Επί ένα μήνα συζητούσαν στη Νέα Δημοκρατία τα στελέχη της και γκρίνιαζαν να μην πάνε σε μονοήμερο συνέδριο ώστε να έχουν τη δυνατότητα σε μια δεύτερη ή Τρίτη μέρα να μιλήσουν όλοι, να εκθέσουν τα αίτια της συντριβής, να υποβάλλουν προτάσεις, να γίνει τέλος πάντων ο εσωκομματικός διάλογος για να ακουστεί η φωνή της βάσης.
Και όντως, παρά τα καταστατικώς διαλαμβανόμενα ορίστηκε να γίνει διήμερο συνέδριο. Αποτέλεσμα: Τη δεύτερη μέρα απουσίαζαν όχι μόνο οι μισοί και παραπάνω από τους συνέδρους, αλλά κι αυτός ακόμη ο εκ των υποψηφίων για την προεδρία Αντώνης Σαμαράς.
Κι έτσι κάποιοι από τη βάση μίλησαν, αλλά εκείνοι που θεοποίησαν τη συμμετοχή της στις εκλογές δεν είχαν χρόνο να την ακούσουν.
Τελικά είναι εύκολο να μιλάς για δημοκρατία, για φωνή του λαού και της βάσης.
Δύσκολη είναι η εφαρμογή στην πράξη.

Ένα από το πλέον προσοδοφόρα επαγγέλματα σήμερα είναι αυτό του κριτικού του συστήματος. Μάλιστα δεν απαιτείται εξειδίκευση. Αρκεί να γνωρίζεις πώς να τσουβαλιάζεις δικαίους και αδίκους, να θολώνεις τα καθαρά με τα μαύρα νερά, να ανάγεις το μερικό στο σύνολο, να κινείσαι από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά,…
Ειδικά αν είσαι  δημοσιογράφος έχεις απεριόριστες δυνατότητες. Γράφεις π.χ. στην πρώτη σελίδα σου: Επιφυλακτική η αγορά με τους πρόσθετους φόρους στα κέρδη των επιχειρήσεων και στη μεγάλη περιουσία. Να επισημαίνεις τους κινδύνους από μια πολιτική σαν αυτή του Παπανδρέου που ενδέχεται να διώξει τις πολυεθνικές επιχειρήσεις από τη χώρα μας.
Και στην δεύτερη σελίδα να συμπάσχεις και να διαμαρτύρεσαι μαζί με όσους δεν εντάσσονται στις έκτακτες εισοδηματικές ενισχύσεις.(άτεκνοι κλπ) που θα αντληθούν από την έκτακτη φορολόγηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και περιουσιών.
Κριτικός του συστήματος: Και με τον  Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ…
Και πάντα εναντίον της σοβαρότητας και του νοήμονα πολίτη.

Η στολή έχει ένα βασικό γνώρισμα: Ξεχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το επάγγελμα που ασκούν ή το αξίωμα που κατέχουν. Η κρατική στολή, ας πούμε εν προκειμένω η αστυνομική, στους  πολλούς προκαλεί το σεβασμό, ενώ σε κάποιους ελάχιστους, ίσως  και το φόβο. Η αστυνομία, σ’ όλο τον κόσμο, είναι για να υπερασπίζεται το νόμο. Είναι η αρμόδια αρχή για την πρόληψη αλλά και την καταστολή. Αυτή μπαίνει μπροστά σε κάθε κοινωνική εμπλοκή, ακόμη κι όταν η ίδια δεν το θέλει…

