Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Η δημοκρατία ως έννοια, εκτός από πολιτική είναι και μαθηματική, αφού ορίζεται από την εκάστοτε πλειοψηφία.  Άλλη, όμως, η πλειοψηφία στο λαό κι άλλη στη Βουλή, ειδικά όταν αυτή ευνοείται από τον εκλογικό νόμο.  Το να έχει, δηλαδή, ένα κόμμα τη στήριξη του 1/3 του ελληνικού λαού, αλλά το  ποσοστό αυτό να του παρέχει τη δυνατότητα να κυβερνά τη χώρα, δεν είναι ούτε πλειοψηφία ούτε και δημοκρατία κατ' επέκταση.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

«Πάσχα των Ελλήνων» λέει ο Σικελιανός. «Ημέρα της Λαμπρής» λέει ο Σολωμός, για την πιο μεγάλη γιορτή  της Ορθοδοξίας. Τη γιορτή που χαρίζει ελπίδα στη βασανισμένη μοίρα του ελληνικού λαού. Του λαού που οδεύει στο θάνατο και τη ζωή, πότε με το γέλιο και πότε με το κλάμα, και που εμπνέει τον ποιητή να γράψει: «Άξιος εστί ο πικρός και ο μόνος, ο από πριν χαμένος εσύ να' σαι. Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι. Ότι αυτός ο θάνατος και αυτός η ζωή».

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Ακόμη και σήμερα η μορφή του είναι άγνωστη. Δεν φρόντισε γι' αυτό όσο θα έπρεπε η Ιστορία. Υπηρέτησε τίμια κι ευσυνείδητα τη Ρωσία, χωρίς να παύσει μία στιγμή να είναι Έλληνας. Και παρά τη δόξα του ως υπουργού των Εξωτερικών, δίπλα στον Τσάρο, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να μείνει στη Ρωσία κι ήρθε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και την υπηρέτησε  με πάθος άσβεστο και πόθο διακαή.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Αν όλες τις μέρες τις βλέπεις ίδιες, μπορεί και να τυφλωθείς. Κάθε μέρα που έρχεται, έχει μαζί της το θαύμα ή το τραύμα της. Το ζήτημα είναι να το δεις. Να το  προσέξεις. Να βγάλεις το ανάλογο συμπέρασμα για να βελτιωθείς.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Δάσκαλος - συγγραφέας.

Όταν ο Δίας είδε το γιο του Σαρπηδόνα  να τραυματίζεται  από το δόρυ του Πάτροκλου, δίχως να μπορεί ο ίδιος να κάνει κάτι για να τον σώσει, αναγκάστηκε να παραδεχτεί τη νομοτελειακή αρχή ότι «ανάγκα και οι θεοί πείθονται». Στην ανάγκη δηλαδή υπακούν και οι Θεοί. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι!

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Δάσκαλος - συγγραφέας.

Πιστές πάντα στις μέρες τους οι γιορτές των Χριστουγέννων απαριθμούν του χρόνου τα γυρίσματα με νέες προσμονές κι ελπίδες. Ο Φοίβος είναι ένα παιδί  κοντά τα δέκα, με μάτια καφετιά κι αθλητική κορμοστασιά. Ένας κούκλος αληθινός που αιχμαλωτίζει το βλέμμα σου, όταν περνά από κοντά σου.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Δεν υπάρχει λαός που στην ιστορική διαδρομή του να μη γνώρισε εναλλάξ το φωτεινό και το σκοτεινό πρόσωπο της Σελήνης… Δεν υπάρχει λαός που να μην πέρασε την παλίρροια των διαδοχικών εξάρσεων και καταστροφών ή αυτοκαταστροφών. Αλλά, σ’ εμάς, αυτό το «φαινόμενο» είναι τόσο συχνό, τόσο «μοιραίο», συχνά ακαριαίο, που έχει φτάσει ν’ αποτελεί την άλλη, διόλου κρυφή, όψη του εθνοσήμου μας…

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Ο τίτλος του άρθρου είναι γνωστός από το "συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσης" κι ως γλωσσικό φαινόμενο ονομάζεται  "αττική σύνταξη." Σήμερα τη συγκεκριμένη φράση την χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε παιδική ή παιδαριώδη συμπεριφορά.

Ο Οιδίποδας όταν έμαθε το κακό που έκανε στους γονείς του, (σκότωσε τον πατέρα του Λάιο και παντρεύτηκε τη μητέρα του Ιοκάστη), χωρίς να το ήξερε, έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.

Η λέξη λαός παραπέμπει στην αρχαία λέξη "λας" που σημαίνει πέτρα. Ό,τι το πιο σημαντικό στη γη έχει κτιστεί πάνω σε βράχο. Στο βράχο που ύμνησε πολύ η ελληνική ποίηση. Να θυμηθούμε τα "άνθη της πέτρας" του Σεφέρη,