Του Αναστάσιου Αμανατίδη. 

Τ  ο 1985 η ομάδα Χαντ – Μπωλ του ΓΑΣ Κιλκίς, ήταν από τις δυνατές και υπολογίσιμες στον βόρειο όμιλο της β’ Εθνικής. Το προηγούμενο καλοκαίρι φιλοξενήσαμε στο Κιλκίς το πανελλήνιο εφηβικό  πρωτάθλημα, όπου καταλάβαμε την τιμητική τέταρτη θέση.
    Στην πορεία του πρωταθλήματος παίζαμε ένα σημαντικό αγώνα εκτός έδρας στις Σέρρες με τον επίσης δυνατό τοπικό ΑΟΣ. Την ομάδα συνόδευσα εγώ (πρόεδρος). Στις Σέρρες, ολίγον προ του αγώνα, διαπιστώνουμε ότι τα δελτία των αθλητών ξεχάσθηκαν στο Κιλκίς.

Γράφει ο Γρηγόρης Κυριακού, Γραμματέας Ν.Ε. ΔΗΜ.ΑΡ Κιλκίς, Μέλος Περιφ. Συντονιστικού
Οργάνου Κ. Μακεδονίας ΔΗ.ΣΥ.  Μετά από μια ομολογουμένως μακρά διαδικασία σχετικά με τα οργανωτικά και μη ζητήματα, οι εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του νέου φορέα της κεντροαριστεράς διανύουν την τελική ευθεία πριν την διεξαγωγή τους.
Η διαπίστωση της ανάγκης για κοινή προσπάθεια είναι  γεγονός γιατί χωρίς τη συνεργασία ο χώρος είναι καταδικασμένος σε δευτερεύοντες ρόλους. Με την ενίσχυση του χώρου είναι εφικτός ο αγώνας για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων και συγχρόνως η πρόοδος σε θέματα ανάπτυξης με τον παραγωγικό ιστό να δημιουργεί συνθήκες αναδιανομής βασιζόμενος σε υγιή πρότυπα επιχειρηματικότητας.

Του Δημήτρη (Μήτου) Ιωαννίδη. 

Η αναζήτηση του αλόγου που θα σύρει το «κάρο» άρχισε, και ,οι προσπάθειες των υποψηφίων καθημερινά εντείνονται με συσκέψεις των επιτελείων τους , επισκέψεις ανά την Ελλάδα, ακόμη και τηλεμαχίες (Depate) που προγραμματίζονται από το επιτελείο των εκλογικών διαδικασιών (λέγε με Αλεβιζάτος). Στην προσπάθεια αυτή των υποψηφίων οι λοξές ματιές και τα υπονοούμενα δεν λείπουν, πράγμα, που ανησυχεί όλους τους πολίτες που στηρίζουν τις ελπίδες τους στο νέο πολιτικό φορέα της Κεντροαριστεράς ή όπως τέλος πάντων θα λέγεται.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

Στο Βιλαέτι Αδριανουπόλεως, στο Σαντζάκι των Σαράντα Εκκλησιών, στον Καζά της Βιζυής και πιο συγκεκριμένα στη Μητρόπολη της Βιζύης υπάγονταν τα παρακάτω χωριά:
α) Βιζύη (Vize)
β) Χάσβουγα ή Άσμπουγα (Hasbuğa)
γ) Μαγκριώτισσα (σημερινή Düzova)
δ) Μουσελήμ (Müsellim)
ε) Άγιος Γεώργιος (σημερινό Evrenli)
στ) Τσακλή ή Τσακίλι (Çakıllı)
ζ) Κρυόνερο (σημερινό Soğucak)
η) Τοπτσί Κιοΐ (Topçuköy)
θ) Σοφίδες (σημερινό Evrencik)
ι) Άγιος Ιωάννης (σημερινό Akpınar)
ια) Πινακά (σημερινή Küçükyayla)
ιβ) Σαρακήνα (σημερινό Sergen)
ιγ) Μήδεια (σημερινό Kıyıköy)
ιδ) Ακτζετζίμ (Aksicim)
ιε) Γιάτρος (σημερινό Kızılağaç)
ιστ) Οργάζ (σημερινό Kışlacık) από τη σημερινή Επαρχία Vize (Βιζύης)
ιζ) Σεράγιον (Saray)
ιη) Γιουβαλή (Yuvalı)
ιθ) Καβάκι ή Καβατζίκ (Kavacık) από τη σημερινή Επαρχία Saray (Σεραγίου)
κ) Σαμάκοβο (σημερινό Demirköy)
κα) Τρουλιά (σημερινό Hamdibey)
κβ) Άγιος Στέφανος (σημερινό Beğendik) από τη σημερινή Επαρχία Demirköy (Σαμακόβου)
κγ) Αχμέτ μπέη (Ahmetbey)
κδ) Τσιφλίκ Κιοΐ (Çiftlikköy) από τη σημερινή Επαρχία Lüleburgaz (Αρκαδιουπόλεως).
κε) Τσόγκαρα
 Κζ) Γιενίκοιϊ
   

Του Ανδρέα Μακρίδη.

