Η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική είναι κοινωνική, ηθική, αξιών. Δυστυχώς, ζούσαμε σε μια χώρα και σε ένα βαθμό ζούμε, όπου η εργασία απαξιώθηκε στο βωμό του βολέματος και των μικροκομματικών συμφερόντων. Το όραμα του νέου ήταν ο διορισμός στο δημόσιο και το βόλεμα και όχι η δημιουργία. Σε μια χώρα που οι Έλληνες έχουν όνειρο την σύνταξη.

Ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπτυξη στην περιοχή του δήμου Παιονίας επεξεργάστηκε ο Εμποροεπαγγελματικός Σύλλογος Πολυκάστρου, το οποίο παρέδωσε ο πρόεδρός του, Γιάννης Αδαμόπουλος, στο βουλευτή της Ν.Δ. και υπεύθυνο του Τομέα Ανάπτυξης. Στο σχέδιο επισημαίνεται:

Της μόδας είναι τελευταία να θέτουν κόκκινες γραμμές επαγγελματικές ομάδες στις κατακτήσεις τους που ποδοπατούνται, δικαίως πολλές φορές. Απαισιοδοξία δημιουργεί η καθυστέρηση χάραξης της κόκκινης γραμμής στην χρήση του λιγνίτη ως καυσίμου με στόχο την χάραξη μεγαλύτερου πάχους, γεωμετρικά, κόκκινης γραμμής στις εκπομπές CO2 από αυτήν την καύση. Από την δράση των ακτιβιστών της Greenpeace σας μεταφέρω τις τελευταίες στην ιστοσελίδα της αναρτήσεις.

Όπως αναφέραμε το μεταναστευτικό ρεύμα προς την τότε Ομοσπονδιακή Δυτική Γερμανία καθορίζονταν από διμερείς συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών: Σύμφωνα με την σύμβαση αυτή (1960), γερμανική επιτροπή εγκαθίσταται στην Ελλάδα και σε συνεργασία με το υπουργείο εργασίας προβαίνει στην επιλογή και τοποθέτηση Ελλήνων εργατών σε εργοστάσια της Γερμανίας. Έτσι η πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών εργάζονταν στην Γερμανία εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα δελτία εργασίας, επιπλέον με την άφιξη τους όφειλαν να δηλωθούν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους. Ισχυρό κίνητρο για μετανάστευση στη Γερμανία δεν ήταν μόνο η εγγύτητα αλλά η εξασφάλιση συνθηκών εργασίας και σιγουριάς. Άλλο σημαντικό κίνητρο για τους μετανάτες ήταν και ο θεσμός του Έλληνα εργατικού συμβούλου που υπηρετούσε στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης, και είχε την ευθύνη για την λειτουργία δύ φιλεργατικών υπηρεσιών. Οι υπηρεσίς αυτές ήταν τα εργατικά κλιμάκια και τα Ελληνικά σπίτια. Τα πρώτα συμπαραστεκόταν στους Έλληνες για προβλήματα ασφαλιστικά, εργατικά, δικαστικά κ.α. Τα δε “Σπίτια”, ήταν Κέντρα ψυχαγωγίας και μόρφωσης των Ελλήνων εργατών, βάσει προγραμμάτων του Υπουργείου Εργασίας της Ελλάδας. Σε όλη τη Γερμανία ο αριθμός αυτών των “Σπιτιών” έφτασε τις 13.097.

Όλες οι ευνομούμενες και αναπτυγμένες χώρες έχουν αναλογική κατοίκηση και ποιότητα ζωής αστικών κέντρων και υπαίθρου. Για την πατρίδα μας είναι εκ των ων ουκ άνευ, ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αρμονική πρόοδό της, λόγω ιστορικών, γεωπολιτικών και ιδιαίτερου γεωγραφικού ανάγλυφου, η ζώσα ύπαιθρος και η συγκρότηση του ημιαστικού χώρου.

Είναι γενικά παραδεκτό κι έχει επισημανθεί στο παρελθόν από πολλούς πολίτες και φορείς, ότι η Εμποροπανήγυρη, που διοργανώνεται στις αρχές Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου στο Κιλκίς, χρήζει αναβάθμισης σε επίπεδο ποιότητας αλλά και περιεχομένου ώστε να αποτελέσει σημαντικό τοπικό και –γιατί όχι- περιφερειακό οικονομικό και πολιτιστικό γεγονός, διατηρώντας τον παραδοσιακό της χαρακτήρα  του οποίου όμως δεν θα συνιστούν κυρίαρχη έκφανση οι αγοραπωλησίες από περιστασιακούς «εμπόρους» απομιμήσεων προϊόντων, φτηνιάρικων δώρων ανατολικής Ασίας αλλά και η υπερβολική τσίκνα από λουκάνικα και σουβλάκια.

Τον τελευταίο καιρό το ζήτημα του ορυκτού πλούτου της χώρας  μας ήρθε για άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Συζητήσεις επί συζητήσεων στα Μ.Μ.Ε. και στη Βουλή, όπου μεταξύ άλλων κατηγορήθηκε η κυβέρνηση για μυστική διπλωματία και κρυφές συμφωνίες για ατολμία και αδιαφορία. Τελικά όσα ακούστηκαν και ειπώθηκαν ένθεν και ένθεν δεν μας διαφώτισαν και πολύ, και μάλιστα κάποιοι εντός Βουλής μας είπαν ότι ναι μεν υπάρχουν ενδείξεις, αλλά δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Δεν μας είπαν όμως γιατί όλα αυτά τα χρόνια μείναμε στις ενδείξεις και δεν προχωρήσαμε στις αποδείξεις.  Προφανώς δεν είχαμε αποδείξεις, προφανώς δεν είχαμε ανάγκη το δικό μας πετρέλαιο ή φυσικό αέριο!
Θα μου πείτε τώρα γιατί τα γράφω αυτά;

Ζούμε αναμφίβολα, μικροί και μεγάλοι, μέσα σε ένα έντονα γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας, απαισιοδοξίας και απελπισίας. Ζούμε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα μας, για τους μεγαλύτερους ίσως όχι η πρώτη αλλά για τους νεότερους σίγουρα. Όλοι μας συμφωνούμε στην διαπίστωση ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κρίση αξιών, αρχών και ηθικής.

Πολύ μελάνι (συμβατικό και ψηφιακό) έχει χυθεί τον τελευταίο καιρό για το θέμα των συνενώσεων των σχολικών μονάδων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Οι κάθε είδους επιφανειακές, ανορθολογικές, συναισθηματικές και καιροσκοπικές προσεγγίσεις έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.  Είναι καιρός να σοβαρευτούμε επιτέλους σ’ αυτή τη χώρα και να σκεφτόμαστε με ορθολογισμό (Αριστοτέλης) και φωναχτά (Σωκράτης). Δεν είναι δυνατόν μικροπαραταξιακές, συντεχνιακές, ψηφοθηρικές και τοπικιστικές αντιλήψεις να μας κρατούν καθηλωμένους στην οπισθοδρόμηση και την υπανάπτυξη.

Με συγκλόνισε η επαναλειτουργία μονάδων του πυρηνικού σταθμού Κοζλοντούι που άκουσα στα ψιλά των ειδήσεων. Βρήκα τον πυρηνικό σταθμό της Βουλγαρίας στο Google earth σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από το χωριό  Κοσλοντούι, τριών από τον Δούναβη και τριακοσίων από τις πρωτεύουσες των Νομών Κιλκίς, Σερρών, Δράμας, Καβάλας, Ξάνθης και Ροδόπης. Η απόστασή του από τα βόρεια σύνορά μας είναι μόλις 225 χιλιόμετρα και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.