Χθες το πρωί είδαμε φωτισμένα πρόσωπα γερόντων να κυκλοφορούν στο Κιλκίς. Ηλικιωμένοι αγρότες έσπευσαν να αναλάβουν από την Αγροτική Τράπεζα το ποσόν της επιδότησης για να κάνουν Χριστούγεννα. Ύστερα από χρόνια πολλά πληρώθηκαν τις επιδοτήσεις πριν τις γιορτές. Είχε δεσμευτεί η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Γεωργίας ότι πριν τις 15 Δεκεμβρίου θα πληρώσει, αλλά ποιος αρκείται στα λόγια;

Ο τίτλος προοιωνίζει ίσως την ανάγνωση κάποιων σελίδων με λεπτομερή περιγραφή μιας ειδυλλιακής εικόνας για τα άτομα με αναπηρία στην πόλη μας. Ο συνειρμός ενισχύεται και από την αιρετή μου ιδιότητα, η οποία φυσιολογικά με νομιμοποιεί να έλθω ενώπιόν σας και με περηφάνια περισσή ν’ αρχίσω να μειώνω το πρόβλημα. Σε μια πόλη και άρα και στο Κιλκίς έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι, υγιείς ή ανάπηροι, ικανοί ή ανήμποροι, νέοι ή ηλικιωμένοι.

Η ιστορία της ανακύκλωσης, είναι μια πολύ παλιά υπόθεση, μόνο που γινότανε πολλές φορές από ανάγκη και δεν συνειδητοποιούσε ο άνθρωπος, ότι με αυτόν τον τρόπο προφύλασσε το περιβάλλον και γενικότερα τον πλανήτη.
Στις μεσαιωνικές πόλεις τα προβλήματα συλλογής των απορριμμάτων συνέβαλαν στην εξάπλωση των επιδημιών που εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά στα χρόνια εκείνα, ίσως, βρίσκεται και η αρχή του επαγγέλματος του ανακυκλωτή κυρίως του χαρτιού.

Έστειλε τελεσίγραφο στην ΤΕΔΚ του ν. Κιλκίς  ο κ. Περιφερειάρχης – ένας ψηλός και ευτραφής κύριος, αν συγκρατούμε σωστά τα χαρακτηριστικά του- και απείλησε: Ή κάνετε μόνοι σας έναν κοινό φορέα διαχείρισης των σκουπιδιών σας ή θα το κάνω υποχρεωτικά εγώ. Προφανώς διότι οι ημερομηνίες πιέζουν και από 2008 δεν επιτρέπεται να ρίχνουμε οπουδήποτε αλλού τα σκουπίδια μας παρά σε οργανωμένους ΧΥΤΑ.

Ένα χρόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη της Ν.Δ., Απρίλιος του 2005 θα ήτανε, σε επώνυμο άρθρο μου με τίτλο «Τζάμπα χρόνο χάνουμε σύντροφοι» επισήμανα με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αδυναμία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να ασκήσει αποτελεσματική αντιπολίτευση, να διδαχτεί από τα λάθη της 11ετούς διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και να προτείνει αξιόπιστο εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας.

O υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κ. Κιλτίδης έδωσε την είδηση στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Πολυκάστρου, την οποία παρακολούθησε την περασμένη Παρασκευή.
Οι δήμοι που θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ΟΠΑΑΧ δεν θα μπορούν να αξιοποιήσουν το άλλο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα, το Leader. Θα κλιθούν δηλαδή οι δήμοι να επιλέξουν σε ποιο από τα δύο προγράμματα θέλουν να συμμετάσχουν.
Ποιοι θα κερδίσουν; Μάλλον οι δήμοι Κιλκίς και Χέρσου, που δεν υπήρχε περίπτωση να ενταχθούν στο ΟΠΑΑΧ και θα αξιοποιήσουν το Leader και μάλιστα σε μέγιστο βαθμό, αφού όλο το ποσό του προγράμματος θα οδηγηθεί μόνο σ’ αυτούς, άντε και σε κανένας τρίτο δήμο, που θα επιλέξει το Leader, αντί του ΟΠΑΑΧ.

Η ιστορία είναι επιστήμη. Για να είναι όμως η ιστορία επιστήμη και όχι ατάκτως ερριμμένα γεγονότα του παρελθόντος, που ο καθένας διηγείται όπως του αρέσει, χρειάζεται μια αντικειμενική βάση αυτού του παρελθόντος.
Να εξηγείται, δηλαδή, ότι το παρελθόν έχει συμβεί έτσι και όχι αλλιώς, επειδή υπήρχαν αιτίες που καθόρισαν τις εξελίξεις και έθεσαν τα όρια, πέρα από τη θέληση των ανθρώπων.

Με το σημερινό σημείωμα μου επιχειρώ να εκφράσω δημόσια την άποψη μου για το τι σημαίνει πρόοδος και τι προοδευτική πολιτική στην εποχή μας. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες άρα και οι έννοιες αποκτούν πλέον νέο περιεχόμενο.
Μετά την καθιέρωση ως κεκτημένων σωρείας κατακτήσεων σε πολλούς τομείς των πολιτικοοικονομοκοινωνικής ζωής, δε σταματάμε να διεκδικούμε να βελτιώνουμε την καθημερινότητα μας και τις συνθήκες ζωής, να κατοχυρώσουμε παρόν και μέλλον της δικής μας και επερχόμενης γενιάς.

«Oλοι ίδιοι είναι. Πίστεψα πως ο δικός μας θα κάνει κάτι παραπάνω, τουλάχιστον δεν θα μας κοροϊδεύει, αλλά μια από τα ίδια». Mε πίκρα έβγαιναν προχθές τα λόγια του φίλου Nεοδημοκράτη, μετά τη γνωστοποίηση των προθέσεων της κυβέρνησης να μειωθούν συντάξεις και να επιμηκυνθεί ο χρόνος εργασίας, μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού και τους περισσότερους φόρους που θα κληθούμε να πληρώσουμε.

O τόπος, οι άνθρωποι. Μια καινούρια στήλη, ένα παλιό όνειρο.
Είναι ευλογία να μπορείς να μιλάς για τον τόπο και τους ανθρώπους του, μα και μαρτύριο συνάμα. Χαίρεσαι για τα ωραία, ματώνεις για τ’ άσχημα. Και αν πρέπει να τα πεις, είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Χρόνια τώρα παλεύω με το ερώτημα, τί είναι πιο σημαντικό, πιο επηρεάζει περισσότερο τα πράγματα; Ο τόπος είναι αυτός που κάνει τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τον τόπο; Αν έχετε μιαν απάντηση, μην μου τη στερήσετε, παρακαλώ. Να την προσθέσω στο οπλοστάσιο των επιχειρημάτων.