Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαστάκης, Θεολόγος, πρώην Λυκειάρχης.
Ο Φώτης Κόντογλου, εκτός από μεγάλος ζωγράφος και αγιογράφος, ήταν αξιόλογος λογοτέχνης. Λόγω του μηχανοποιημένου πολέμου του 1914 – 1918 έχασε την εμπιστοσύνη στο δυτικό πολιτισμό. Κατά τον Λίνο Πολίτη (1906 – 1982) ο Φώτης Κοντόγλου «έμεινε σφιχτά προσκολλημένος στο ίδιο ύφος, χωρίς καμία εσωτερική ανανέωση και τα πολλαπλά δημοσιεύματά του επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα ενώ η γλώσσα και το ύφος – που είχαν αναβρύσει τόσον αυθόρμητα και γνήσια στην αρχή- στέγνωσαν αργότερα σε κάποια μανιέρα (= τυποποιημένος τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης) κάποτε και με μια δυσάρεστη αναβίωση αρχαϊσμών και καθαρεύουσας».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Σε αυτή τη μαγική χώρα που ζούμε έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα πράγματα, να τα παραλλάσουμε, να δημιουργούμε νέες συνθέσεις με πλήθος εκδοχών και αποχρώσεων. Κι αυτό συμβαίνει παντού και φυσικά και στην πολιτική και στον καφέ, που συνδέονται μεταξύ τους άρρηκτα, όπως περιέγραψε ο Αζίζ Νεσίν στη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Ο καφές και η δημοκρατία». Έτσι, ανάμεσα στο μαυρομπλέ και στο βαθύ κόκκινο των ακραίων πολιτικών παρατάξεων υπάρχει πλήθος ενδιάμεσων κομματικών αποχρώσεων, που μάλλον με τις «50 αποχρώσεις του γκρι» φαντάζουν μέσα στο γκρίζο πολιτικό τοπίο, που όσο πάει και μαυρίζει.

Γράφει ο Νίκος Σιάνας.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε εν συντομία στην τεράστια βουλγαρική προπαγάνδα που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου. Μια προπαγάνδα που είχε έναν και μόνο στόχο, τον εκβουλγαρισμό των Ελλήνων της Μακεδονίας και ιδίως των περιοχών Δράμας, Σερρών, Θεσσαλονίκης, Έδεσσας, Καστοριάς, Φλώρινας και Μοναστηρίου.

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Νεαρός υπενωμοτάρχης το φθινόπωρο του  1969 βρέθηκα αστυνόμος στο Σταθμό Χωροφυλακής Αντιγονείας. Είχε έδρα το Μυλοχώρι και στεγαζόταν στο καινούργιο κτήριο που κτίσθηκε με τη συνδρομή και τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, αλλά κυρίως των κατοίκων του Μυλοχωρίου.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.    

Η αλλαγή του χρόνου είναι ταυτόχρονα σταθμός και αφετηρία. Ανάμνηση και προσδοκία. Ένα κεφάλαιο που έκλεισε και μια νέα σελίδα που ανοίγει. Μοναδικές στιγμές οι θύμησες από καιρούς που δεν οξειδώθηκαν. Από ημέρες που ζυμώθηκαν με μπόλικο φως. Από δειλινά που μύριζαν  νοτισμένο χώμα, απ' όταν η ζωή ήταν ιδέα ανυποχώρητη, η αγάπη αίσθημα αδιαπραγμάτευτο κι ο έρωτας ανυπότακτη αλήθεια.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

«Αχ! αυτός ο ζάχαρος παιδάκι μου», έλεγε η γιαγιά μου η Μαρία και αναστέναζε, γιατί οι υψηλοί δείκτες ζαχάρου στο αίμα της, της απαγόρευαν να γεύεται τα γλυκά που τόσο λαχταρούσε. Πώς σε καταλαβαίνω ρε γιαγιά τώρα που και ο δικός μου ο «ζάχαρος» έχει χτυπήσει ταβάνι και κοιτάζω τα γλυκά στις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων σαν μαγεμένος και μου τρέχουν τα σάλια σαν το σκύλο του Παβλόφ αντικρίζοντας τα ταψιά με τους μπακλαβάδες και τα κανταΐφια να κολυμπάνε στο σιρόπι. Και σαν τον αλκοολικό που τον έχουν ρίξει σε μια κάβα και του έχουν δέσει τα χέρια αισθάνομαι κι εγώ, αφού τα δάχτυλα μου δε θα χρησιμοποιηθούν για να γραπώσω το κουταλάκι του γλυκού παρά μόνο θα χτυπάνε με κεκτημένη ταχύτητα τα πλήκτρα του πληκτρολογίου, καθώς θα γράφω για τα παλιά ζαχαροπλαστεία και για τους ζαχαροπλάστες, που αν μη τι άλλο επιβεβαίωναν με τη δουλειά τους ότι «η ζωή είναι γλυκιά».

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Οι δείχτες του παλιού ρολογιού αγκομαχούν στον τοίχο. Η ζωή έχει γίνει σκληρή και για τ’ άψυχα. Το  φως του ήλιου δεν βλέπει τα κοινωνικά υπόγεια. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ακρίβεια είναι το πρόσωπο της σημερινής πραγματικότητας. Πάνω στη νέα οικονομική συμφορά χτίζεται μια συμπεριφορά που καθιστά τον πολίτη αδιάφορο για τα κοινά, γιατί έχει να αντιμετωπίσει δικά του ζητήματα.  «Οι μέρες που μας βρήκαν είναι πολύ δύσκολες» ηχεί, από τα παλιά η φωνή του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν.

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος.