Γράφει ο Μιχάλης Αρκούδας (Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Μακεδονίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ»).

Τιμούμε σήμερα την ιστορική ηρωϊκή, φωτεινή επέτειο της Μάχης του Σκρά. Μιας Μάχης (17 Μαΐου - 30 Μαΐου του 1918), που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες εκείνες του ελληνικού στρατού, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίπαλος ήταν ο βουλγαρικός στρατός και διεξήχθη στην ομώνυμη σήμερα περιοχή της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς.

Ξεφυλλίζοντας ένα κιτρινισμένο άλμπουμ φωτογραφιών στάθηκα ιδιαίτερα σε μια  πολυπρόσωπη μαθητική φωτογραφία, που είχε και σχετική σημείωση.
«Δημοτικό σχολείο Ευκαρπίας, έτος 1929».

Άρθρο του Αναστάση Καραμπογιά, Δικηγόρου, αντιπροέδρου της Δημοκρατικής Ευθύνης. 

Οι Ακρίτες στα χρόνια του Βυζαντίου ήταν οι φύλακες των ανατολικών συνόρων, καθώς φύλαγαν τις «άκρες» από τις εξωτερικές απειλές. Τη σημερινή εποχή οι σύγχρονοι Ακρίτες προσφέρουν υψηλές υπηρεσίες στην Ελλάδα, καθώς φυλάσσουν με ζέση και αυταπάρνηση τα σύνορα της πατρίδας μας.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης. 

Η επιστημονική κοινότητα  είναι διχασμένη σχετικά με τα όρια μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, ο επίσημος ορισμός που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη για την εθνοκάθαρση είναι «το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και τον φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».

Γράφει ο Τάσος Ναούμης
παιδίατροςtanaoum, @otenet.gr.

Κάθε παραίτηση από δημόσια θέση κρύβει πάντα ενδιαφέροντα στοιχεία που μας πληροφορούν για τον τρόπο που ασκείται η διοίκηση της χώρας. Υπό αυτήν την έννοια ο ανυποψίαστος  πολίτης βγάζει σωστότερα συμπεράσματα όταν διαβάζει μια επιστολή παραιτήσεως παρά  όταν ακούει την κυβερνητική προπαγάνδα στην  ΕΡΤ.

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Μια από τις πληγές της κοινωνίας μας που χάσκαν ανεπούλωτες για χρόνια, ήταν κι αυτή των υιοθεσιών. Την ώρα που τα ιδρύματα γεμίζαν από παιδιά παρατημένα, ζωές κατεστραμμένες προτού καν ξεδιπλωθούν, όσα ζευγάρια αποζητούσαν να υιοθετήσουνε παιδιά, αναγκάζονταν να στραφούν σε μια ιδιότυπη μαύρη αγορά. Οι πάντες συζητούσαμε αυτό το πρόβλημα, μα λύση δεν δινόταν.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη. 

Η πολιτεία πολύ καλώς θέσπισε, ως απολύτως απαραίτητη, την ιατρική εξέταση υποψηφίου οδηγού, τόσο για την αρχική έκδοση, (είναι προφανές και κανείς δεν αντιλέγει), όσο και κυρίως κατά την αναθεώρηση του διπλώματος ικανότητος οδήγησης, μετά τα 65.

Γράφει ο Ιωσηφίδης Μάκης, Δάσκαλος.

ΠΡΑΞΙΣ 1η
Στο χωριό Αμόριο δυτικά του Έβρου στη δική μας δυτική Θράκη το 1990 γεννιέται ο Γιώργος Πιστικούδης. Ο Γιώργος στο Αμόριο περνάει δύσκολα παιδικά χρόνια. Πέντε αδέλφια και φτώχεια και των γονέων που λένε. Αγροτικές δουλειές στην οικογένεια και λίγη κτηνοτροφία. Από μικράκι στα χωράφια ο Γιώργος, από μικράκι να βόσκει τα λιγοστά ζώα να βοηθήσει να βγει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα.

Του Νίκου Σιάνα. 

28 Ιουνίου 1914, η ώρα στο Σεράγιεβο είναι 11 και 37’ κι αυτήν ακριβώς την ώρα ένας Σέρβος πατριώτης, ο Γαβρίλο Πρίντσιπ δίνει το θανατηφόρο κτύπημα σε μια ολόκληρη εποχή. Αργά – αργά ο Πρίντσιπ βγάζει από την τσέπη του το βαρύ περίστροφο, το σηκώνει στο ύψος των ματιών του, όπως το είχε διδαχθεί στο Βελιγράδι και σκοπεύει με απόλυτη ψυχραιμία. Δύο φορές ακούγεται ένας ξερός κρότος.  Λίγα λεπτά αργότερα θα σβήσει και ο τελευταίος σπινθήρας της ζωής του Φερδινάνδου Φραγκίσκου, διάδοχου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη. 

Ο Μάνος και η Σοφία ζευγάρι, εδώ και τόσα χρόνια παντρεμένοι και εμπλεκόμενοι σε μια ρουτίνα που και η βύθιση του Τιτανικού δεν θα ήταν ικανή να την ταράξει...
Δουλειά, σπίτι και υποχρεώσεις... πολλές όμως!! Ένα στεγαστικό πιο κόκινο και από ώριμη ντομάτα, τρία παιδιά που στο καθένα ένα θέλω υπάρχει στην αρχή κάθε πρότασης και ένας σκύλος που κι εκείνος θέλει την βόλτα του μες τα μαύρα μεσάνυχτα...
Η Μαρία το δεξί χέρι του Μάνου στο γραφείο... Έξυπνη, με κορμί που κολάζει και Άγιο και με μπόλικο θαυμασμό προς τον προιστάμενό της...