Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Ο κ. Σαμαράς πριν σχηματίσει εξ ανάγκης κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, το 2012,  εξασκήθηκε κοντά τρία χρόνια στην εξεύρεση ισοδυνάμων. Μέτρων δηλαδή που υποτίθεται θα είχαν ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα με τα επαχθή που λάμβανε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και από καιρού εις καιρόν, συνήθως μετά τα συλλαλητήρια που από κοινού συμμετείχε με τις λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις, εξήγγειλε και από ένα «Ζάππειο».
Ισοδύναμα βεβαίως δεν βρήκε γι’ αυτό και το δεύτερο μνημόνιο που διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές – τρόικα τότε- ήταν επαχθέστερο του πρώτου. Όσα δεν γίνονται στην ώρα τους, τα πληρώνεις με τόκο.
Έξι χρόνια πρωτοστάτησε στον αντιμνημονιακό αγώνα ο Τσίπρας. Με επωδό: Όχι σε όλα. Δεν υπάρχει ένα νομοσχέδιο που να υπερψήφισε. Ακόμα και νόμους όπως η σύνδεση του ΥΠΟΙΚ με τις Τράπεζες ώστε να γνωρίζει το κράτος τις καταθέσεις των κατά άλλα «φτωχών» στις φορολογικές τους δηλώσεις συνελλήνων.
Κι όταν προσέγγισε την εξουσία ο κ. Τσίπρας στο ερώτημα: που θα βρει τα λεφτά δεν είχε κανένα ενδοιασμό: Υπάρχει μεγάλος πλούτος, αυτόν θα φορολογήσουμε. Υπάρχει διαφθορά, από την καταπολέμησή της θα εξασφαλίσουμε πόρους.
Ανήλθε στην εξουσία και επί ένα επτάμηνο προσπάθησε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Με έναν δοκησίσοφο υπουργό που δικαίωσε την εκτίμηση του Βίσμαρκ: Αν θέλεις να καταστρέψεις μια χώρα, εμπιστεύσου την σε καθηγητές.
Όταν αποδείχτηκαν ανυπέρβλητοι οι συσχετισμοί – καθ’ ομολογία του κ. Τσίπρα- κι όταν δεν πέρασε ο εκβιασμός πως το Grexit θα σήμαινε και διάλυση της Ευρωζώνης- καθ’ ομολογία του αντιπροέδρου  Δραγασάκη- εξαναγκάστηκε να υπογράψει το τρίτο και επαχθέστατο μνημόνιο.
Η πολιτική διαχείριση της στροφής στην πραγματικότητα για τον κ. Τσίπρα επέβαλε την προσφυγή στη δοκιμασμένη εξαγγελία: Με ισοδύναμα θα απαλύνουμε τις  σκληρές γωνίες του τρίτου μνημονίου. Ισοδύναμα για το 23% στα νησιά, ισοδύναμα για την κατάργηση των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία, ισοδύναμα για την φορολόγηση των αγροτών , ισοδύναμα για το 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, ισοδύναμα….
Χωρίς να υπολογίζουμε τις δεσμεύσεις για ανακούφιση των  μεγάλων χαμένων των δυο πρώτων μνημονίων: μισθωτούς και συνταξιούχους.
Εννιά μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το μόνο ισοδύναμο που δημόσια προτάθηκε από υπουργό ήταν η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου σε αρχαιολογικούς χώρους! Με προσδοκώμενα έσοδα 18 εκατ. ευρώ. Κοινώς: Μια τρύπα στο νερό. Και μην αντιλέξει κανείς ότι η πρώτη κυβέρνηση βρήκε εμπόδια επειδή οι δανειστές πίεζαν προς άλλη κατευθυνση.  ¨Ηταν και είναι εκείνοι που πιέζουν εξαρχής για τα θέματα αυτά. Η Μέρκελ πρότεινε να στείλει (επί Παπανδρέου)  Γερμανούς φοροτεχνικούς να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της μάστιγας. Αλλά και μόνο η δημοσιοποίηση της πρότασης εν Ελλάδι σήμανε ορυμαγδό αντιδράσεων από το σύνολο του Τύπου και των κομμάτων. Μέχρι και θέμα εθνικής κυριαρχίας τέθηκε!
