Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Δεκαετία του 60. Μαθητής της ΣΤ’ Δημοτικού ήμουν και θυμάμαι ότι είχαμε ένα τετράδιο στο οποίο γράφαμε τα βιογραφικά στοιχεία του λογοτέχνη (πεζογράφου ή ποιητή) ο οποίος έγραψε το κείμενο που κάναμε στο μάθημα των ‘’Ελληνικών’’.
Πηγαίναμε στο σπίτι κάποιου συμμαθητή μας που είχε εγκυκλοπαίδεια και αντιγράφαμε τα βιογραφικά στοιχεία. Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Γεώργιος Βιζυηνός, Ιωάννης Πολέμης, Κώστας Καρκαβίτσας, Παύλος Νιρβάνας, Γεώργιος Δροσίνης, Στέλιος Σπεράντζας, Άγγελος Βλάχος, Τέλλος Άγρας κτλ.

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας.

Με αφορμή τα τεκταινόμενα στη χώρα ήρθε στο νου μου ο μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Ο μύθος αυτός μιλά για έναν άνθρωπο που ζει μέσα σε σπηλιά, με την πλάτη γυρισμένη στην είσοδό της, έτσι ώστε  αυτό που αντιλαμβάνεται ως πραγματικό, είναι οι σκιές των όντων που περνούν απ' έξω. 

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Μέρες αντίστασης και εξέγερσης κατά της χούντας αυτές που διανύουμε κι είδα και διάβασα δηλώσεις πολλές. Μόνο που με δηλώσεις και με ευχές ο  ρους της Ιστορίας δεν προχωρεί. Χωρίς  «πάλης ξεκίνημα» και χωρίς «λαϊκό κίνημα» με λόγια αφυδατωμένα και  με τσιτάτα ξύλινα οι καιροί  δεν αλλάζουν, αλλά βουλιάζουν. Όπου η θεωρητική δράση δεν μετουσιώνεται σε πράξη, το πέλαγος μετατρέπεται σε τέναγος. Τη ζωή  μόνο οι λαοί μπορούν οργανωμένα  να την αλλάξουν. "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» λέει ο Καζαντζάκης.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, δάσκαλος.

Θρήσκος από μικρός ο κυρ Βαγγέλης. Κράταγε τα εξαπτέρυγα στις λειτουργίες, κοινωνούσε, νήστευε και μέχρι τώρα στα εξήντα του εκκλησιάζεται τακτικά και τηρεί όλους τους κανόνες της Ορθοδοξίας.
Δούλεψε στη ζωή του ο Κυρ Βαγγέλης. Με την κυρά του τη Μαρίκα πάλεψαν στη ζωή και δημιούργησαν, δεν λέω. Και το σπιτάκι τους έφτιαξαν και έχουν τώρα στα γεράματα και πέντε δεκάρες στην πάντα για την κακιά ώρα αλλά και για να παντρέψουν τους δυο γιους τους.

Γράφει ο Τάσος Ναούμης, παιδίατρος, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Άρχισε πάλι η μουρμούρα. Δεν φθάνουν οι δυο δόσεις εμβολίου; Κάθε τόσο θα μας υποχρεώνουν να κάνουμε εμβόλια; Μήπως οι πολλές δόσεις προκαλούν κάποια ζημιά στον οργανισμό μου; Εγώ το καθήκον μου το έκανα, έχω το πιστοποιητικό και δεν ξαναεμβολιάζομαι.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Διαστάσεις φαρσοκωμωδίας τείνει να προσλάβει το ζήτημα-ερώτημα αν υπάρχουν εκπονημένες από το παρελθόν μελέτες για τα φράγματα Μεταξοχωρίου και Κάρπης. Και λέμε φαρσοκωμωδίας επί του παρόντος διότι από την εξέλιξη που θα έχει το όλο ζήτημα δυνατόν να προσλάβει και διαστάσεις τραγωδίας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Στα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου  ο άνθρωπος της Αριστεράς ήταν ο θερμός υποστηρικτής της πάλης των τάξεων, ο ένθερμος μελετητής των βιβλίων του Μαρξ, ο φανατικός απομνημονευτής των τσιτάτων του Λένιν. Ήταν πρωτοπόρος στις διαδηλώσεις, είχε λίγα λεφτά, όνειρα πολλά και το όραμα για «Ψωμί- Παιδεία - Ελευθερία» ανόθευτο κι ανίκητο στον αγώνα ενάντια στη χούντα.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Μια ζωή στον αγώνα ο Παντελής. Από τη μέρα που παντρεύτηκε την Ελενίτσα άρχισαν και τα αχ βαχ. Άντε να πάρουμε δικό μας σπίτι, άντε να το επιπλώσουμε, άντε να πάρουμε αυτοκίνητο, άντε να φτιάξουμε και εξοχικό, άντε να το επιπλώσουμε κι αυτό και μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η μισή ζωή του.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, δάσκαλος-συγγραφέας.

Μέρες σαν κι αυτές, μέρες εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της χούντας, ο νους μου πάει πίσω στα περασμένα για να ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο της μνήμης στιγμές φωτεινές σαν φανοστάτες στην πορεία της ζωής και το άγνωστο διάβα της.
Ήταν-θυμάμαι- δεκαετία του 1980, όταν νέος δάσκαλος τότε και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Εκπαιδευτικών Σουηδίας, γνώρισα έναν συνάδελφο με λόγο λαϊκό και εύληπτη ακαδημαϊκή γλώσσα. Ένα μορφωμένο και ιδεολογικά καταρτισμένο παιδί, που όταν μιλούσε για πολιτική, συνέπαιρνε το νου μας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

...Τα πογκρόμ κατά των Αρμενίων συνεχίζονταν με μεγάλη αγριότητα. Μια μάνα Αρμένισσα, με μάτια αγριεμένα, με τον τρόμο στα πόδια, αγρίμι αληθινό, έτρεχε να σωθεί μαζί με τα παιδιά της.  
Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα βρέφος. Το μεγάλο της αγόρι, οχτώ περίπου χρονών, έτρεχε μπροστά της, ενώ το μεσαίο, γύρω στα τρία, την τραβούσε από το φόρεμα, βαρίδι σε κάθε δρασκελιά της, να τρέξει, να φύγει, μακριά όσο μπορεί, να γλυτώσει τα παιδιά της από του Τούρκου το μαχαίρι, που δεν γνώριζε κανένα έλεος.