“Μπαμπά γιατί είπαμε το Όχι; Γιατί δεν αφήσαμε τους Ιταλούς να περάσουν από την Ελλάδα;”. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, ούτε φανταστικό. Το απηύθυνε η κόρη ενός φίλου μας στον πατέρα της. Εκείνος την άκουγε αποσβολωμένος. Τέτοιες απορίες ποτέ δεν διατύπωσε η γενιά του: Η 28η και η Πίνδος, αν όχι και η Εθνική Αντίσταση που ακολούθησε, ήταν για κείνον ιερά υπεράνω αμφισβήτησης. Η νέα γενιά όμως, είναι εικονομάχος.

“Αφού ο Μουσολίνι είπε πως δεν ήθελε να μας κατακτήσει. Γιατί είπαμε το ΟΧΙ; Τι κερδίσαμε;” συνέχισε η μικρή. “Τόσοι σκοτωμένοι, τόσοι πεινασμένοι – και σήμερα, ποια η διαφορά; Τι θα παθαίναμε αν λέγαμε το ναι;”. Ο φίλος μας της απάντησε ό,τι θα λέγαμε κι εμείς, για τον αδιανόητο να διαφεντεύει τη χώρα ένα ξένο κράτος, για τον κίνδυνο κυριαρχίας του ναζισμού, για το ότι στη ζωή του ο καθένας πρέπει να πορεύεται με κάποιες αξίες και ιδεώδη, ακόμα κι αν δεν είναι δυνατόν να υπηρετεί ολοκληρωτικά. “Δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να με κοιτά, με τα μάτια γεμάτα δυσπιστία” μας εξομολογήθηκε ο φίλος μας.

Ο χρόνος τα πάντα σαρώνει – παλιές βεβαιότητες, είδωλα, μεγάλες ιδέες. Κάποτε επί παραδείγματι, οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να σκοτωθούν για την βασιλική Διαταγή, “αύριο αξιώ την πτώσιν του Κιλκίς”. Σήμερα τα κεφαλαία γράμματα χαμηλώνουν, και τα αγάλματα των πρωταγωνιστών της Μάχης μπορεί να αντικαθίστανται από ένα έκτρωμα από μπετόν στην κεντρική πλατεία μιας πόλης, χωρίς κανένας να αντιδρά. Τι αξίζει λοιπόν πραγματικά τον κόπο, και τι όχι; Είναι το τελικό αποτέλεσμα; - το κέρδος, η λεία των νικητών; Άξιζε το ΟΧΙ της Πίνδου και των ελληνικών βουνών, μονάχα για να πάρουμε τα Δωδεκάνησα, που και αυτά οι Βρετανοί αργήσανε να μας τα αποδώσουν; Κι αν ήταν το αντίτιμο μικρό, μήπως αυτό μειώνει την αξία της μεγάλης άρνησης που διατυπώσαμε την 28η Οκτωβρίου; Μήπως και μετά την ήττα μας από τους Γερμανούς το '41, μετά την συνθηκολόγηση Τσολάκογλου, θα έπρεπε να κατισχύσουν οι απόψεις που λέγαν “πολεμήσαμε, χάσαμε, καιρός να συμβιβαστούμε τώρα για να αποφύγουμε τα χειρότερα”; Μήπως είχαν δίκιο όσοι, μετά την Σφαγή στα Κερδύλια και το Ολοκαύτωμα στα Κρούσια, έλεγαν πως “η αντίσταση στους Γερμανούς θα φέρει τα χειρότερα – τους Βούλγαρους στη Μακεδονία και τους κομμουνιστές στην εξουσία”;

Ερωτήματα σαν αυτά, θα έπρεπε να τα εξετάζει κανείς με τον εαυτό του, σαν να πρόκειται να απολογηθεί στα ίδια του τα παιδιά, για τον κόσμο στον οποίον τα φέρνει. Και το ερώτημα αν άξιζε τον κόπο το Όχι, απαντιέται κατά τη γνώμη μας μονάχα με ένα ερώτημα: “Μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά;”

Κάποιοι μπορούσαν, κάποιοι όχι. Δεν θα μεμφθούμε εδώ κανέναν. Θα επικαλεστούμε μοναχά μερικούς στίχους του Άγγελου Σικελιανού από το ποίημά του “Γράμμα απ' το μέτωπο”, και θα καλέσουμε τον αναγνώστη να μετρήσει την απόσταση που τον χωρίζει απ' αυτούς.