Έξι χρόνια μετά την εμφάνιση της κρίσης – πριν λίγες ημέρες -  ο επικεφαλής της υπηρεσίας καταπολέμησης της διαφθοράς κ. Ρακιντζής διατυπώνει την εκτίμηση ότι μόνο με την καταπολέμηση της διαφθοράς το Δημόσιο μπορεί να εξοικονομεί κατ’ έτος 15 δισεκατομμύρια ευρώ!  
Πριν τις εκλογές του 2012 επισκέφθηκε το Κιλκίς ο κ. Φώτης Κουβέλης και μίλησε για την  εθνική προτεραιότητα της  καταπολέμησης της διπλής  γάγγραινας: φοροδιαφυγής και διαφθοράς. Τον ρώτησα: Με ποια πολιτική νομιμοποίηση θα επιχειρήσετε να μαζέψετε φόρους, όταν μέχρι τώρα η όλη πολιτική σας ρητορεία και πρακτική στη Βουλή είναι να αντιδράτε σε κάθε απόπειρα φορολόγησης ολόκληρων τάξεων που φοροδιαφεύγουν. Και συστοιχίζεστε με τις αντιδράσεις τους;
Η απάντηση του: Έχετε δίκιο, αλλά πάντως για τη φοροδιαφυγή δεν ευθύνεται η ΔΗΜΑΡ καθότι δεν κυβέρνησε. Φταίνε τα κόμματα που κυβέρνησαν.
Η μπάλα στην εξέδρα δηλαδή. Μερικούς μήνες αργότερα η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά. Όχι διότι η κυβέρνηση δεν υπηρέτησε τη μέγιστη εθνική προτεραιότητα, όπως προεκλογικά την όρισε εκείνος, αλλά λόγω ΕΡΤ!
Όταν πριν δυο τρία χρόνια ένας σοβαρός υπουργός τόλμησε να εκτιμήσει δημόσια ότι στην Ελλάδα δεν υφίσταται θέμα υπερφορολόγησης, αλλά κακοφορολόγησης έπεσαν πάνω του να τον «φάνε». Οι αφορολόγητοι  αιδημόνως εσιώπησαν. Αφού γνώριζαν πως τα συμφέροντά τους θα τα εξυπηρετούσαν δια των κραυγών τους οι υπερφορολογημένοι!
Τώρα ο κ. Τσίπρας έχει το ίδιο πρόβλημα. Όταν επί έτη βρέθηκε μαζί σύμμαχος και συμπαραστάτης με κάθε ομάδα που διαμαρτύρονταν για τις όποιες δειλές απόπειρες φορολόγησής της, τώρα που αναζητεί ισοδύναμα βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με τον πρότερον πολιτικό του βίον.  Και σε εννιά μήνες κυβέρνησής του αντί να εξοικονομούνται τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται ως ισοδύναμα ανακαλύπτεται η αύξηση  της τιμής του εισιτηρίου στους αρχαιολογικούς χώρους.  Για να καταδειχθεί ακόμη μια φορά ότι ισοδύναμα της κοινής λογικής δεν υπάρχουν.
Όποιος επιθυμεί να πατάξει τη διαφθορά και την φοροδιαφυγή για να βρει ισοδύναμα γνωρίζει το δρόμο. Της σύγκρουσης με κατεστημένα μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Και κατ’ ανάγκην της σύγκρουσης και με ευρύ εκλογικό του ακροατήριο. Τα εισιτήρια σε αρχαιολογικούς χώρους, η προσφιλής και πεπατημένη λύση της αύξησης των τελών κυκλοφορίας, η αύξηση συντελεστών φόρων των υπερφορολογημένων , η μείωση των συντάξεων  και άλλα παρόμοια αποτελούν “μια από τα ίδια”, ένα έργο που το είδαμε πολλές φορές από κυβερνήσεις που σφόδρα αντιπολιτεύτηκε η τωρινή κυβέρνηση.
Και δεν αποτελούν αριστερή πολιτική επειδή απλά και μόνο λαμβάνονται από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

