Γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης, Γραμματέας Οργανωτικού Κινήματος Αλλαγής.

Τις τελευταίες ημέρες ακούμε κα διαβάζουμε για την αναγκαιότητα σύναψης ενός “νέου κοινωνικού συμβολαίου” (με το λαό). Όταν ο Ζαν Ζακ Ρουσώ έγραφε το κοινωνικό συμβόλαιο το 1762, το ερώτημα που τον απασχολούσε ήταν ότι ο άνθρωπος, ενώ ήταν ελεύθερος, ήταν δεμένος με αλυσίδες.

Γράφει ο Αναστάσιος Αμανατίδης, γιατρός, πρώην δήμαρχος Κιλκίς.

(Απόσπασμα από την υπό έκδοση εργασία μου, … «Από την ορεινή Γιάτζιουλου-Ρεσατιάς, Τουρκίας στο ημιορεινό Παρόχθιο-Κιλκίς, Ελλάδας»). 

Του Νίκου Σιάνα.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος (παρά τους όποιους) περιορισμούς που μας επιβάλλει η πανδημία του κορωνοίου) ο ποντιακός κόσμος της χώρας αλλά και της Διασποράς εκπληρώνει ένα ιερό χρέος και επιτελεί ένα υπέρτατο καθήκον.
Αναπολεί νοσταλγικά λαμπρές εποχές, στρέφει τη μνήμη του ευλαβικά στο ένδοξο και συνάμα τραγικό παρελθόν, επικοινωνεί ψυχικά με τους ηρωικούς και αθάνατους νεκρούς.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Φλεβάρης του 1973. Είμαι στο πρώτο έτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και οι καθηγητές μάς εξετάζουν προφορικά και γραπτά για να μας δώσουν το ‘’επαρκώς’’ για το δεύτερο εξάμηνο. Ο καθηγητής της Λαογραφίας μάς αναθέτει να κάνουμε ο καθένας μια λαογραφική εργασία.

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Σαράντα μέρες καραντίνας περάσαμε όλοι, μια πραγματικότητα που μέχρι τώρα την είχαμε ίσως δει σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα και μάλιστα βγαίνοντας εκθειάζαμε την φαντασία του σεναριογράφου.
Εγκλεισμός, απομόνωση, ανασφάλεια με μεγάλες δόσεις φόβου κάποια από τα συναισθήματα που όλοι γευτήκαμε δυστυχώς…

Γράφει ο Μιχάλης Αρκούδας, Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Μακεδονίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών ¨Ελευθέριος Βενιζέλος¨.

Τιμούμε σήμερα την ιστορική, ηρωική, φωτεινή επέτειο της Μάχης του Σκρα που έγινε στις 17 Μαίου του 1918. Μνημονεύουμε εμπερίσκεπτοι.
Η μάχη του Σκρά θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου, συγγραφέας.

«Χου –χου!», ζεσταίνει το ‘να χέρι, με τ’ άλλο τραβά τον παππού κι ο κυρ Αρίστον, τάχα πως έχει ανάγκη να κρατιέται, αφήνεται απ’ το παλικαράκι του.
- Το χιόνι γλιστρά, παππού, πρόσεχε!

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Πρώτα σου στέρησαν τη δουλειά, μετά σου έκλεψαν το όνειρο κι ύστερα έδιωξαν τα παιδιά που σπούδασες με αίμα στα ξένα. Μετά σε τάισαν με νέο ψέμα, κι εσύ τους εμπιστεύθηκες ξανά. Τώρα, εκτός από τη δουλειά θα χάσεις και το σπίτι σου, που το έχτισες κι αυτό με δανεικά κι αίμα. Και μετά, όταν θα ακούς τη «Δραπετσώνα», το στίχο εκείνον που λέει:  «με αίμα χτισμένο κάθε πίκρα και καημός, κάθε καρφί του, πίκρα και λυγμός», δεν θα έχεις σπίτι για να κλάψεις, γιατί δεν θα σε καλύπτει η προστασία για την πρώτη κατοικία.

Γράφει ο Ιάσων Κωσταρόπουλος.

Θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά στους αναγνώστες της εφημερίδας και σε όλον τον κόσμο με αγάπη, υγεία, ευτυχία και να σκεφτόμαστε τους συνανθρώπους και συμπολίτες μας. Και μιας και ανέφερα το τελευταίο, νομίζω ότι ορισμένοι από τους αγαπητούς, αλλά ανεγκέφαλους, συμπολίτες οι οποίοι έχουν την κακή συνήθεια να πετούν τα γάντια και τις μάσκες στο δρόμο, δηλώνοντας ξεκάθαρα πόσο ακριβώς σκέφτονται και σέβονται τον συνάνθρωπό τους, θα ήταν καλύτερα να σταματήσουν να το κάνουν.

Του Δημήτρη Ιωαννίδη, Δασκάλου/τ.Σχολικού, Συμβούλου.

Η Ιστορία του Νοσοκομείου του Κιλκίς είναι πολύ μεγάλη και η λειτουργία του, ογδόντα και πλέον χρόνια, όπως, και η προσφορά του δεν μπορεί να καταγραφεί στις λίγες σειρές ενός κειμένου από κάποιον μάλιστα που δεν είναι και ο πλέων ειδικός. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, πιστεύω, που τα ξέρουν και τα έζησαν και εξακολουθούν να ζουν σήμερα και που αναπολούν με μεγάλη αγάπη, αλλά και θλίψη, το θεμέλιο λίθο του νοσοκομείου στις 4 Αυγούστου 1937. Αυτοί γεύτηκαν πρώτοι τη χαρά της εποχής για τη λειτουργία του και τη θλίψη της σημερινής του κατάστασης.