Η εκπαίδευση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την ομαλή ένταξη του ατόμου στην κοινωνία και την ανοδική του πορεία στο στίβο της ζωής. Είναι ένα πολύτιμο αγαθό για την ενίσχυση της κοινωνίας με πνευματώδεις και παραγωγικούς πολίτες που βοηθούν στη βελτίωση και την εξέλιξή της σε θετικό βαθμό.

Οργιζόμαστε με τα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια - σάμπως υπάρχουν και μη κερδοσκοπικά ή σάμπως ανάμεσα σε όσους κερδοσκοπούν δεν είναι και ελληνικές τράπεζες- διότι τώρα με την πατρίδα στα δύσκολα βρίσκουν ευκαιρία να εισπράττουν τεράστια ποσά και μόνο από τη διαφορά στα επιτόκια. Τόσο που πιο πολλά θα δώσουμε για το υπερβάλλον επιτόκιο, παρά για να ελέγξουμε τα ελλείμματα.
Οργιζόμαστε και δικαίως. Αλλά τότε πόσο πρέπει να οργιστούμε για τους «συνανθρώπους» και «συνέλληνες» κερδοσκόπους των ημερών; Που βρίσκουν τον Έλληνα στην ανάγκη και τον ξεζουμίζουν;  Μέχρι 1,7 Ε/λίτρο η απλή αμόλυβδη παρακαλώ στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους..
Πόσο πρέπει να οργιστούμε με εκείνους τους Υπουργούς που τους έβαλαν να κυβερνήσουν κι εκείνοι σχολιάζουν μαζί μας την ακρίβεια;
Κατά τα άλλα η Ανάσταση του Κυρίου είθε να φωτίσει τα μυαλά των κυβερνώντων και τις καρδιές των κερδοσκόπων.

Τα Κρούσια, ισχυρίζονται κάποιοι, είναι τόσο προβληματικός δήμος που δεν χωρεί στον ενιαίο και καλλικράτειο δήμο Κιλκίς.
Έχουμε και λέμε: Η διοικητική μεταρρύθμιση με τον «Καλλικράτη» αποσκοπεί στο να καταστήσει λειτουργικότερους τους ΟΤΑ, να μεταφέρει πόρους και αρμοδιότητες ώστε να ανταποκριθούν στον αναπτυξιακό ρόλο τους και να εξυπηρετούν καλύτερα τους πολίτες. Και ως προς τη γεωγραφία τους, κυρίως αναφέρονται στους μικρούς δήμους, αφού τους μεγάλους στα μεγάλα αστικά κέντρα ούτε που τους αγγίζει.
Επομένως να δηλώνεις υπέρ του «Καλλικράτη», να υπερθεματίζεις στην ιστορική του αναγκαιότητα αλλά συνάμα να εφευρίσκεις επιχειρήματα για να αποκλείσεις τα Κρούσια από τον φυσικό τους χώρο, το δήμο Κιλκίς είναι τόσο συμβατό όσο να διαδηλώνουν υπέρ της οικονομικής ανόρθωσης της χώρας οι φοροφυγάδες.
Η απομόνωση των ανίσχυρων και προβληματικών δήμων με τη θεσμοθέτηση αυτοδιοικητικού Καιάδα δεν θα είναι το καταλληλότερο πρελούδιο σε μια σύνθεση τόσο γοητευτική όσο τουλάχιστον προαναγγέλουν οι πρωτομάστορες του «Καλλικράτη».

Μετά την ανακοίνωση μέτρων του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής για τον περιορισμό και εξάλειψη της ρύπανσης που συντελείται στον υδροφόρο ορίζοντα όλης της λεκάνης ροής του Ασωπού από τα Οινόφυτα – Σχηματάρι Βοιωτίας μέχρι Αυλώνα – Ωρωπό Αττικής μου ξανάφερε την από το καλοκαίρι εκκρεμότητα να αναφερθώ στην μεγαλύτερη ρύπανση εν Ελλάδι που άγγιξε τα όρια της οικολογικής καταστροφής.

Από Αξιού και Περιβοίας η σκούφια των Παιόνων. Ήταν τότε λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο όταν μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα που, βροχή μήνες είχε να πέσει, πέφτει να δροσιστεί στα νερά του Αξιού η Νύμφη Περίβοια. Ο Αξιός την ερωτεύεται την Νύμφη σφόδρα. Από τον έρωτα αυτόν γεννιέται ο Πελάγων.