“...Ακόμα είναι πολλοί αυτού κάτω;
Αυτοί, που στο ζεστό τους το κρεβάτι
τρεμολογάν να ονειρευτούν το χιόνι,
μα απ' τα παχιά τα στρώματά τους ξάφνου
πετιώνται από βρυκόλακες, να μπούνε
στον ψεύτικό τους τάφο, να γλιτώσουν
μιαν έρμη ζωή που οι ίδιοι ορίζοντές της
πλατύτεροι απ' τον τάφο αυτό δεν είναι;
Αυτοί, που τρέμουν του λαού τη γλώσσα
σαν άκουσμα σειρήνας;
Πες μου, φίλε...

Αλλ' όχι... αλλ' όχι... Τι θα πεις, το ξέρω!

“...Πνέμα γυμνό! Ευωδιά σπαθιού πλυμένου
μες στ' άχαρο αίμα των εχτρώνε! Νίκη,
νίκη στα σκιάχτρα απ' άκρη σ' άκρη...Τρόμος
ναι, τρόμος στα φαντάσματα!
Η Ελλάδα
θε να γυρίσει να βρει την Ελλάδα!”

Φίλε χαίρε!”

Του Αναστάσιου
Αμανατίδη. 

Την Άνοιξη του 1975 παίζαμε, (ο Κιλκισιακός), για την άνοδο στην Β’ Εθνική κατηγορία σε ένα ‘μίνι’ πρωτάθλημα, με τις πρωταθλήτριες ερασιτεχνικές Α1 ομάδες των νομών της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Κυριότερος και επικινδυνοδέστερος αντίπαλος αποδείχθηκε ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης. Μάλιστα μέχρι το τελευταίο, παιχνίδι, (21 / 6 /1975), ήταν μπροστά έναν βαθμό και προαλειφότανε ως το φαβορί για την άνοδο, ενώ για εμάς, (πρόεδρος εγώ, γραμματέας ο Νίκος Χαλκίδης, έφορος ο Λεωνίδας, δημοσίων σχέσεων  και επί του τύπου ο Σαμουηλίδης), θα πήγαιναν χαμένοι κόποι, αγώνες και έξοδα ενός ολοκλήρου χρόνου.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

- Μαρτυρικός θάνατος για 92χρονο στο Βόλο. Αδίστακτοι ληστές τον άφησαν να ξεψυχήσει δεμένος και φιμωμένος…

- Φθιώτιδα: Μπήκε στο σπίτι και βρήκε την ηλικιωμένη γυναίκα του νεκρή, δεμένη και φιμωμένη…

- Νεκρός, δεμένος και φιμωμένος, εντοπίστηκε ηλικιωμένος σε διαμέρισμα στην πλατεία Βάθη…

- Έγκλημα στη Δραπετσώνα: Ηλικιωμένος άνδρας βρέθηκε νεκρός, φιμωμένος και δεμένος..

 Ασκείς κριτική στα πεπραγμένα της τοπικής εξουσίας και μετά  μετανιώνεις γι αυτά που τους καταμαρτυρείς. Λυπάσαι και στενοχωριέσαι για την αντίληψή τους περί το διοικείν, διότι σχεδόν όλοι είναι γνωστοί και φίλοι και δεν γίνεται να αλληλοκοροϊδευόμαστε.

Είμαι στη Γουμένισσα ως βοηθός ιατρός στην παθολογική κλινική του εκεί μικρού, αλλά συμπαθητικού και χρήσιμου για την επαρχία Παιονίας  νοσοκομείου, διορισμένος για εκπλήρωση της υποχρεωτικής υπηρεσίας υπαίθρου.

Είμαι στη Γουμένισσα ως βοηθός ιατρός στην παθολογική κλινική του εκεί μικρού, αλλά συμπαθητικού και χρήσιμου για την επαρχία Παιονίας  νοσοκομείου, διορισμένος για εκπλήρωση της υποχρεωτικής υπηρεσίας υπαίθρου.