Η συμπεριφορά των Ελλήνων ψηφοφόρων, θυμίζει τον Κινέζο έμπορο που ήταν εθισμένος στον τζόγο και δεν μπορούσε να απαλλαγεί απ’ το πάθος αυτό. Στην αρχή, ένα Χειμώνα στο Πεκίνο,  έπαιξε τα λεφτά του και τα έχασε. Μετά έπαιξε ότι εμπόρευμα είχε και το έχασε κι’ αυτό. Στο τέλος έπαιξε τα ρούχα του και τα έχασε κι’ αυτά. Βγήκε, έτσι γυμνός στο δρόμο, και πέθανε απ’ το κρύο…

Ορμώμενος από την φράση «νέα δασική πολιτική» που άκουσα πριν από ένα χρόνο συμπεριέλαβα σε άρθρο με τίτλο αισθητικό δάσος το εντός εισαγωγικών δεύτερο κομμάτι αυτού του κειμένου χωρίς έντονα γράμματα. Από τότε εντονότερα αλλά και από παλαιότερα έχω την άποψη ότι για μερικά θέματα πρέπει να απαγορεύεται η πρόταξη του όρου νέα ιδιαίτερα σε αυτούς που μίλησαν για επανίδρυση του κράτους.

Την ιστορία του ψεύτη βοσκού όλοι την ξέρουμε. Άλλοι την ακούσαμε, άλλοι την διαβάσαμε και άλλοι τη διδαχτήκαμε. Σε πόσους όμως από εμάς που τη διδαχτήκαμε μας έγινε και μάθημα, σε λίγους; σε πολύ λίγους; σε κανέναν; Την ίδια εποχή που εξελίχτηκε η ιστορία του “ψεύτη βοσκού”, σε μια άλλη μακρινή χώρα Βανανία νομίζω την έλεγαν, Ελλαδιστάν και Κιλκιστάν, άλλοι παρουσιάστηκε ένας σωτήρας, ένας μεγάλος κυβερνήτης όπως τον έλεγαν.

Μπήκαμε στον τρίτο μήνα της “μεταευρωεκλογών” εποχής και ουσιαστικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών δεν είδαμε. Κάποιες “άφωνες” φωνές ακούστηκαν και μετά “άκρα του τάφου σιωπή”. Όλοι μιλούν για μηνύματα. Αυτοί που τα έστειλαν περιμένουν τις αντιδράσεις -αυτών που λένε ότι τα έλαβαν- χωρίς ωστόσο να ικανοποιούνται από τις επίσημες τοποθετήσεις των κομμάτων. Υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα στις ερμηνείες που δίνουν. Και πρώτα-πρώτα οι της Κυβερνήσεως.

Ταξιδεύοντας φέτος το καλοκαίρι, με προορισμό τη Λευκάδα, εκεί ψηλά στις βουνοκορφές της Πίνδου θυμήθηκα τα πικρόχολα και υποτιμητικά σχόλια ενός Γερμανού συμμαθητή μου σε τεχνική σχολή του Βερολίνου το 1971. Εκείνο το καλοκαίρι είχε πάει για διακοπές στην Τουρκία με αυτοκίνητο, επιστρέφοντας μας περιέγραψε τις εντυπώσεις του, τόσο από την Τουρκία, αλλά και από τους Κήπους στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μεταξύ άλλων, εκείνο που με “πόνεσε” περισσότερο ήταν η περιγραφή του για το οδικό δίκτυο, ειδικά από Ξάνθη και μετά, το πόσο δίκαιο είχε το διαπίστωσα προσωπικά το 1975, όταν έκανα την ίδια διαδρομή ως στρατιώτης, από Πολύκαστρο μέχρι την Ορεστιάδα.

Με αφετηρία τη μεταπολίτευση, όταν κατέρρευσε η εφτάχρονη (1967-1974) Χούντα υπό το βάρος της τραγωδίας της Κύπρου, οι συνέλληνες προσήλθαμε μέχρι τις εκλογές του 2007  στις κάλπες 12 φορές. Στις 4 Οκτωβρίου 2009 θα είναι η 13η και …φαρμακερή

Στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη ο λαός, που βλέπει τη ζωή του να χειροτερεύει, πρέπει να πάει μπροστά στην κάλπη έχοντας στο μυαλό του όλα τα προβλήματα, όλα τα βάσανα που περνάει από την πολιτική που εφάρμοσαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να έχει στο μυαλό του την ανεργία, τις απολύσεις, τη μερική απασχόληση, την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, τα λεφτά που δίνει για να σπουδάσει το παιδί του, για να έχει την υγεία του κ.λ.π.

Γι αυτόν οι Πόντιοι είναι Πόντιοι.  Είτε είναι Τούρκοι, είτε Έλληνες. Είτε είναι Χριστιανοί, είτε Μουσουλμάνοι. Όλοι τους είναι ίδιοι, αφού γεννήθηκαν στον ίδιο τόπο, ήπιαν το ίδιο νερό, ανέπνευσαν τον ίδιο αέρα.

Για τον ευαίσθητο άνθρωπο Τουρκοπόντιο συγγραφέα Ηλιάς Καραγκιόζ (_lyas Karagöz) έχω ξαναγράψει.  Πρόκειται σύντομα να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από τον Εκδοτικό Οίκο Αφών Κυριακίδη, το βιβλίο του «Λιβερά: Από το παρελθόν στις μέρες μας».
Ο Ηλιάς Καραγκιόζ (Ηλίας Μαυρομάτης, αν θέλετε) είναι ο Πόντιος εκείνος που δεν πιστεύει σε φανατισμούς, πάθη και οξύτητες.  Που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τη ράτσα, τη γλώσσα ή τη θρησκεία τους.

Θυμούνται άραγε οι γηραιότεροι από τους αναγνώστες μας και πάντως όσοι είχαν δικαίωμα ψήφου το 1946 στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, πόσες εγγραφές έχει το εκλογικό τους βιβλιάριο; Τουλάχιστον μέχρις ότου υπήρχαν εκλογικά βιβλιάρια; Πόσες φορές δηλαδή έγιναν εκλογές μετά την κατοχή;
Για να διευκολύνουμε τη μνήμη τους και με την ευκαιρία των προσεχών εκλογών θα επιχειρήσουμε ένα εκλογικό οδοιπορικό από το 1946 μέχρι τις μέρες μας. Συνολικά οι Έλληνες προσήλθαν μεταπολεμικά σε εθνικές εκλογές 23 φορές μέχρι και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007..
Ας ξεκινήσουμε μια σύντομη αναδρομή, σκιαγραφώντας αμυδρά μόνο το πολιτικό κλίμα μισού αιώνα.