Το ερώτημα είναι πολύ απλό και απλή οφείλει να είναι και η «απάντηση» των αρμοδίων, του Τμήματος Τροχαίας Κιλκίς, στην περίπτωσή μας.
Μπορεί ο οποιοσδήποτε να τηλεφωνεί, μεσάνυχτα Σαββάτου ας πούμε, στην Τροχαία, να δίνει τον αριθμό κυκλοφορίας ενός αυτοκινήτου, να ζητά του στοιχεία του κατόχου του αυτοκινήτου και ο αστυνομικός να δίνει πλήρη αναφορά για τα προσωπικά δεδομένα του κατόχου;
Θεωρούν οι Τροχαίοι μας, πως τα στοιχεία που κατέχει η υπηρεσία για τους πολίτες αυτού του τόπου, είναι τσιφλίκι τους και προς διάθεση σε κάθε φίλο, για όποια χρήση επιθυμεί και θέλει;
Μπορούν αυτοί που ορκίσθηκαν να τηρούν το νόμο, να τον παραβιάζουν τόσο απλά και εύκολα;
Και δεν είναι μια τόσο απλή υπόθεση, όπως θα νόμιζε κάποιος, ελαφριά τη καρδία. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας, να αισθάνονται οι πολίτες πως μπορούν να προστατεύονται από το ίδιο το κράτος και τους λειτουργούς του.

Ποιος είπε πως οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική; Όποιος το ισχυρίζεται ας ταξιδέψει μέχρι τον Άσπρο, νωρίς το βράδυ του Σαββάτου για να ακούσει τους αγρότες του «ζωντανού» χωριού να μιλάνε εξόχως πολιτικά. Να αφηγούνται  τα βάσανα που τραβάνε από τη συνεχή αύξηση του κόστους των αγροτικών εφοδίων.
Λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, σπόρων, πετρελαίου κ.ο.κ/
Να διεκτραγωδούν τα αδιέξοδα από την ανισορροπία που επιβάλλουν με την ανοχή του κράτους οι ισχυροί σε βάρος των φτωχών. Κι ο πλέον αδαής θα αντιληφθεί πως οι κηφήνες, τα λαμόγια  και οι μεταπράτες αισχροκερδούν σε βάρος των παραγωγών.
Πως η Ελλάδα της λοβιτούρας και του ανίδρωτου πλουτισμού καταπιέζει και σταδιακά εξαφανίζει την Ελλάδα του μόχθου και της παραγωγής.
Να ακούσει, να καταλάβει και να πράξει τα δέοντα. Τα πολιτικώς δέοντα.

Ο πληθυσμός του Νομού Κιλκίς και ιδιαίτερα της επαρχίας Κιλκίς, ως γνωστόν, στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι προσφυγικός. Οι παππούδες των συμπολιτών μας που άφησαν τους γενέσιους τόπους τους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτά τα μέρη κουβαλώντας μαζί με τα βάσανά τους και την πολιτιστική και πολιτισμική τους κουλτούρα. Θράκες, Καπαδόκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι Ανταλλάξιμοι, βαρειά τραυματισμένοι και ελλειπείς, ρακένδυτοι και εξουθενωμένοι έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη ακόντες – έκοντες για να σώσουν όποιο απομεινάρι από τη ζωή τους είχε απομείνει. Δεν επέλεξαν νέα πατρίδα, απλώς τους έλαχε. Κι εγκαταστάθηκαν εδώ στις νέες πατρίδες με την αίσθηση της προσωρινότητας, έχοντας πάντα το νου και την καρδιά στραμμένες τα χώματα που τους γέννησαν.