Δεν πρόλαβε να καθίσει στην υπουργική καρέκλα της η κ. Ξενογιαννακοπούλου και πήρε τη μεγάλη απόφαση: Οι διοικητές των γηροκομείων να στείλετε τις παραιτήσεις σας! Προφανώς παρόμοιες εντολές απέστειλε και στους διοικητές νοσοκομείων και άλλων ιδρυμάτων του τομέας ευθύνης της.
Και ζητώντας τις παραιτήσεις των διοικητών ξεκίνησε την εξυγίανση, κατά πως νομίζει, των ιδρυμάτων…
Ο φανατισμός είναι κακός σύμβουλος. Και το απροετοίμαστον μιας υπουργού ακόμα χειρότερος.
Πως αξιολογήθηκε δηλαδή το έργο του (παράδειγμα λέμε) Νίκου Αβραμίδη στο Γηροκομείο Κιλκίς; Αποδείχτηκε ικανός; Προσέφερε έργο; Ήταν δίκαιος;
Κανείς δεν ρώτησε. Απλά η νέα υπουργός του ΠΑΣΟΚ κατέλυσε τον διοικητή που όρισε η Νέα Δημοκρατία. Όχι σε κάποια επιτελική πολιτική θέση. Από αυτές (γενικούς και ειδικούς γραμματείς) που  ο πρωθυπουργός ανάγκασε τους υπουργούς του να προσλάβουν τους ικανότερους  μέσω …ΑΣΕΠ.
Αλλά από τη διοίκηση ενός γηροκομείου, όπου  αλλάζουμε …αβλεπί τις επιλογές των άλλων.
Ο εμφύλιος καλά κρατεί…

Οι εκλογές, μαζί κι ο εκλογικός πυρετός πέρασαν!
Ο πυρετός, όμως της ελληνικής κοινωνίας με τα καθημερινά προβλήματα δεν πέρασε, γιατί, και ο κουρνιαχτός που άφησε η εκλογική αναμέτρηση δεν περνάει τόσο εύκολα, όσο νομίζουν οι πολιτικοί μας. Και., δεν περνάει γιατί οι πολίτες θυμούνται τις υποσχέσεις και τα προγράμματα των κομμάτων που παρουσίασαν στην προεκλογική περίοδο. Και άλλοι, μεν εκ του ασφαλούς (γιατί δεν επρόκειτο να κυβερνήσουν - ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) υπόσχονταν πρόγραμμα που και οι ίδιοι δεν εφαρμόζουν στους εργαζόμενους τους (γιατί μόνο 1400 ευρώ κατώτατος μισθός και όχι 2400 κ. Παπαραγήγα μας, κ. Τσίπρα, κ. Καρατσαφέρη) μα και οι δύο μεγάλοι.

Ειρήνη υμίν γαλάζιοι αδελφοί…. Ούτε διακυβεύεται το μέλλον του τόπου, ούτε η μια επιλογή ήταν εμφανώς καλύτερη ή χειρότερη της άλλης. Μια χαρά πρόεδρος θα είναι ο Κώστας Γιαννόπουλος, όπως μια χαρά πρόεδρος θα ήταν και η Έφη Βασιλειάδου - Κουκάκη. Νέοι επιστήμονες και οι δύο, σεμνοί και εργατικοί. Μόνο κέρδος για τον τόπο θα είναι να προσφέρουν από οποιοδήποτε πόστο.
Αλλά ένας θα εκλεγόταν και εκλέχτηκε ο Γιαννόπουλος. Ούτε ένταση χρειάζεται, ούτε εξυπηρετεί τα συμφέροντα οποιουδήποτε η δαπάνη ενέργειας περί το θέμα.
Υπάρχουν θέματα, υπάρχουν ελλείψεις, υπάρχουν προβλήματα που απαιτούν την αθροιστική προσπάθεια όλων των μελών του Νομαρχιακού Συμβουλίου. Με λύπη μας διαπιστώσαμε ότι η είδηση πως «κλείνει η Καρδιολογική Κλινική» δεν απασχόλησε τη τελευταία συνεδρίαση. Μπορεί να μην έκλεισε διότι οι γιατροί έδωσαν ένα ακόμα μάθημα υπευθυνότητας. Αλλά όταν υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, αποτελεί σχεδόν προκλητική σπατάλη δυνάμεων η αντιπαράθεση για το ποιος από δυο άξιους ανθρώπους εκλέχτηκε πρόεδρος στο Ν.Σ.

