Μεγάλες αξίες είναι αυτές που είναι ενσωματωμένες στη ζωή του ανθρώπου. Αυτές που αντέχουν στη ροή του χρόνου, χωρίς να είναι γραμμένες σε σελίδες κάποιου ημερολογίου. Στις εθνικές γιορτές μας τιμούμε την Ιστορία της πατρίδας μας. Και ειδικότερα εκείνους που μάτωσαν για τη λευτεριά της. Αυτούς που ζέσταναν με τη στερνή ανάσα τους το αγριολούλουδο στα βουνά. Καθώς, η λευτεριά κατοικεί στα ψηλά βουνά, από το Αρκάδι μέχρι το Κούγκι και το Γολγοθά.

Η Σουηδία συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των χωρών που ιεραρχεί ψηλά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια πρωτοποριακή κοινωνία στην οποία βρήκαν στέγη και δουλειά εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Ανάμεσά τους και πολλοί από την πόλη και τα χωριά του Κιλκίς, ιδίως στα πέτρινα χρόνια της χούντας.

Μια χώρα δεν είναι μόνο το παρόν αλλά και το παρελθόν της. Ό,τι έχει να παρουσιάσει ένας λαός, φαίνεται από την πορεία του. Κάθε τωρινή στιγμή κουβαλά μέσα της τους προηγούμενους αιώνες. Αν δεν υπήρχαν οι Θερμοπύλες, ίσως να είχαμε ακόμη στην Ευρώπη τους Πέρσες. Αν δεν υπήρχαν οι λαοί, που αντιστάθηκαν στο ναζισμό, ίσως να είχαμε τώρα φασισμό στην Ευρώπη. Όταν, φίλε του «Focus», αποκαλείς συλλήβδην έναν λαό απατεώνες, όταν κάνεις εξώφυλλο το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, έχοντας το δάχτυλο του χεριού της άσεμνα προτεταμένο, τότε θίγεις έναν ολόκληρο πολιτισμό. Και ως χώρα, με βεβαρημένο παρελθόν που είσαι, δεν το δικαιούσαι...

«…Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα, για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Παλαμάς. Δωδεκάλογος του Γύφτου). Η χώρα, πράγματι, βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πιο κάτω από εδώ δεν υπάρχει. Η πορεία προς το φως είναι αναπόδραστη ανάγκη, καθώς τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό εκείνο, που για της πατρίδας του τη σωτηρία, είναι έτοιμος να υποστεί την κάθε θυσία.

Η ξενιτιά είναι γνωστή στον Έλληνα από παλιά. Τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος πόνος κι όταν «ζυγίσθηκε», αποδείχθηκε βαρύτερη κι από το θάνατο. Ο ξενιτεμός από το σπίτι που γεννήθηκες, ο μισεμός από τη γη που φιλοξενεί τα κόκαλα των προγόνων σου, και ο ξεριζωμός από την αυλή που αντηχεί το κλάμα των παιδιών σου, είναι οδυνηρός.

Ο άνθρωπος, όπως και το λουλούδι, ριζώνει κυρίως στα μέρη που γεννιέται, αφού μέρος της ίδιας Φύσης είναι κι ο ίδιος. Το αγριολούλουδο, όπως και το προσφυγόπουλο, φυτρώνει σε τόπους όπου το σκόρπισε ο άνεμος. Κι αν εκριζωθεί από τη γη, μέσα στην οποία μόλις έχει βγάλει ρίζες, θα μαραθεί.
Είναι λογικό, πως, όπως το κάθε δέντρο ανήκει στο οικόπεδο εκείνο όπου φυτρώνει κι όχι στο διπλανό, έτσι και το κάθε παιδί, ανήκει στη χώρα όπου έχει γεννηθεί, αφού εννοιολογικά, γέννα και (ιθα)γένεια πάνε μαζί.

Αν είναι αληθινό αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, ότι ένας άνθρωπος, αν είναι ικανός, κάνει όσο οι δέκα χιλιάδες, τότε οι λίγοι  ικανοί είναι πιο σημαντικοί από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων. Είναι γνωστό, πως κάθε εποχή συνδέεται ιστορικά με τους ταγούς της. Πως το κάθε δημιούργημα είναι πρώτα έργο του ιδίου του δημιουργού και κατόπιν του λαού, αν κρίνουμε από τις επιγραφές, που υπάρχουν στις ένθετες πλάκες στα δημόσια κτήρια.

Πολιτική σημαίνει να κοιτάς μπροστά. Να πατάς γερά στο παρόν στοχεύοντας στο μέλλον. Να βαδίζεις από τ’ αναγκαία στα απώτερα. Κι αν είσαι πολιτικός, οφείλεις, πριν από τον κόσμο, να  γνωρίσεις τον τόπο σου. Να μην ξεχάσεις ότι εκεί που είσαι το χρωστάς σε άλλους. Πέρασαν ήδη οι εκατό πρώτες μέρες από τότε που τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Ένα διάστημα αρκετό για μια πρώτη αξιολόγηση.

Η αλλαγή έρχεται με τη ροή, όπως και το όνειρο με τον ύπνο. Αλλαγή θα πει επανάσταση κι όχι η κατάσταση. Θάλασσα ανοιχτή κι όχι κλειστό λιμάνι. Άλλωστε, και την άνοιξη την φέρνει η ανάσταση των λουλουδιών, που είναι η επανάσταση της ίδιας της φύσης…
Υπάρχουν ωστόσο κι αιώνιες αρχές. Αξίες που παραμένουν σταθερές. Που δεν αφήνει επάνω τους πατημασιές ο χρόνος.

Την εξέλιξη που έχει  κάθε άνθρωπος στη ζωή του την διαμορφώνει έως ένα βαθμό το οικονομικό και το πνευματικό του κληρονόμημα. Οι οικογενειακές και κοινωνικές συντεταγμένες που ορίζουν τη ζωή του. Βλέπουμε ότι τα παιδιά όσων εργάζονται στο Δημόσιο, ακολουθούν συχνά το επάγγελμα των γονιών τους. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις χαίρουν και των ευεργετικών εξαιρέσεων του νόμου.