Δεν μπορεί να καυχιέσαι ότι αποτελείς τη ραχοκοκαλιά της δημοκρατικής παράταξης και με τις πράξεις σου να διαμορφώνεις στη συνείδηση του κόσμου ακριβώς την αντίθετη γνώμη. Ούτε να κατηγορείς τους Γαλάζιους για αντιδημοκρατικότητα, αλλά να αλλάζεις τους όρους διεξαγωγής μιας ψηφοφορίας,  στη μέση της ψηφοφορίας!
Όπως η κυριακάτικη εγκύκλιος της Χαριλάου Τρικούπη, όταν στις 3 το μεσημέρι, όρισε πως δεν ισχύει ο εκλογικός κατάλογος, αλλά ψηφίζει πας διερχόμενος.
Ετούτες οι μεθοδεύσεις στις οποίες δυστυχώς ειδικεύεται εσχάτως το ΠΑΣΟΚ, δεν διαστρέφουν απλά την εικόνα ενός δημοκρατικού κόμματος. Το χειρότερο είναι πως εξηγούν και δικαιολογούν την κατιούσα πορεία του ΠΑΣΟΚ στα μάτια της κοινής γνώμης.
Η θλιβερή εικόνα συμπληρώνεται από την τοπική της πινελιά. Από το πρωί μέχρι τις 3 είχαν ψηφίσει 35 νοματαίοι. Στο δίωρο που απόμεινε προσήλθαν αυτοβούλως κοντά 125 άτομα.
Προφανώς κάποιοι ήξεραν και προετοιμάστηκαν. Πως το λέει το Ευαγγέλιο; Μωραίνει κύριος όν βούλεται απολέσαι.

Μαζεύονται επικίνδυνα τα σύννεφα της έντασης σε απόσταση 200-300 χιλιομέτρων από τα σύνορά μας. Στο Κόσοβο ηττήθηκαν η συνεννόηση, η συνδιαλλαγή, η συνύπαρξη. Ηττήθηκε νωρίτερα και η ωμή βία σε βάρος των αδύναμων. Πρώτα σε βάρος των Αλβανόφωνων και αργότερα των Σέρβων.  
Ηττήθηκε το διεθνές δίκαιο και εν τέλει ο ΟΗΕ.
Κι αν για την Αμερική, ή την Κίνα ή τη Σουηδία το θέμα έχει διαστάσεις παραβίασης του διεθνούς δικαίου για την Ελλάδα αποτελεί ζωτικό και κρίσιμο για το μέλλον της ζήτημα.
Ιδιαίτερα εμάς τους Κιλκισιώτες, τους βορειοελλαδίτες, μια πιθανή «φωτιά» θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την ηρεμία μας, αλλά και την αναπτυξιακή μας προοπτική. Ο προνομιακός γεωγραφικά χώρος μας μετατρέπεται σε γειτνίαση με πυριτιδαποθήκη.
Και κανείς δεν θέλει εύφλεκτους γείτονες.

Γράφαμε χθες για τους γιαλαντζί ανεξάρτητους αυτοδιοικητικούς, του λεγόμενου κόμματος Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Αλλά σάμπως το είδος ευδοκιμεί μόνο εκεί; Στο δικό μας τον χώρο, τον χώρο του Τύπου και των δημοσιογράφων ή «δημοσιογράφων» λίγοι είναι αυτοί που πάνε πάντα με την κυβέρνηση; Που δηλώνουν αριστεροί, αλλά και πρωτοπαλήκαρα των δεξιών… Που ασκούν κριτική το πρωί από αριστερά και το βράδυ από δεξιά…

Το μέγα αίτημα της παρελθούσης δεκαετίας για το νομό ήταν αναμφισβήτητα το Διαμετακομιστικό Κέντρο. Το θέμα αναδείχτηκε κυρίως μέσα από τις στήλες των ΕΙΔΗΣΕΩΝ τόσο κατά τη γέννησή του όσο και κυρίως κατά το διάστημα που κρίθηκε η χωροθέτησή του, όταν με συνεχή ρεπορτάζ χτυπήσαμε τον κώδωνα του κινδύνου, τόσο ηχηρά που ενόχλησε τότε τους αδρανούντες κατ’ εξακολούθησιν .

