Δεν είναι μόνο που κύκλους κάνει η Ιστορία. Ενίοτε εκδικείται κιόλας. Αρχές του ’90 ήτανε όταν είχε καταρρεύσει  το κομουνιστικό σύστημα της διευθυνόμενης αγοράς στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Καθημερινά αναλυτές και σχολιαστές,  οικονομολογούντες πολιτικοί και πολιτικολογούντες οικονομολόγοι όμνυαν στο σύστημα της ελεύθερης και ακηδεμόνευτης από το κράτος αγοράς.

Στην ερώτηση αυτή κλήθηκε να απαντήσει το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα “Terres d’ Eau” στα πλαίσια του διασυνοριακού προγράμματος MEDOCC INTEREG III. Σκοπός του προγράμματος “Περιοχές του Νερού” (Terre d’ Eua”) ήταν να αναδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στοιχεία (τοπικά προϊόντα, γαστρονομία, τοπικοί πολιτισμοί) των κοινοτήτων που ζουν και δραστηριοποιούνται σε περιοχές όπου το νερό είναι το χαρακτηριστικό τους στοιχείο.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και η επιδιωκόμενη νίκη στις δημοτικές εκλογές αναιρεί τα βασικά προαπαιτούμενα για τη συγκρότηση ενός συνδυασμού. ¨όπως η δυνατότητα συνύπαρξης, πολιτικής και αυτοδιοικητικής όλων όσων «εγγυώνται τη νίκη».

Πουθενά δεν προκύπτει έστω και η ελάχιστη θετική συμβολή των εν Ελλάδι Ομοσπονδιών των Ποντιακών Συλλόγων στην διεθνοποίηση του Ποντιακού. Στην προώθηση και παρουσίαση του σε διεθνείς ακαδημαϊκούς και πολιτικούς θεσμούς. Αντίθετα υπάρχει αρνητική συμβολή. Όπως δεν υπάρχει καμία συμβολή των κομμάτων, των κυβερνήσεων, του κοινοβουλίου.

Σε περίοδο κρίσης και επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων δεν αρκεί ως κυβέρνηση να ομνύεις υπέρ της εφαρμογής των νόμων.
Συνήθως για την εφαρμογή τους ή μάλλον για την κύρωση και τιμωρία όσων δεν τους εφαρμόζουν χρειάζονται, πέραν της πολιτικής βούλησης, και επαρκώς στελεχωμένοι μηχανισμοί ελέγχου.

Ακούμε για διάσωση θέσεων εργασίας στις αυτοκινητοβιομηχανίες Αμερικής και Ευρώπης αλλά δεν ακούμε για καμία δέσμευση για διάσωση του πλανήτη από τους ρύπους αυτών που θα λάβουν τις τονωτικές ενέσεις των δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων. Με ικανοποίηση διάβασα στο τέλος της ανακοίνωσης της οικοδεσπότου της οικονομικής συνόδου του Βερολίνου ότι η συλλογική προσπάθεια οικονομικής αναθέρμανσης αρχικά και ανάπτυξης μεταγενέστερα στις δεκάξι χώρες της Ευρωζώνης δεν πρέπει να εκληφθεί από μερικούς εταίρους ως προσπάθεια να παραμεριστούν ή να καταργηθούν οι φιλικές με την οικολογία οικονομικές πολιτικές.

Από τα παιδικά χρόνια η μνήμη «Εκάεν και το Τσάμπασιν…», που πόνος δεν ήταν, δεν ήταν πικρής ανάμνησης ο ρυθμός, όταν παππούδες και γιαγιάδες, «…κι επέμναν τα τουβάρια…» τραγούδαγαν και χόρευαν. Μαζί τους κι οι νεότεροι, οι γονείς μας, που άλλοι τους, κάτι θυμόντουσαν από την εποχή εκείνη κι άλλοι, οι ακόμα πιο νέοι, μεγαλωμένοι με την ιστορία της φωτιάς που έκανε στάχτη το Τσάμπασιν, στο σκοπό του τραγουδιού, «…τ’ ορντούς τα παλικάρια», κι αυτοί χόρευαν. Κι ένα με τους μεγαλύτερους ευφραίνονταν, όπως σαν να το έζησαν το γεγονός, γεγονός που έμοιαζε ν’ άναψε, βαθιά μέσα τους φωτιές, τότε.

Νομός τρίχρωμος είναι το Κιλκίς. Τρία χρώματα τον κυβερνούν.  Τέσσερις μήνες με θερισμένα τα χωράφια έχει εξουσία το κίτρινο. Κίτρινο και ζέστη, αφόρητη κάποτε, για να θυμίζει πως δεν είναι φρόνιμο να κακολογούμε τον βαρδάρη και τα κρύα του χειμώνα. Κι ύστερα αρχίζουν τα οργώματα. Κοντά ένα εκατομμύρια στρέμματα αλλάζουν χρώμα. Πέντε μήνες βασιλεύει το καφέ, το χρώμα του χώματος. Από τον Οκτώβριο που αρχίζουν τα οργώματα μέχρι και Φεβρουάριο, πριν σηκώσει κεφάλι το στάρι. Η βασιλεία του καφέ και του Βαρδάρη.

Κατά πάγια τακτική κάθε κυβέρνησης, τα μ.μ.ε ευθύνονται για την κακή εικόνα τους. Το συνηθίζουν οι πολιτικοί. Όταν είναι στα ψηλά, απολαμβάνουν τους καρπούς της επιτυχούς πολιτικής τους. Όταν κατέρχονται ευθύνεται ο τύπος που δεν αναδεικνύει το έργο τους, που εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα κ.ο.κ.

Βεβαίως και δεν πρέπει να γίνουν εκλογές Αλλά εξίσου βέβαιον είναι πως απέναντι στην οικονομική κρίση η πολιτική ηγεσία της χώρας και πρωτίστως η κυβέρνηση οφείλει να βρει απαντήσεις.