Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος.

Δεξιά και Αριστερά, δυο αντίθετοι όροι, δυο σκευές με διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, μια διαιρετική τομή της ανθρώπινης κοινωνίας που έλκει την καταγωγή της από τη Γαλλική Επανάσταση. Στη χώρα μας το συγκεκριμένο δίπολο εμφανίστηκε με διάφορες ονομασίες, που αποκρυστάλλωναν το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα της κάθε εποχής.

Γράφει η Δέσποινα Ξιφιλίδου, φιλόλογος

Το πάθος, ως χρέος στις αξίες και τα ιδανικά της ζωής, θρησκεία– πατρίδα, δικαιοσύνη- παιδεία, ισονομία– ελευθερία, θεμέλια της Δημοκρατίας, είναι οι ανθρώπινες κορυφώσεις, που δημιουργούν ήρωες και μάρτυρες, παραδείγματα φωτεινά προς μίμηση και αποτελούν την ευεργετική όψη του πάθους…

Γράφει ο Νίκος Σιάνας.

Χωρίς αμφιβολία ο εμβολιασμός του Παύλου Πολάκη ήταν ένα «μέγα» γεγονός που συγκλόνισε εχθρούς και φίλους του. Ήταν δε τόσο σπουδαίο που μας το ανακοίνωσε κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός. Μας είπε πολλά και διάφορα ο πρόεδρος Αλέξης στη συνέντευξη του στο κανάλι «ΟΡΕΝΒ» η γνωστοποίηση όμως ότι εμβολιάστηκε ο κρητίκαρος ήταν όλα τα λεφτά για τους διάφορους πολιτικούς σχολιαστές και αρθρογράφους, βούτυρο στο ψωμί τους.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Οι δίδυμες καπναποθήκες ή καπναποθήκες Άγκο – Ποπώφ, όπως τις αναφέρει ο Αριστείδης Λευκίδης, κτίζονται στα τέλη του 19ου αι., σε μια εποχή που οι μεγάλοι καπνέμποροι και οι εξαγωγικοί καπνεμπορικοί οίκοι οικοδόμησαν ιδιόκτητες καπναποθήκες στις καπνεμπορικές πόλεις. Το Κιλκίς ήταν μια από αυτές. (Οι πρώτες καπναποθήκες στη Καβάλα κτίζονται το 1860 ενώ η πρώτη καπναποθήκη της Δράμας κτίστηκε το 1874).

Γράφει ο Παναγιώτης Αδάμου.

Στο άρθρο μου με τίτλο ''Ο Άρης (Αμερική) και η Αφροδίτη (Ευρώπη)''  της 22^ης Απριλίου 2021 είχα υποστηρίξει ότι, σταδιακά, θαμπώνει η εικόνα της ''Δύσης'' ως κάτι ενιαίου από γεωπολιτική άποψη. Είχα εκφράσει την εκτίμηση ότι, αργά αλλά σταθερά, τα συμφέροντα των ΗΠΑ φαίνεται να αποκλίνουν από τις επιδιώξεις της Ε.Ε.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας, μέλος του Σύριζα-ΠΣ Κιλκίς.

Ιστορικά υπάρχουν δύο Ελλάδες: Η Ελλάδα του Λεωνίδα και η Ελλάδα του Εφιάλτη. Η Ελλάδα του  Ανδρούτσου και η Ελλάδα του Γκούρα. Είμαστε η χώρα των ηρώων του 1821 αλλά και των κοτζαμπάσηδων. Των Αντιστασιακών αλλά και των συνεργατών των Γερμανών. Η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που μετά τη γερμανική Κατοχή η εξουσία δεν πέρασε στα χέρια εκείνων που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1920.

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας η αμπελοκαλλιέργεια ήταν διαδεδομένη στην περιοχή του Κιλκίς, χωρίς όμως η πόλη μας να εξελιχθεί σε σημαντικό αμπελοοινικό κέντρο όπως ήταν η Γουμένισσα, η «εύυδρος και εύοινος κώμη», κατά τον Επιθεωρητή Ελληνικών Σχολείων Μακεδονίας Γεώργιο Χατζηκυριακού.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας, μέλος του Σύριζα-ΠΣ Κιλκίς.

Πολιτική δεν είναι μόνο η ιδεολογία. Πολιτική είναι και η νοοτροπία. Είναι το ήθος που γίνεται έθος και εθιμικό δίκαιο. O άνθρωπος δεν είναι μόνο η ιδεολογία του. Είναι ολόκληρη η πορεία του. Η εν γένει παιδεία και στάση του στη ζωή. Ο καθένας, εκτός από την κομματική έχει και την προσωπική του ταυτότητα. Αυτή που ορίζει τα πνευματικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά. Όλα όσα  τον αξιολογούν ανθρωπιστικά και τον κρίνουν  αξιακά.

Του Νίκου Κουζίνη.

Ὅταν ξέσπασε ἡ ἐπανάστασις στὴν κυρίως Ἑλλάδα, ἦταν ἀδύνατον νὰ μὴν ἀκολουθήσουν τὰ βήματα τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων οἱ Κρῆτες.
Στὴν Κρήτη δυστυχῶς, ἀπὸ ἀρχῆς γενέσεως τῆς ὀθωμανικῆς κατοχῆς, οἱ συνθῆκες δουλείας ἦταν οἱ χειρότερες. Μόνον τὰ Σφακιὰ διατηροῦσαν κάποια προνόμια, ἀνάλογα μὲ αὐτὰ τῶν Μανιατῶν καὶ τῶν Σουλιωτῶν. Οἱ Κρῆτες γιὰ τοὺς ὀθωμανοὺς ἦσαν σφάγια. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ φρενοβλάβεια τῶν ὀθωμανῶν, κατὰ τῶν Κρητῶν, ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν στοὺς Κρῆτες νὰ διατηροῦν τὶς οἰκίες τους ἐντὸς τῶν πόλεων. Ἀκόμη καὶ οἱ τεχνῖτες ἔπρεπε τὶς νύκτες νὰ βγαίνουν ἐκτὸς τῶν τειχῶν.

Γράφει η Σοφία Ψαρρά, Μέλος Ν. Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Κιλκίς.

Στη μεταμνημονιακή εποχή από τον Αύγουστο του 2018 και εντεύθεν, αναμένουμε τι θα επιστραφεί από εκείνα που δώσαμε για να σωθεί η χώρα, και όχι μόνο, αν σκεφτούμε τι υπέφεραν και τι υποφέρουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα από ανέλεγκτες εργοδοτικές συμπεριφορές, με πρόσχημα χθες τα μνημόνια και σήμερα τα «κεκτημένα» τους.