολουθία έχει αρχίσει. Αποχαιρετώ τη μάνα μου στο τελευταίο της ταξίδι για την γειτονιά των αγγέλων. Κοιτάζω το πρόσωπό της γαληνεμένο και από το μυαλό μου περνούν σαν σε ασπρόμαυρη ταινία εικόνες από τη ζωή μου.