Ο άνθρωπος είναι το πιο εγκλιματιζόμενο αλλά κι αταίριαστο συνάμα κομμάτι της Φύσης. Τα δέντρα, για παράδειγμα, στη ζούγκλα συνεργάζονται, για να βλέπουν και τα χαμηλότερα του ήλιου το φως. Τα ζώα του αγρού μοιράζονται το μέρος που βόσκουν. Ακόμη και τα πιο άγρια από αυτά, όταν χορτάσουν, αφήνουν στα μικρότερα  να πάρουν ένα κομμάτι από τη λεία τους. Αντίθετα, το «κοινωνικό ζώο», που κατά τον Αριστοτέλη είναι ο «άνθρωπος» τα θέλει όλα για την πάρτη του. Τα θέλει όλα δικά του.

Τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα. Από το μηδέν δεν βγαίνει τίποτα.  Για τα όσα ζούμε ή αντιμετωπίζουμε κάτι φταίει. Ο άνθρωπος δημιούργησε το μουσικό ήχο, γράφει ο Παλαμάς, «όταν χτύπησε πάνω στη χορδή το δοξάρι». Ο άνθρωπος εφηύρε το φως, όταν χτύπησε την πέτρα με την πέτρα και πετάχτηκε η σπίθα.

Στη γραμματική «επίκοινα» λέγονται τα ονόματα εκείνα των ζώων, που από την κατάληξή τους και μόνο δεν φαίνεται το γένος τους.  Όταν λέμε π.χ.  αλεπού, χελώνα ή γλάρος δεν ξεχωρίζουμε αν αναφερόμαστε στο αρσενικό ή το θηλυκό γένος, αν δεν προβούμε σε  επιπλέον διευκρινίσεις. Στην πολιτική, «επίκοινα» θα μπορούσαν να ονομαστούν τα κόμματα εκείνα, που από τα μέτρα που παίρνουν, δεν φανερώνεται η ιδεολογία τους, αν δεν γίνουν περαιτέρω επεξηγήσεις. Ιδιαίτερα, σήμερα,  στην εποχή της ρευστότητας και της οικονομικής κρίσης.

Η άποψη του Αριστοτέλη, ότι η « πολιτική είναι η σημαντικότερη των επιστημών τα καλά και τα δίκαια σκοπούμενη», εκφράζει μια αντίληψη, που ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρη. Με τη λέξη «κόμμα», εννοούμε συνήθως ένα οργανωμένο σύνολο ανθρώπων με κοινές ιδεολογικές και πολιτικές αρχές. Ετυμολογικά, η λέξη «κόμμα», μάς παραπέμπει στο ρήμα κόβω και σημαίνει το «μέρος» ή το «μέλος» ενός συνόλου, και εν προκειμένω, θα λέγαμε, του κοινωνικού.

Η λέξη «μίζα» στη γλώσσα της μηχανής, αλλά και της πολιτικής εσχάτως, σημαίνει κινητήρια δύναμη. Κάθε μηχανή, άρα και η κρατική, για να πάρει εμπρός, χρειάζεται τη μίζα: Αυτό το μαγικό κουμπί, που υπάρχει σε αναγραμματισμό μέσα στη λέξη Ζίμενς, και μάλιστα σε πληθυντικό αριθμό. Η λέξη «πατρίδα», μάς δίνει σε αναγραμματισμό τη λέξη «παρτίδα». Έτσι, από γη πατέρων, γίνεται «παίγνιο» κάποιων «εθνοπατέρων», που στο όνομά της θησαυρίζουν.   

Αλαλούμ στη γλώσσα του θεάτρου σημαίνει το μέρος εκείνο της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί λένε και κάνουν ό,τι θέλουν για να δημιουργήσουν σκόπιμα μια εικόνα απόλυτης σύγχυσης. Το αλαλούμ πέρασε από το θέατρο στη ζωή του τόπου. Όλη η χώρα, για χρόνια τώρα είναι ένα αλαλούμ με διευρυμένη τη σημασία του όρου. Το επίδομα της «κοινωνικής αλληλεγγύης» π.χ. το πήραν άνθρωποι με βίλες και με χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις, ενώ δεν το πήραν νοικοκυριά, που το είχαν όντως ανάγκη.

Είπαμε κι άλλοτε ότι η «βία» είναι θηλυκό του «βίος». Προϊόν της ίδιας της ζωής. Και προπάντων της άνομης και της άδικης. Της ζωής που της αφαιρούν το όραμα και της κλέβουν το όνειρο. Της ζωής εκείνης που ταπεινώνεται στους τόπους της δουλειάς και στους χώρους της ανεργίας. Το αν ένας θεσμός είναι σημαντικός ή όχι φαίνεται από την ανάγκη της ύπαρξής του. Φαίνεται ακόμη από το πόσο επηρεάζει καθημερινά τη ζωή του πολίτη. Το νηπιαγωγείο, για παράδειγμα, αν και απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας  μένει κλειστό για τρεις μήνες το καλοκαίρι. Η Βουλή απεναντίας αν και ευθύνεται για την πολιτική ζωή του τόπου, ήταν κλειστή για πέντε μήνες πέρσι, με απόφαση του πρωθυπουργού, Κώστα  Καραμανλή, ερήμην των ελληνικού λαού.

Η εθνική προδοσία είναι ένα φαινόμενο παλιό που εκδηλώνεται με τρόπο διαφορετικό από το χάραμα της ιστορίας έως σήμερα. Το ίδιο και η εθνική μειοδοσία. Είναι κι αυτή ένα φαινόμενο διαχρονικό, ήδη από την εποχή του Εφιάλτη και αργότερα  Κατοχής. Μόνο που τώρα εκδηλώνεται πιο συχνά  σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κι όχι σε χαρακώματα, από κάποιους κερδοσκόπους  που θησαυρίζουν σε βάρος της ίδιας τους της χώρας. Είναι γνωστό πως το μέλλον ενός λαού δεν φτιάχνεται από μόνο του. Δεν φταίει κατά πως λέει ο ποιητής, «το  ζαβό το ριζικό μας ούτε κι ο Θεός που μας μισεί», αλλά φταίμε όλοι εμείς. Και προπάντων εκείνοι που δημιούργησαν το κράτος που έχουμε. Αυτοί που καταχράστηκαν τη θεσμική τους θέση για το καλό το δικό τους κι όχι του τόπου.

Είναι αλήθεια ότι όπου οι κριτές και οι κρινόμενοι είναι τα ίδια πρόσωπα, εκεί η κρίση δεν είναι αντικειμενική. Είναι επίσης αλήθεια ότι όπου ο νόμος δεν πολεμά την ανομία, εκεί ανθεί η αδικία. Η πιο πικρή, όμως, αλήθεια είναι, όταν ο νόμος αυτός, ας πούμε για παράδειγμα ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών», είναι προϊόν σκέψης ενός καλού πολιτικού! Γιατί τότε το άδικο είναι διπλό. Αλλιώς θα ήταν παράλογο για την πράξη που διώκεται ο πολίτης για την ίδια πράξη να απαλλάσσεται ο πολιτικός.
Γι’ αυτό, όσες εξεταστικές επιτροπές κι αν γίνουν, δεν θα οδηγήσουν πουθενά, αφού όλες τους θα σκοντάψουν πάνω στον ίδιο νόμο.

Η αγορά από παλιά είναι μέρος συνάθροισης πολιτών και  χώρος διαμόρφωσης ιδεών, καθώς συνδέεται αρχικά με το ρήμα «αγορεύω», και καθώς αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση για τη ζωή του ανθρώπου στην πόλη....