Του Γιώργου Φλωρίδη

Η ιστορία είναι γνωστή: Υπουργός χρησιμοποίησε την υπηρεσιακή πιστωτική της κάρτα για αγορά προσωπικών ειδών αξίας 20 ευρώ τα οποία πλήρωσε αμέσως με την επιστροφή στο γραφείο της. Η υπόθεση έγινε γνωστή και η Υπουργός παραιτήθηκε. Το αδίκημα; Μη επιτρεπόμενη χρήση της υπηρεσιακής πιστωτικής κάρτας.  Ταυτόχρονα έχασε και την πρωθυπουργία, αφού ο τότε Πρωθυπουργός είχε ήδη προσδιορίσει την αποχώρησή του.

Γράφει ο Αδάμος Παναγιώτης, εκπαιδευτικός

Στο τελευταίο μου άρθρο στην "Πρωινή" με τίτλο "Τρεις εθνικές προτεραιότητες" (23 - 10 - 2015) , είχα, μεταξύ άλλων, τονίσει την ανάγκη η χώρα να αποκτήσει νέους θεσμούς, και, κυρίως, νέους πολιτικούς θεσμούς. Προσωπικά πιστεύω  ότι, οι κοινωνίες που προοδεύουν πραγματικά, δεν είναι αυτές που διαθέτουν "χαρισματικούς" ηγέτες, αλλά αυτές που δημιουργούν λειτουργικούς και σταθερούς θεσμούς.

Η καθιέρωση του μήνα Οκτώβρη ως μήνα  ενημέρωσης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού αποτελεί πραγματικότητα τόσο για την διεθνή όσο και για την ελληνική κοινωνία.
Ο μαστός αποτελώντας το κατ’ εξοχήν θηλυκό όργανο του γυναικείου σώματος είναι τις περισσότερες φορές το «καταφύγιο» του καρκίνου όπου φωλιάζει προτού αρχίσει την επεκτατική του πορεία σε άλλα ζωτικά όργανα.

Γράφει ο Χρήστος Ανδρεανίδης 

   «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» έγραφε το κεντρικό πανό διαδήλωσης του 2009 στην Αθήνα που βρέθηκα και ο γράφων για να αναπτύξω αμέσως τις θέσεις μου σε ομότιτλο άρθρο με φωτογραφία του πανό.

Γράφει ο Αδάμος Παναγιώτης, εκπαιδευτικός 

  Η χώρα έχει ζωτική ανάγκη για άμεση έναρξη μιας δημόσιας συζήτησης για την πορεία της. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να σκεφτεί  από την αρχή  το παρελθόν της, το παρόν και το μέλλον της.
Πέρα από τα άμεσα οικονομικά ζητήματα, η χώρα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να θέσει τρεις προτεραιότητες:

Γράφει ο Κώστας Πινέλης 

   Το τελευταίο χρονικό διάστημα ξέσπασε θόρυβος και πολύ συζήτηση ξανάνοιξε για το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης (Μεσολακιάς) και την ταυτότητα του νεκρού ή των νεκρών «ενοίκων» του.
 Στη σειρά των αφιερωμάτων με τον γενικό τίτλο «Θράκη, Ιστορία, Λαογραφία,  Μουσική, ήθη και έθιμα» που δημοσίευσα στις εφημερίδες του Κιλκίς «Πρωϊνή» και «Ειδήσεις» και στο θέμα: «Οι θησαυροί της Θράκης, στις ανασκαφές της Βουλγαρίας, μιλούν για την αρχαία Ελλάδα» αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:

Επισημάνσεις του κ. Χρήστου Ανδρεανίδη 

  Γύρω από το Α' Γυμνάσιο ήταν ο τίτλος του προ τετραετίας άρθρου μου με αναλυτική περιγραφή των επικινδυνοτήτων για τους μαθητές και όλους τους περαστικούς από το πολυσύχναστο πεζοδρόμιο. Πολυχρόνισε η αποκατάσταση παρά την καταγραφή των προβλημάτων από αρμόδιο υπάλληλο του Δήμου προ τριετίας.

Γράφει ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος 

 Απαντώ στο δημοσίευμα του κ. Ι. Κωσταρόπουλου της ΠΡΩΙΝΗΣ 9 Οκτωβρίου σελίδα 6. Θα αρχίσω με εξηγήσεις χωρίς να θεωρούνται απολογίες, διότι απολογείται κανείς, όταν νοιώθει ένοχος, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη  

  Θα θυμάστε τον δραπέτη που κατάφερε να ξεφύγει από την φυλακή του. Ο καθένας μας κάποια στιγμή θα ήθελε όχι απλά να φύγει από κάπου, αλλά να ξεφύγει να τρέξει όσο πιο μακριά μπορεί, να απογειωθεί και να ξεχάσει ότι τον «δένει» και του στερεί ελευθερίες που θα ήθελε να αποκτήσει, όνειρα που ξέχασε να τα ζήσει, πρόσωπα που θα ήθελε να μη δει ποτέ ξανά…