Μετά την επιστροφή του στην Τουρκία Ερντογάν δήλωσε στις τηλεοράσεις της πατρίδος του ότι οι έλληνες είναι μισαλλόδοξοι, ότι δεν φροντίζουν για την οικονομική ανάπτυξη της μουσουλμανικής μειονότητος(την οποία βεβαίως αποκάλεσε τουρκική),και ότι προ πάντων δεν φροντίζουν για την εκπαίδευση της μειονότητας.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Ο σημερινός σοβαρός και σεβαστός συνταξιούχος Γυμνασιάρχης Νικοπολιτίδης, με νοσταλγία θυμάται την συμμετοχή του σε ‘τσακαλοπαρέες’ κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, περίοδο που δεν ήταν και η καλύτερη για την νεαρή και φτωχή πολιτεία του πρώτου Κιλκίς.
   Ανασύρει από την πλούσια μνήμη του και περιγράφει με νεανική ενάργεια, πως μετά τον τρύγο των αμπελιών το φθινόπωρο, ξεχύνονταν τα παιδιά και αλώνιζαν τα κλήματα, περνώντας τα από ένα δεύτερο χέρι, για να κορέσουν την παιδική τους πείνα, αναζητώντας ρόγες και ότι απέμεινε  από κανένα τσαμπί αθέατο κρυμμένο στα φύλλα.

Του Νίκου Σιάνα.

Είναι πλέον κοινό μυστικό το που το πάει η περιβόητη πια «παγκοσμιοποίηση» και όσοι κρύβονται πίσω  απ’ αυτήν.  Ο στόχος τους γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο ξεκάθαρος.
Να ισοπεδωθούν τα πάντα, να εξαλειφθούν οι μνήμες, τα ήθη και τα έθιμα, η ιστορία  και ό,τι ακόμη κάνει ένα Έθνος να ξεχωρίζει. Με δύο λόγια να γίνουμε όλος ένας παγκόσμιος χυλός, μια μάζα καταναλωτών και τίποτα άλλο.

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Ο Σουλτάνος στρογγυλοκάθισε στον καναπέ του Προεδρικού Μεγάρου. Κατέλαβε με τη μία το μισό καναπέ που του αναλογούσε, ακουμπώντας στην αδιόρατη νοητή γραμμή που χώριζε τα δύο μισά του επίπλου, άνετος, ευθυτενής, ατάραχος. Ο ημέτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, χωρίς να παρουσιάσει μια γελοία εικόνα παιδιών που τσακώνονται. Περιορίστηκε λοιπόν στην γωνία του καναπέ, ελπίζοντας πως το διπλωματικό κομιλφό θα έσωνε τα προσχήματα. Διαψεύστηκε.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.  "Να εδώ είναι η νέα γέφυρα, στρίψε δεξιά..."  η προτροπή του Τάσου Αμανατίδη καθώς μπαίναμε στην Τέρπυλλο.
"Άσε να πάμε από την παλιά να δούμε και το κέντρο του χωριού" ...διαφώνησα και  νυχτιάτικα διασχίσαμε το κάποτε μεγαλύτερο χωριό των Κρουσίων.

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας;
Πριν λίγα χρόνια το ακούγαμε το τραγουδάκι και διαμαρτυρόμασταν γενικώς και αορίστως. Ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, υποπτευόμασταν ότι θα ΄ρθουν μήνες δύσκολοι και χρόνοι οργισμένοι αλλά επειδή είμαστε Ελληνάρες, που σημαίνει μ΄ ένα φραπεδάκι τα ξεχνάμε όλα, δεν δίναμε και πολύ σημασία.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Είμαι αγροτικός ιατρός στην  Τέρπυλλο Κιλκίς. Χρονιά 1971. Κάποια μέρα με ειδοποιούν, πως ο Αναστάς Χαραλαμπίδης, o τελευταίος χότσιας των Τερπυλλιωτών, (αν και ολιγογράμματος έμεινε περισσότερο γνωστός για την θυμοσοφία του, ως χότσιας! ‘Ντο χότσιας εν ατός, γράμματα που ’κι εξέρ’- τι χότσιας – δάσκαλος – είναι αυτός που δεν ξέρει γράμματα’,  έλεγε ο μακαρίτης πατέρας μου Τήμος), καίγεται από τον πυρετό στο κρεβάτι και ζητά τον γιατρό για εξέταση.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

«Κάτω τα χέρια σας τα λερωμένα» απ’ την απεργία.
Η κυβέρνηση της πολιτικής ξετσιπωσιάς και αθλιότητας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί να ξεκινήσει το ξήλωμα της μεγαλύτερης κατάκτησης της εργατικής τάξης, που είναι το δικαίωμα στην απεργία, φέρνοντας σαν τον κλέφτη στη Βουλή -και μάλιστα σε άσχετο νομοσχέδιο για να ψηφιστεί άρον  - άρον- σχετική τροπολογία (την οποία προσωρινά απέσυρε για να την ξαναφέρει προσεχώς).

Γράφει η Θεοδοσία Ε. Παπαδοπούλου-Τσάτση. Φιλόλογος Α.Π.Θ. MSC Ειδικής Αγωγής. e.mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..-

Τα παιδιά αναμφίβολα είναι η χαρά της ζωής και το μεγαλύτερο «δώρο» για τους γονείς. Υπάρχουν όμως και φορές, που είναι ικανά με τη συμπεριφορά τους , να εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα της υπομονής μας. Σ’αυτό ακριβώς το σημείο, ο κάθε γονέας, προσπαθεί να εφεύρει την πιο «αποτελεσματική» τιμωρία, είτε με φωνές, είτε με υποσχέσεις και καλοπιάσματα, είτε με απαγορεύσεις κτλ.

Του Ανδρέα Μακρίδη.-

Στο οπλοστάσιο της Αστυνομίας, υπάρχει κι ένα όπλο που ονομάζεται “κροτίδες κρότου-λάμψης”. Δεν είναι καινούργιο: Ακόμα και αρχαίοι στρατοί που κατείχαν την πυρίτιδα το γνώριζαν. Οι κροτίδες αυτές δεν σκοτώνουν, είναι ωστόσο σε θέση να σπείρουν τον πανικό στις γραμμές του “εχθρού”, ιδίως αν στις γραμμές αυτές τυχαίνει να βρίσκονται νεαρά παιδιά, φοιτητές, γυναίκες. Στα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων, βρίσκονται αρκετές τέτοιες “οβίδες” - σκάνδαλα αστήριχτα ή υποψίες σκανδάλων - έτοιμες για σερβίρισμα την κατάλληλη ώρα. Καμιά φορά, αφορούνε και πραγματικά πυρομαχικά.