Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Οι δεκαετίες πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε, οι μουσικοί είναι σπουδαγμένοι, τα μουσικά όργανα βελτιώθηκαν, έγιναν ηλεκτρονικά, η μίξη ήχων προσφέρει ασύλληπτα  ακουστικά αποτελέσματα, αλλά το αυτί, παρέα με την μνήμη και την  ψυχή, βρίσκονται αλλού, σε άλλες εποχές.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Το ψήσιμο του οβελία είναι το πιο γνωστό πασχαλινό έθιμο, αλλά δε θα γράψω γι’ αυτό καθώς ουδεμία εμπειρία διαθέτω επί του ζητήματος. Μάλιστα η μια και μοναδική φορά που ασχολήθηκα με το αργόσυρτο γύρισμα της σούβλας ήταν όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, μιας και τα στρατόπεδα την ημέρα του Πάσχα ανοίγουν για τους πολίτες ώστε να γιορτάσουν τη μέρα αυτή μαζί με τους στρατευμένους.

Προς τους ευσεβείς χριστιανούς της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

      Αδέλφια και παιδιά μου εν Χριστώ,

      Ο Θεός δεν καθοδηγείται, αλλά οδηγεί. Ο Θεός δεν πεθαίνει, αλλά ζει. Αυτές τις αλήθειες είναι που δεν μπόρεσε ποτέ του να συλλάβει ο λαός του Ισραήλ. Γι’ αυτό και αποπειράθηκε να σκλαβώσει τον Θεό και να Τον θανατώσει. Γιατί προσέγγισε τον Κύριό μας με ανθρώπινο τρόπο: με λογική και υστεροβουλία, όχι με πνευματικότητα.

Να δει πολλά νέα πρόσωπα, από τον κόσμο της εποχής και όχι από τον μικρόκοσμο της Κουμουνδούρου. Αυτό συνιστά άυλη προσφορά της φαρμακοποιού από το Κιλκίς, στο κόμμα της και στη γενιά της…

Αδελφοί μου χριστιανοί, το Πάσχα είναι η γιορτή του θείου φωτός. Η γιορτή της κοινωνίας του αναστημένου Χριστού και αιωνίου Θεού μας. Είναι η μοναδικότερη και μονιμότερη κυριολεκτική εορτή που χαρίστηκε σε όλη την ανθρωπότητα. Χαρισμένη δωρεάν στη θεόσωστη ανθρωπότητα (που αλλιώς μένει  παραμορφωμένη από τον μεταβολισμένο πολιτισμό μιάς απαίσιας και απάνθρωπης αυτοφθοράς).

Του Γιώργου Φλωρίδη.

Με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, ήρθαμε ξανά αντιμέτωποι με τις παθογένειες που παραμένουν στο σώμα της χώρας και που για να αποβληθούν οριστικά, χρειάζεται η πολιτική να κατανοήσει, επιτέλους, τον εαυτό της ως παραγωγό αποτελεσμάτων και όχι εύκολων συνθημάτων.

Γράφει ο Παναγιώτης Αδάμος.

Ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων του 1826 έγινε, ως γνωστόν, η Έξοδος του Μεσολογγίου. Έχουν γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά για αυτήν την κορυφαία στιγμή της Επανάστασης. Και, πράγματι, στην ιστορία ενός λαού υπάρχουν γεγονότα που ξεφεύγουν από το στενό ιστορικό πλαίσιο και εισέρχονται στον χώρο του θρύλου. Αναμφισβήτητα, μια τέτοια στιγμή ήταν η Έξοδος.

Γράφει ο Γιώργος Μάνος, συγγραφέας.

Οι πρόγονοί μας, όταν ήρθαν «από την Πατρίδα», κουβάλησαν ο καθένας ένα μικρό μπόγο με λίγα πράγματα απ’ το βιος τους. Αυτός ο μπόγος έγινε η μαγιά να ξαναστήσουν καινούργιο σπιτικό. Εκτός, όμως, από αυτόν τον μικρό μπόγο, κουβάλησαν ακόμη έναν, πολύ πιο βαρύ και πολύ πιο μεγάλο, και τον παρέδωσαν σε μας. Και μας είπαν: