Προσήλθα σε εκδήλωση με το σκύλο μου, δεμένο σε λουρί. Το μικρό σκυλάκι το περικύκλωσαν αμέσως τρία σκυλιά αδέσποτα και το ένα εξ αυτών επιτέθηκε με μανία με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρότατα τραύματα.
Τρεις κύριοι προσήλθαν αρωγοί κι έσωσαν το σκυλάκι μου από βέβαιο θάνατο. Το πήρα και το κατέβασα στη Θεσσαλονίκη, χειρουργήθηκε και ευτυχώς επέζησε.
Αλλά τώρα αρχίζουν τα μελαγχολικά και εξωφρενικά: Σε ποιον ανήκει το σκυλί; Έψαξα την άλλη μέρα στο χωριό, πολλοί μιλάνε με μισόλογα, αλλά κανείς δεν έρχεται μάρτυρας. Να δηλώσω πως υπέβαλα μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Αλλά φτάνει μόνο αυτό;
Τελικά έμαθα, το σκυλί που επιτέθηκε και τραυμάτισε το σκυλάκι μου τελεί υπό καθεστώς δεκαετούς αναδοχής! Πως γίνεται όμως να κυκλοφορεί χωρίς λουρί και να γυρίζει ανενόχλητο κι όπως έμαθα έχει επιτεθεί κι ‘άλλες φορές.
Αλλά αν ο ανάδοχος αρνείται πως το σκυλί είναι δικό του, πως γίνεται σε παρόμοια περιστατικά να πληροφορηθούμε τη ταυτότητα του κύριου ή ανάδοχου του σκυλιού;
Η αστυνομία δεν μπορεί να ξέρει, αφού δεν έχει τον εξοπλισμό, ούτε καν αν το σκυλί έχει το τσιπάκι με τα στοιχεία του.
Όπως με πληροφόρησε ο γιατρός που περιέθαλψε το σκυλί μου, το δάγκωμα ήταν φονικό. Τι θα συνέβαινε άραγε αν το εν λόγω ουσιαστικά αδέσποτο σκυλί επιτίθετο σε μικρό παιδί;
Ο Δήμος Κιλκίς νοιώθει ότι έχει ευθύνη για το καθεστώς αναρχίας στα χωριά της ευθύνης του; Και πως θα εξασφαλίσει την ασφάλεια μικρών και μεγάλων, ανθρώπων και ζώων, από τις επιθέσεις αδέσποτων σκυλιών; Μακάρι να είχα μια απάντηση, πριν την αναζητήσω σε αίθουσες δικαστηρίων.