Γράφει ο Θέμης Θ. Ανθρακίδης, πρ. Διοικητής Γενικού Νοσοκομείου Κιλκίς.

Τα τελευταία χρόνια ο τομέας της υγείας στην πατρίδα μας υφίσταται μια άνευ προηγουμένου υποβάθμιση σε όλα τα επίπεδα με άμεσες και ορατές συνέπειες τόσο για τους δέκτες των υπηρεσιών (ασφαλισμένους, συνταξιούχους) όσο και τους παρόχους (ιατρούς και επαγγελματίες υγείας).

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Για τον οδοντίατρο Διευθυντή του Κέντρου Υγείας Πολυκάστρου Γιώργο Περπερίδη, ότι και να πεί κανείς είναι λίγο.
Παρέλαβε ένα Κέντρο Υγείας συνήθους ελληνικής πραγματικότητος και το ανύψωσε σε λίγα χρόνια σε πρότυπο Νοσηλευτικό Κέντρο προσομοιάζον με Νοσοκομείο. Και θα μπορούσε να προσφέρει υπηρεσίες Νοσοκομείου, αν το κράτος θα ήταν σε θέση να του προσφέρει ανάλογες χορηγίες νοσοκομειακού επιπέδου (Ιατρικό-Νοσηλευτικό Προσωπικό και υποδομές Νοσοκομείου).

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Την περασμένη Κυριακή, ο Πάπας Φραγκίσκος ανακήρυξε άγιο τον Όσκαρ Ρομέρο, τον αρχιεπίσκοπο του Ελ Σαλβαντόρ που δολοφονήθηκε μέσα στην εκκλησία την ώρα της θείας λειτουργίας, στις 24 Μαρτίου του 1980, από τα “τάγματα θανάτου” της Χούντας της χώρας του.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Ξημέρωνε η 28η Οκτωβρίου του 1989. Η παράδοση θέλει, από τις 7 το πρωί, τους καθιερωμένους 21 κανονιοβολισμούς από τον λόφο του Αγίου Γεωργίου. Οι Κιλκισιώτες ξυπνούν για να μετρήσουν τις κανονιές, ή ξυπνούν από αυτές! Εγώ ανήκα στους πρώτους εκείνη τη χρονιά. Ίσως να έφταιγε, που κοιμήθηκα ενωρίς το βράδυ, σκέφθηκα!

Γράφει ο Δημήτριος Κυριακίδης, υποψήφιος Δήμαρχος Κιλκίς, Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Κιλκίς, Δικηγόρος.

Η πρώτη Κυριακή μετά την 13η του μηνός Οκτωβρίου κάθε έτους έχει ορισθεί λόγω της σημαντικότητας της ημέρας αυτής (θάνατος το 1904 του Ήρωα Παύλου Μελά καπετάν Μίκη Ζέζα, 29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904) ως Ημέρα μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα – (Βασιλικό Διάταγμα 157 της 25/2/1969, ΦΕΚ 46/11.3.1969).

Του Θόδωρου Βαφειάδη*. 



«Είναι επίσημο! Ο άλφα υποψήφιος έλαβε το χρίσμα από το χι κόμμα για
την τάδε  Δημαρχία/ Το άλφα κόμμα έδωσε το χρίσμα υποψηφιότητας για
την τάδε Περιφέρεια στον χι πολιτευτή του/ Πολλοί οι διεκδικητές του
χρίσματος  για την ηγεσία του τάδε δημοτικού/περιφερειακού
συνδυασμού», κ.ο.κ.

Είναι σύνηθες πλέον, τα τελευταία χρόνια, η λέξη χρίσμα να μονοπωλεί
τις προεκλογικές διεργασίες των κομμάτων ως προς την επιλογή των
στελεχών, που θα ηγηθούν των ψηφοδελτίων τους στις δημοτικές και
περιφερειακές εκλογές. Πρόκειται σαφώς για μια αναχρονιστική
διαδικασία, που όχι μόνο «περιορίζει» τους ψηφοφόρους, αλλά εκθέτει
πολλές φορές και τα ίδια τα κόμματα.

Συν τοις άλλοις, η όλη διαδικασία ευτελίζει τη λέξη χρίσμα και από
ετυμολογικής πλευράς, καθώς η έννοια που της  δίνουν σήμερα, δεν έχει
καμία σχέση με το πραγματικό περιεχόμενό της (χώρια που δεν προέρχεται
από το ρήμα χρήζω, όπως λανθασμένα αναφέρεται, αλλά από το χρίω), αλλά
και από ιστορικής πλευράς. Διότι, εν καιρώ υποτίθεται δημοκρατίας
παραπέμπει σε πολιτικές και εικόνες... του Μεσαίωνα ή έστω της εποχής
της Απολυταρχίας, όταν οι πάντες και τα πάντα εξαρτώνταν από την
βούληση των κατά κανόνα αυταρχικών ηγεμόνων, που έδιναν μονοπωλιακώς
χρίσματα... σε οποιονδήποτε για ο,τιδήποτε!

Σαν να μην άλλαξε τίποτε λοιπόν, σήμερα, τα κόμματα εξουσίας, μέσα από
τα όργανά τους, ήτοι μια... παρέα ολίγων, με ιδιοτελή πολλές φορές
συμφέροντα και κεκλεισμένων των θυρών, αποφασίζουν για το μέλλον μας
χωρίς τις περισσότερες φορές να έχουν ούτε τη σωστή ενημέρωση, ούτε
την ορθή κρίση, παρακάμπτοντας και αγνοώντας τη βούληση των τοπικών
κοινωνιών. Δεν κατανοούν όμως, ότι η εμμονή σε σκουριασμένες πλέον
αντιλήψεις, τύπου χρίσματος σε «εκλεκτούς», βλάπτει πρωτίστως τα...
ίδια!

Διότι, πέραν των όποιων αστοχιών σε συγκεκριμένες επιλογές, που
στοιχίζουν είτε την απώλεια είτε την μη κατάκτηση ΟΤΑ, η εμμονή αυτή
οδηγεί τα εν λόγω κόμματα, αν όχι σε πλήρη διάσταση, σε αποδυνάμωση
των δεσμών με τις τοπικές κοινωνίες που ειδικώς στις αυτοδιοικητικές
εκλογές αποτελούν το οξυγόνο τους. Είναι τόσο... πολύπλοκο να καταστεί
αντιληπτό στις ηγεσίες τους;

Και αν είναι τόσο δύσκολη η απαλλαγή από την λέξη χρίσμα, τότε μπορεί
να υπάρξει η δυνατότητα συνέχισης της χρήσης της, αλλά υπό ένα πολύ
συγκεκριμένο όρο: Την αλλαγή του σημερινού στρεβλού περιεχομένου της,
ώστε χρίσμα να σημαίνει η ανάθεση της ηγεσίας των συνδυασμών τοπικών
και περιφερειακών εκλογών από τις κομματικές βάσεις κάθε τόπου, που
αποτελούν ζωντανό στοιχείο της κάθε τοπικής κοινωνίας. Πιο απλά, για

τους εκλεκτούς  υποψηφίους για τους ΟΤΑ να αποφαίνονται και να
αποφασίζουν οι τοπικές κοινωνίες στον οποιοδήποτε κομματικό χώρο,
ελεύθερα και χωρίς επιρροές και απόπειρες χειραγώγησης, ώστε να
εξασφαλίζεται η επιλογή των πραγματικά αρεστών και ικανών.

Μόνο έτσι, μπορεί να προασπιστεί το καλό και το πραγματικό συμφέρον
ενός τόπου, (εξάλλου αυτό θα έπρεπε να αποτελεί το ζητούμενο για κάθε
κόμμα).


*Ανεξαρτήτου δημοτικού συμβούλου Κιλκίς

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Ήταν στις 26 Φεβρουαρίου του 1911, όταν ο ποιητής μας, Λορέντζος Μαβίλης, με την ιδιότητα του βουλευτή Κερκύρας του κόμματος των Φιλελευθέρων, υπερασπίστηκε τη δημοτική γλώσσα στη Βουλή, ενάντια σε έναν νόμο που καθιέρωνε την καθαρεύουσα και απειλούσε με απόλυση τους εκπαιδευτικούς που θα εμφάνιζαν τάσεις αλλοίωσης της επίσημης γλώσσας. Σε μία μνημειώδη του ομιλία, υπό τις μισερές ιαχές των καθαρευουσιάνων που κατακεραύνωναν την "χυδαία, βάρβαρη και μαλλιαρή" δημοτική γλώσσα, ο Μαβίλης υπενθύμισε πως την δημοτική "ομιλεί ο Ελληνισμός από άκρου εις άκρον, από Κερκύρας μέχρι του Καυκάσου".

Γράφει ο Θεόδωρος Παυλίδης.

Με αφορμή την πρόσφατη επιστροφή μου από την Τουρκία, παραθέτω παρακάτω κάποιες σκέψεις από το 8ήμερο ταξίδι στην Κων/λη-Άγκυρα που αναπόφευκτα γεννιούνται σε κάθε επισκέπτη, λόγω της αντιφατικότητας που επικρατεί σ’ αυτήν την χώρα σε ό,τι αφορά την πολιτική της, την οικονομία της, την κοινωνία της και την καθημερινότητά της.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Ποδοσφαιρικές και άλλες αναμνήσεις… Ή, ο στρατός, στρατός, η μπάλα, μπάλα και το καθήκον, καθήκον…

Οι επετειακές εκδηλώσεις για την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Κιλκίς, στο διασυμμαχικό μνημείο του Πολυκάστρου, ο δούκας του Κεντ στην Δοϊράνη, μας έφεραν στο νου πίσω σαράντα και πλέον χρόνια, τότε που γίνονταν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στο Πολύκαστρο, αριστερά στα υψώματα, μετά τον κόμβο, για τον ανερχόμενο την εθνική οδό προς τους Ευζώνους.

Του Δημήτρη Ζωηρού. 

Με αφορμή το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» που δημοσιεύσατε στο φύλλο της πρωϊνής της 13ης Σεπτεμβρίου με τίτλο «Από τις πολλές μυριάδες τις λιγοστές χιλιάδες» όπου σχολιάζει τη συγκέντρωση που έγινε στην Δ.Ε.Θ. για το «Μακεδονικό» θέλω ν’ αναφέρω τα παρακάτω.