Μια καταπληκτική εφεύρεση των λαμογίων που ζει και αναπνέει σε όλο τον κόσμο είναι οι λεγόμενες υπεράκτιες εταιρίες ή κοινώς... off shore.

Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του Κιλκίς, δεν μπορούν να μείνουν απαρατήρητα δύο – τρία σημεία πολύ επικίνδυνα για τους διερχόμενους πεζούς  και εποχούμενους και συγκεκριμένα:

Στην αισθητική αναβάθμιση της πόλης του Κιλκίς μέσα από ένα ταξίδι- αφιέρωμα στο παρελθόν, αποβλέπει η νέα πρωτοβουλία του Δήμου Κιλκίς με τίτλο “Ιστορίες Τοίχων” (Wall Stories). Οι “Ιστορίες Τοίχων” δεν είναι τίποτα άλλο από μικρές και μεγάλες τοιχογραφίες σε δημόσια κτίρια, εμπνευσμένες από την λαϊκή μας παράδοση, από τους ανθρώπους που έζησαν σ' αυτόν τον τόπο, τις καθημερινές τους ασχολίες και τον τρόπο ζωής τους.

Σκέφτηκα να περιγράψω την ιστορία της παιδικής μας χαράς μπροστά στο σπίτι μου στις Εργατικές Κατοικίες από τα μάτια του Άρη που είδε τα περισσότερα από όλους τους ανθρώπους τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά δεν το έκανα γιατί η ιστορία της είναι πολυετής είκοσι τεσσάρων ετών.

Κλασσικό ερώτημα που τίθεται πάντα μετά από κάποιο μεγάλο δυσάρεστο γεγονός.  Λέξεις που κρύβουν απόγνωση, φόβο για το αύριο αλλά ταυτόχρονα υποκίνηση για δράση για να ξεφύγουμε από αυτή τη θέση. Ο  πόλεμος, οι φυσικές καταστροφές, η οικονομική κρίση ακόμη και η χρεωκοπία αποτελούν αναπόφευκτα γεγονότα στην ιστορική πορεία κάθε  λαού. Για τη χώρα μας τα τελευταία 130 χρόνια τουλάχιστον (από το 1880 και μετά) συνέβησαν όλα από τα παραπάνω.  Δύο τουλάχιστον οικονομικές κρίσεις ή χρεωκοπίες (περίοδος Τρικούπη,  οικονομικό  «κραχ» του  1929), τρείς τουλάχιστον πολεμικές καταστροφές (μικρασιατική, δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, εμφύλιος) και πάμπολλες  φυσικές καταστροφές  με ανθρώπινες και οικονομικές επιπτώσεις.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε ανταγωνισμό πολιτικών, χωρών και ανθρώπων για τον αφανισμό του πλανήτη όπως αφάνισαν οι τελευταίοι την λέξη σύντροφε από όπου προέρχεται το πρώτο κομμάτι του τίτλου που επέλεξα για την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος θεωρώντας πατρίδα τον πλανήτη γη.

Έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια μετά την ομόφωνη απόφαση της Ελληνικής Βουλής να ορίσει την 19η Μαίου ως ημέρα Μνήμης για τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Μία απόφαση που είχε όμως και πολύ παρασκήνιο και πολλές αντιδράσεις. Έκτοτε, πέρα από κάποιες μεγαλοστομίες τέως πρωθυπουργών, υπουργών κ.τλ. σε συνάξεις και συνέδρια του ποντιακού Ελληνισμού, δεν είδαμε τίποτα. Καμία δράση και καμία πρωτοβουλία που θα βοηθούσε στην επίτευξη του στόχου, δηλαδή στην διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Η ιστορία, ως λέξη, εννοιολογικά και ετυμολογικά παραπέμπει στη «γνώση». Εκτός, όμως, από την ερμηνεία αυτή, υπάρχει κι εκείνη στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα, όπου o Σωκράτης εξηγεί ότι ιστορία σημαίνει το γεγονός, που σταματά τη (συνήθη) ροή. (από το ρήμα ίστημι + τον ρουν).

Με ικανοποίηση άκουσα ότι το τρέχον έτος είναι εθελοντισμού γιατί από πέρυσι έκανα κουβέντα για ενίσχυση του εθελοντισμού σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης ή της κρίσης αυτοδιοίκησης αλλά περισσότερο λόγω της κρίσης συμπεριφοράς αρκετών ανθρώπων στα περιβαλλοντικά θέματα.

Οι πολίτες της Παιονίας δεν μας εξέλεξαν για να διαχειριστούμε ίσως καλύτερα ή ίσως χειρότερα από τους άλλους κάτι που υπάρχει. Μας επιφόρτισαν με την ευθύνη να δημιουργήσουμε νέες δομές, που θα υπηρετούν την αλληλεγγύη των πολιτών και των κοινωνιών με την διαφορετικότητά τους αλλά ταυτόχρονα και με την δυνατότητά τους να πορεύονται χέρι-χέρι στον δύσκολο αλλά και όμορφο όμως δρόμο της δικαιοσύνης και της προόδου.