Δύσκολοι καιροί, με βία τα βγάζουν πέρα οι ευπαθείς ομάδες. Αγρότες, εργάτες, συνταξιούχοι και έννιοι άλλοι. Και είναι παρατηρημένο, σε δύσκολους καιρούς κάμπτονται και συνειδήσεις μπροστά στην ανάγκη.
Ενίοτε η ανάγκη δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Παραδείγματος χάριν, ένας ευπαθής οικονομικά πολίτης μπροστά στην οικονομική του ανάγκη μπορεί να διαπραγματευθεί την ψήφο του, το σταυρό του με μια θέση, μια ένταξη σε πρόγραμμα κ.ο.κ.
Ένας «εύκαμπτος» πολιτικός μπορεί να έχει ανάγκη την παντί τρόπω ανέλιξή του. Οπότε  μετά προθυμίας σπεύδει να «γλύψει εκεί που έφτυνε», Αρχές και αξίες ελάχιστη πέραση έχουν στην αγορά. Κι όσοι τις υπερασπίζονται δεν έχουν πέραση στις κάλπες. Δυστυχώς, όχι για τους λίγους. Αλλά για τους πολλούς. Που αποδεικνύονται και συνένοχοι και τα τελικά θύματα.  
Δύσκολοι οι καιροί της ανάγκης.

Ναι, η διαχείριση της καθημερινότητας σε ορισμένους τομείς πάσχει. Εξάλλου ασκήσαμε δριμύτατη κριτική στη δημοτική αρχή  του Κιλκίς για τις καθυστερήσεις και παραλείψεις της. Αλλά ουδείς μπορεί να την κατηγορήσει ότι στον τομέα των έργων ολιγώρησε ή έχασε ευκαιρίες ή δεν αξιοποίησε προγράμματα. Και μάλιστα στους καίριους τομείς των βασικών υποδομών, όπου ως πόλη το Κιλκίς είχε τεράστιες ελλείψεις.
Το Κιλκίς εδώ και κάμποσα χρόνια ανασκάπτεται εκ θεμελίων και η αψευδέστερη απόδειξη προέρχεται από την ΚΕΔΚΕ. Σύμφωνα λοιπόν με την κατάταξη των δήμων όλης της χώρας με κριτήριο την αξιοποίηση κοινοτικών προγραμμάτων, το Κιλκίς σε απόλυτους αριθμούς - όχι, αναλογικά με τον πληθυσμό του- κατατάσσεται στην 12η θέση!
Είναι μια δικαίωση αυτή για τον Δήμαρχο κ. Δ. Τερζίδη. Και του αξίζει ο έπαινος.

Σε εκδήλωση του Τομέα Γυναικών της Νέας Δημοκρατίας στο Κιλκίς σημειώθηκε το αδιαχώρητο. Έφυγε κόσμος από την αίθουσα διότι δεν χωρούσε. Και το θέμα,  ή μια συνιστώσα του θέματος, που ανέπτυξε η εισηγήτρια - κι ας μην ήταν η καταλληλότερη- ήταν η απαξίωση της πολιτικής στα μάτια των νέων και της κοινωνίας.
Τι δηλοί ο ποιητής λαός; Το αυταπόδεικτο, δεν απαξιώθηκε  η πολιτική. Οι πολίτες ενδιαφέρονται για τα κοινά κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ουσιαστικά υβρίζει το λαό. Απλούστατα κάμποσοι πολιτικοί απαξιώθηκαν στα μάτια του. Από αυτούς που μιλούν ακατάσχετα για αξίες και συμπεριφέρονται σαν τον τελευταίο φουκαρά που δεν πληρώνει ένσημα  για τις μικροεργασίες που κάνει στο σπίτι του.
Κόντυναν στα μάτια του λαού οι πολιτικοί. Κόντυνε επίσης εδώ και χρόνια στα μάτια του κόσμου ο προγραμματικός λόγος των κομμάτων εξουσίας, οπότε είναι λογικό να μιλούν για κρίση αξιοπιστίας. Αλλά όχι της πολιτικής. Μόνο των πολιτικών. Και δεν είναι ίδιο. Ευτυχώς.