Του Χρήστου Σπίγκου.

Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως νόμος ορίζει. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων διασφαλίζεται από ανεξάρτητη αρχή, που συγκροτείται και λειτουργεί, όπως νόμος ορίζει.
Σαφές το άρθρο 9Α του Συντάγματος, σαφέστερη η κατακλείδα: «όπως νόμος ορίζει».

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαστάκης, Θεολόγος πρώην Λυκειάρχης.

Η κλιματική αλλαγή, που συμβαίνει στην εποχή μας, έχει επηρεάσει κατά τους ειδικούς επιστήμονες το μόνιμο, παγωμένο στρώμα εδάφους στην Αρκτική (Βόρειος Πόλος), το οποίο είναι αρκετά μεγάλο. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι αυτό έχει συνολική έκταση 23 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Μη νομίζετε πως μόνο στο Παλατιανό χαρτόπαιζαν εκείνο το διάστημα. Ελάτε να δούμε μαζί τί συνέβαινε στα casino των διπλανών χωριών.
Στη δεκαετία του εβδομήντα στην Ευκαρπία γινόταν μεγάλο πανηγύρι, στις 8 Σεπτεμβρίου.
Τρείς ημέρες πριν το πανηγύρι (5-9-1969), ο Παράς. ιδιοκτήτης της ταβέρνας που βρισκόταν στην έξοδο του χωριού, ζήτησε από την αστυνομία την απαραίτητη άδεια λειτουργίας του καταστήματός του με ορχήστρα, καθώς και εγκεκριμένες τιμές πώλησης ποτών και εδεσμάτων, για την χοροεσπερίδα.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Η λίμνη της Δοϊράνης ταυτίζεται με την «Πρασιάδα» λίμνη των αρχαίων, η οποία όφειλε το όνομα της στο βαθύ πράσινο χρώμα που έδινε στην επιφάνειά της ο αντικατοπτρισμός της καταπράσινης φύσης που την περιέβαλλε. Ο Ηρόδοτος στο πέμπτο βιβλίο του αναφερόμενος στους κατοίκους της λίμνης και τις καλύβες τους έγραφε ότι στη μέση της λίμνης έστηναν ψηλούς σταυρούς και πάνω σε αυτούς τοποθετούσαν σανίδες, φτιάχνοντας καλύβες με στενή είσοδο που συνδέονταν με τη στεριά μέσω γέφυρας.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πάντοτε ένα θλιβερό γεγονός, είτε αυτός ανήκει στους κοινούς θνητούς είτε στους γαλαζοαίματος, όπως αποκαλούνται τα άτομα που ανήκουν σε βασιλικούς οίκους. Προφανώς και ο «νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας», όπως γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος, εννοώντας ότι ο αποθανών λυτρώνεται γιατί δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, όμως τις αμαρτίες του εκλιπόντος έκπτωτου μονάρχη και της οικογένειας του τις έχει πληρώσει πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός και δεν πρόκειται να τις ξεχάσει.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

«Ποτέ η γυνή δεν περιφρονεί το ωραιότερο προνόμιο το οποίο η φύσις της εδώρησεν: το κάλλος», έγραφε σε επιστολή της στον Βλάση Γαβριηλίδη το 1896 η Καλλιρρόη Παρρέν. Αν αυτή ήταν η άποψη της ηγέτιδας των φεμινιστριών για το γυναικείο κάλλος, εύκολο είναι να φανταστούμε τη θεοποίηση της ομορφιάς από τις υπόλοιπες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου που δεν σκάμπαζαν από φεμινισμούς, ισότητες και τα συναφή. Άλλωστε, από τη μυθική εποχή που ο Πάρις έδωσε «το μήλον της έριδος» στην ωραία Ελένη δεν υπήρξε γυναίκα που να μη θέλησε να βρεθεί στη θέση της.

Γράφει ο Αναστάσιος Αμανατίδης, ιατρός, πρώην δήμαρχος Κιλκίς.

Έλεγα πάντα, εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που μπλέξαμε με τα μνημόνια και την κρίση, ότι η ανάκαμψη θα αρχίσει, μόλις ευρεθεί και δοθεί λύση, πρωτίστως στο ‘Μακεδονικό’ και δευτερευόντως στο Κυπριακό πρόβλημα. Ο Ηλίας Αβραμίδης, που συχνά γινόταν αποδέκτης των απόψεών μου, απορούσε, που στήριζα τις απόψεις μου. Πήρε να μου δίνει δίκαιο τώρα τελευταία, που διαλαλείται σε όλους τους τόνους από την κυβέρνηση, ότι τα μνημόνια έληξαν και βγαίνομε στις αγορές.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαστάκης, Θεολόγος, πρώην Λυκειάρχης.
Ο Φώτης Κόντογλου, εκτός από μεγάλος ζωγράφος και αγιογράφος, ήταν αξιόλογος λογοτέχνης. Λόγω του μηχανοποιημένου πολέμου του 1914 – 1918 έχασε την εμπιστοσύνη στο δυτικό πολιτισμό. Κατά τον Λίνο Πολίτη (1906 – 1982) ο Φώτης Κοντόγλου «έμεινε σφιχτά προσκολλημένος στο ίδιο ύφος, χωρίς καμία εσωτερική ανανέωση και τα πολλαπλά δημοσιεύματά του επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα ενώ η γλώσσα και το ύφος – που είχαν αναβρύσει τόσον αυθόρμητα και γνήσια στην αρχή- στέγνωσαν αργότερα σε κάποια μανιέρα (= τυποποιημένος τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης) κάποτε και με μια δυσάρεστη αναβίωση αρχαϊσμών και καθαρεύουσας».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Σε αυτή τη μαγική χώρα που ζούμε έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα πράγματα, να τα παραλλάσουμε, να δημιουργούμε νέες συνθέσεις με πλήθος εκδοχών και αποχρώσεων. Κι αυτό συμβαίνει παντού και φυσικά και στην πολιτική και στον καφέ, που συνδέονται μεταξύ τους άρρηκτα, όπως περιέγραψε ο Αζίζ Νεσίν στη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Ο καφές και η δημοκρατία». Έτσι, ανάμεσα στο μαυρομπλέ και στο βαθύ κόκκινο των ακραίων πολιτικών παρατάξεων υπάρχει πλήθος ενδιάμεσων κομματικών αποχρώσεων, που μάλλον με τις «50 αποχρώσεις του γκρι» φαντάζουν μέσα στο γκρίζο πολιτικό τοπίο, που όσο πάει και μαυρίζει.

Γράφει ο Νίκος Σιάνας.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε εν συντομία στην τεράστια βουλγαρική προπαγάνδα που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου. Μια προπαγάνδα που είχε έναν και μόνο στόχο, τον εκβουλγαρισμό των Ελλήνων της Μακεδονίας και ιδίως των περιοχών Δράμας, Σερρών, Θεσσαλονίκης, Έδεσσας, Καστοριάς, Φλώρινας και Μοναστηρίου.