Ήταν μια απλή απόφαση. Τίποτα κοσμογονικό. Εφτά γιατροί θα έρχονται για μια εφημερία την εβδομάδα έκαστος στο νοσοκομείο Κιλκίς ώστε να μπορεί να λειτουργεί όλο το 24ωρο- δηλαδή να «βγαίνουν» οι εφημερίες- στην Καρδιολογική Κλινική. Χρειάστηκε ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, εν προκειμένω ο Θ. Παραστατίδης -  να πάει στην Υπουργό Υγείας και να εκθέσει την πιεστική ανάγκη του ιδρύματος.
Έπεσαν τα σύρματα λοιπόν στον Διοικητή της Υγειονομικής Περιφέρειας και εκείνος που μέχρι τώρα δεν συγκινούνταν από τις δραματικές εκκλήσεις γιατρών και διοίκησης του νοσοκομείου, αυτομάτως ανέβλεψε το φως το αληθινόν.
Και έλαβε την απόφαση. Μετακινεί εφτά γιατρούς από τη Θεσσαλονίκη για μια εφημερία την εβδομάδα στην Καρδιολογική του Κιλκίς.
Να φωνάξουμε ζήτω; Ασφαλέστατα και όχι. Όταν για μια απλή απόφαση που όφειλε να λάβει ένας διοικητής απαιτούνται πολιτικές πιέσεις, τότε δεν χρειάζονται πανηγυρισμοί. Δικαιώνεται απλά η εκτίμηση πως η κατάσταση και στον χώρο της υγείας είναι για τα …πανηγύρια.

Θ.Π.

Οδός Μοναστηρίου. Είναι η σημερινή οδός Πολυτεχνείου, που στα 1928 από οδό βασιλίσσης Σοφίας την ονόμασαν Μοναστηρίου “για την ιστορική σημασία της πόλης αυτής στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα”, σημειώνει στο βιβλίο του ο Βαφειάδης (σελ. 101).

Δεν είναι λίγα τα ζητήματα εκείνα που συχνά σχετίζονται με την  Ενωμένη Ευρώπη, μέλος της οποίας είναι και η χώρα μας. Το πόσο «ενωμένη», ωστόσο,  μπορεί να θεωρηθεί μια ένωση, όταν οι χώρες - μέλη της - δεν έχουν την ίδια αντίληψη σε θεμελιώδη ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας, είναι κάτι το συζητήσιμο.

Αν εξαιρεθούν κάποιες αιχμές και ανάλογες απαντήσεις μέσω «κύκλων» ετούτη η εκλογική μάχη για την ανάδειξη του νέου γαλάζιου αρχηγού, θα ξενερώσει το Πανελλήνιον.
Εθισμένοι από ανάλογες εκστρατείες προ διετίας αναμέναμε να πληροφορηθούμε τους προστατευόμενους των διαπλεκομένων, τους υποστηριζόμενους από ξένα και ντόπια συμφέροντα και πάντας όσους δύναται η φαντασία των μονομάχων να επικαλεστεί και να εφεύρει.
Να φωτιστούμε για τους κινδύνους που μας αναμένουν αν επικρατήσει ο ένας ή τα δεινά που επισωρεύονται στα πλευρά του Έθνους αν υπερισχύσει …η άλλη.
Αντ’ αυτών ετούτοι οι γαλάζιοι - και νερόβραστοι - υποψήφιοι μας ταλαιπωρούν αφού διαφωνούν και μάχονται επί θεμάτων διαδικασίας.
Εν τέλει,  ή τα διαπλεκόμενα ξέφτισαν στην Ελλάδα αφού δεν απασχολούν πλέον κανένα ή το σώμα των πολιτών εθίστηκε τόσο με τις σαχλαμάρες που χρειάζεται να εφευρεθούν «σκιάχτρα» νέας κοπής.