Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

Το Πάσχα - Λαμπρή επί το ελληνικότερον - αποτελεί ακόμη μία χριστιανική γιορτή, που για να επιβληθεί χρησιμοποίησε προχριστιανικές παραδόσεις και έθιμα. Η Λαμπρή είναι αρχαιοελληνική λέξη, που εντάχθηκε στη χριστιανική τελετουργία.

 Η Βυζαντινή εκκλησιαστική υμνογραφία χρησιμοποιεί λέξεις όπως, «λαμπρυνθώμεν» και «λαμπροφόρος».

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Στην γλώσσα μας καθιερώθηκαν πολλές μονολεκτικές ή περιφραστικές εκφράσεις που δείχνουν το πέρασμα από μια εποχή σε άλλην είτε καλύτερη είτε χειρότερη. Στη θρησκευτική μας πορεία έχουμε το ‘’προ και μετά Χριστόν’’, στην ιστορική μας πορεία έχουμε το ‘’πριν και μετά την καταστροφή’’ εννοώντας βέβαια την καταστροφή του 22, έχουμε επίσης το ‘’προπολεμικά και μεταπολεμικά’’ εννοώντας τον πόλεμο του 40 και τόσα άλλα…

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

«Πάσχα των Ελλήνων» λέει ο Σικελιανός. «Ημέρα της Λαμπρής» λέει ο Σολωμός, για την πιο μεγάλη γιορτή  της Ορθοδοξίας. Τη γιορτή που χαρίζει ελπίδα στη βασανισμένη μοίρα του ελληνικού λαού. Του λαού που οδεύει στο θάνατο και τη ζωή, πότε με το γέλιο και πότε με το κλάμα, και που εμπνέει τον ποιητή να γράψει: «Άξιος εστί ο πικρός και ο μόνος, ο από πριν χαμένος εσύ να' σαι. Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι. Ότι αυτός ο θάνατος και αυτός η ζωή».

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Μιλάει ο Παντέλος ο υδραυλικός με τη γυναίκα του.

-Τ ι έγινε Παντελάκο μου; πήγες στο γιατρό για εκείνο το τσούξιμο κάτω;

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Ακόμη και σήμερα η μορφή του είναι άγνωστη. Δεν φρόντισε γι' αυτό όσο θα έπρεπε η Ιστορία. Υπηρέτησε τίμια κι ευσυνείδητα τη Ρωσία, χωρίς να παύσει μία στιγμή να είναι Έλληνας. Και παρά τη δόξα του ως υπουργού των Εξωτερικών, δίπλα στον Τσάρο, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να μείνει στη Ρωσία κι ήρθε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και την υπηρέτησε  με πάθος άσβεστο και πόθο διακαή.

Όταν πριν από δυο χρόνια φωτογράφιζα τον τοίχο του παλιού σπιτιού της Γουμένισσας, μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη τα συναισθήματά μου. Αλλού εστίαζε η φωτογραφική μηχανή κι αλλού το μυαλό μου. Άλλαξα φακό, αλλά κι αυτός της σταθερής εστίασης δεν μπορούσε να βοηθήσει. Τ’ άλματα της ψηφιακής τεχνολογίας δεν μπορούσαν να εγκλωβίσουν σκέψεις και συναισθήματα. Η ψυχή μου ήταν αλλού!

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Δεν δοκιμάζεται μόνο η υγεία μας ετούτες τις μέρες. Είναι και αξίες σχεδόν ξεχασμένες, πλήρως υποτιμημένες στους καιρούς της σπατάλης προ Κρίσης (π.Κ.), οι οποίες δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν ούτε στη δεκαετία της ανάγκης. Αξίες όπως η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον Πλησίον, η κοινωνική ευαισθησία εμπράκτως εκδηλωμένη...
Από λόγια δόξα στον Γιαραμπή. Καθώς δεν πληρώνουμε και εφορία δοξάσαμε εαυτούς και αλλήλους. Στην πράξη οι στενεμένοι πείνασαν και οι χορτάτοι απλώς εξέφραζαν την προφορική αλληλεγγύη τους. Και κάμποσοι χρησιμοποίησαν την πραγματική πείνα των στενεμένων για να σώσουν τα δικά τους (πολυτελή) ιμάτια.
Ετούτες οι μισοπεθαμένες αξίες ιδού και πάλι σε δοκιμασία. Στους μήνες - ελπίδα να μην γίνουν χρόνια- του Κορονοϊού. Όπου ο φόβος φώλιασε στις ψυχές μας και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης απειλεί την ανθρωπιά μας.
Παραπονιόταν ο παππούς που μένει μόνος του στην πολυκατοικία. Κι είναι το παράπονό του η αιτία να γραφτεί το σχόλιο. Είμαι μια εβδομάδα κλεισμένος στο σπίτι μου. Δίπλα, πάνω κάτω υπάρχουν οικογένειες, νέοι... Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα μου να δει αν ζω αν πεθαίνω, αν έχω ανάγκη από τρόφιμα, αν έχω φάρμακα...
Δεν καταγγέλλει κανέναν ο παππούς. Και ποιον να καταγγείλει άλλωστε, τον γείτονα; το παιδί του; το εγγόνι του; τους φίλους του;
Την πίκρα του εκφράζει ο παππούς. Την τραγωδία που ζει η ψυχή σε καιρούς όπου μισοπεθαμένες αξίες δοκιμάζονται στο αμόνι του φόβου.
Μην τον αφήσουμε μόνο λοιπόν τον παππού. Μένουμε σπίτι, αλλά μια φορά τη μέρα να χτυπήσουμε την πόρτα του. Έτσι από μακριά, να δει ανθρώπου πρόσωπο. Εκείνο ίσως έχει περισσότερο ανάγκη. Κι όχι τρόφιμα και φάρμακα.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Δεν βάζει γλώσσα μέσα η Μέλπω. Αρχίζει την γκρίνια και σταματημό δεν έχει. Ο φουκαράς ο Ζαχαρίας γκάνιασε από τότε που την παντρεύτηκε εδώ και κοντά τριάντα χρόνια.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Αν όλες τις μέρες τις βλέπεις ίδιες, μπορεί και να τυφλωθείς. Κάθε μέρα που έρχεται, έχει μαζί της το θαύμα ή το τραύμα της. Το ζήτημα είναι να το δεις. Να το  προσέξεις. Να βγάλεις το ανάλογο συμπέρασμα για να βελτιωθείς.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης, Πρόεδρος του Συλλόγου Συνταξιούχων ΟΤΑ Κιλκίς – Παιονίας.

Τις προηγούμενες μέρες έκανα δύο σχόλια για την κατάσταση στην Υγεία εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού και για τους μαχόμενους υγειονομικούς της Δημόσιας περίθαλψης που είναι στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης της Υγείας του λαού, και είναι αυτοί που με αυταπάρνηση την κρατούν σε ένα ανεκτό επίπεδο.