Είναι τολμηρά τα βήματα-  άλματα καλύτερα - με τα οποία η Σερβία επιχειρεί να κλείσει τους λογαριασμούς της με το “βαλκανικό” παρελθόν της.
Η πρόσφατη απόφαση της σερβικής Βουλής να ζητήσει συγνώμη για το έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα, όπου σφαγιάστηκαν 8.000 άμαχοι μουσουλμάνοι από τους Σερβοβόσνιους “άτακτους” αποτελεί αναμφίβολα βήμα προσέγγισης σε ένα κόσμο αξιών, κι ας ισχύει στον κόσμο αυτό και ο νόμος του ισχυρού.
Εκτίθενται με την εν λόγω απόφαση της σερβικής Βουλής και όσοι “ανατολικόφρονες”  ασκούν πολιτική της συμφοράς εν Ελλάδι και έφτασαν στο έσχατο κατάντημα να ηρωποιούν κοινούς εγκληματίες πολέμου, όπως οι στρατηγοί που διακρίθηκαν στον αφανισμό των δύστυχων μουσουλμάνων.
Είναι οι επικίνδυνοι “τύποι” που ορισθέτησαν κατά εποχές ορθόδοξα τόξα,  οι αξίες τους καθορίζονται ανάλογα με το δογμα ή το χρώμα των ανθρώπων και τολμούν οι χριστέμποροι να επικαλούνται και τον Λόγο του Εσταυρωμένου Ιησού ως προκάλυμα της απάνθρωπης συμπεριφοράς τους.

Πριν ένα χρόνο περίπου (τον Μάρτιο του 2009) εμφανίστηκε μια διαφήμιση της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) σε μεγάλες εφημερίδες της Χώρας, η οποία μεταξύ των άλλων έλεγε τα εξής:
«Σήμερα το να μην έχεις ευρυζωνικό internet είναι σαν να μην έχεις ρεύμα».

Για μια θέση πάρκιγκ μαχαιρώνονται. Οι ληστείες είναι καθημερινό φαινόμενο πια στις μεγαλουπόλεις… Κι αν ετούτη η βία έχει και χρώμα μεταναστών, η βία των «επαναστατών» που σπέρνουν βόμβες σε πολυκατοικίες, η βία των αλητών που σκοτώνονται στα γήπεδα, η βία που είναι διάχυτη στην κοινωνία εγχώρια και ιθαγενής είναι.
Ο Κάρολος Ντίλ στην άκρως φιλελληνική «Ιστορία του Βυζαντίου» γράφει πως από τους 107 αυτοκράτορες μεταξύ 395 και 1453 μόνο οι 34 πέθαναν ειρηνικά στο κρεβάτι τους κι άλλοι οχτώ έπεσαν σε πεδία μαχών.
Οι υπόλοιποι 65 δολοφονήθηκαν, ακρωτηριάστηκαν, τυφλώθηκαν ενίοτε από γονιούς - τιμημένους μάλιστα ακόμα κι από την Εκκλησία- και πάει λέγοντας.
Τι να υποθέσουμε; Πως ετούτο το γένος έχει τη βία στο  DNA του;
Αλλά τότε πως ειρηνεύει μόλις ζήσει σε οργανωμένες κοινωνίες, όπως η γερμανική καλή ώρα; 
Θαρρώ πως για την ανόρθωση της χώρας δεν έχουμε την χρεία μήτε οικονομολόγων, μήτε νομικών, μήτε πολιτικών. Ψυχίατρους χρειάζεται πολλούς και ικανούς η πατρίς.
Θ.Π.

«Μια φορά κι ένα καιρό, στον τόπο ετούτο το μικρό, ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες». Ο πληθυσμός τους είχε ήδη ελαττωθεί από τις σφαγές, το παιδομάζωμα και τους εξισλαμισμούς. Εκτός από λίγες προνομιούχες οικογένειες, οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ακτήμονες. Διατήρησαν βέβαια το δικαίωμα να καλλιεργούν τη γη τους σαν δουλοπάροικοι και να καρπούνται τα υπόλοιπα μετά τη αφαίρεση των διαφόρων φόρων που τους έπαιρναν οι Τούρκοι δυνάστες Αγάς και Μπέης, οι Κοτζαμπάσηδες, ο ανώτερος κλήρος και τα μοναστήρια στους οποίους οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει εξουσία. Έρχονταν λοιπόν ο φορατζής, ο Δεσπότης, ο κοτζάμπασης, ο Τσορμπατζής κι έπαιρναν τον ιδρώτα των φτωχών ραγιάδων που ζούσαν βασανισμένοι μέσα στην εξαθλίωση.

Απλήρωτοι έκαναν Χριστούγεννα οι ωρομίσθιοι  εκπαιδευτικοί των ΤΕΙ, απλήρωτοι θα κάνουν και Πάσχα, αφού τα δεδουλευμένα τους καταβάλλονται πολύ αργότερα και καθυστερημένα. Να ληφθεί υπόψη ότι οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί είναι η πλειοψηφία του διδακτικού προσωπικού των ΤΕΙ και στηρίζουν τη λειτουργία τους με λίγα ευρώ την ώρα. Φαίνεται πως εκεί στο Υπουργείο Παιδείας πιστεύουν ότι δεν εργάζονται για να έχουν κάποιο εισόδημα αλλά από..χόμπυ. Όχι ότι οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί τυγχάνουν καλύτερης μεταχείρισης… προς δόξαν της Παιδείας που επαγγέλλονται οι κάθε φορά Υπουργοί των κυβερνήσεων.
Και να σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για διδακτικό προσωπικό σε σχολές πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Από τίτλους πάμε καλά. Από ουσία και συνέπεια πάσχουμε.