Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Ποιος γνωρίζει καλύτερα τι σημαίνει ζωή; Ένας γιατρός που για να πάρει ειδικότητα φθάνει στην ηλικία των σαράντα ετών ή ένας (ευρω)βουλευτής που στην ίδια ηλικία έχει ένα σωρό ακίνητα κι ένα σκασμό σε καταθέσεις; Η ερώτηση σαφώς και  είναι ρητορική, καθώς η άσκηση της πολιτικής για τους κάθε είδους  άπληστους ήταν ανέκαθεν ελκτική.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.    

Η αλλαγή του χρόνου είναι ταυτόχρονα σταθμός και αφετηρία. Ανάμνηση και προσδοκία. Ένα κεφάλαιο που έκλεισε και μια νέα σελίδα που ανοίγει. Μοναδικές στιγμές οι θύμησες από καιρούς που δεν οξειδώθηκαν. Από ημέρες που ζυμώθηκαν με μπόλικο φως. Από δειλινά που μύριζαν  νοτισμένο χώμα, απ' όταν η ζωή ήταν ιδέα ανυποχώρητη, η αγάπη αίσθημα αδιαπραγμάτευτο κι ο έρωτας ανυπότακτη αλήθεια.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Οι δείχτες του παλιού ρολογιού αγκομαχούν στον τοίχο. Η ζωή έχει γίνει σκληρή και για τ’ άψυχα. Το  φως του ήλιου δεν βλέπει τα κοινωνικά υπόγεια. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ακρίβεια είναι το πρόσωπο της σημερινής πραγματικότητας. Πάνω στη νέα οικονομική συμφορά χτίζεται μια συμπεριφορά που καθιστά τον πολίτη αδιάφορο για τα κοινά, γιατί έχει να αντιμετωπίσει δικά του ζητήματα.  «Οι μέρες που μας βρήκαν είναι πολύ δύσκολες» ηχεί, από τα παλιά η φωνή του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

Η πιο αδικημένη και πιο κακοποιημένη λέξη, η περισσότερο ουτοπική και παραπλανητική, από κάθε άλλη λέξη, που βρίσκεται στην εντατική και αργοπεθαίνει είναι η λέξη «δημοκρατία». Τούτος ο κυρίαρχος,  κατά το σύνταγμα, λαός έχει αποδειχθεί ότι είναι το μεγαλύτερο λογοπαίγνιο της Ιστορίας, στο καθημερινό διάβα της.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός – συγγραφέας.

Σε μια πρόσφατη δημοσκοπική έρευνα η πλειοψηφία των Ελλήνων, σε υψηλό ποσοστό,  πιστεύει ότι το φαινόμενο της διαφθοράς είναι ευρέως διαδεδομένο στη χώρα. Τελευταία πληθαίνει και ο αριθμός εκείνων που αμφισβητούν το κράτος δικαίου. Έτσι, εκτός από τη δικαιοσύνη πλήττεται και η δημοκρατία, καθώς δημοκρατία δίχως δικαιοσύνη είναι έννοια μισή (Αριστοτέλης).

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Βασική αρχή της δημοκρατίας είναι ο διάλογος. Όποιος αρνείται τον διάλογο αρνείται τη δημοκρατία. Αρνείται την αντιπαράθεση και τη  σύγκριση ιδεών. Χωρίς τη σύγκρουση πέτρας με πέτρα δεν θα ανακάλυπτε ο άνθρωπος τη φωτιά και συνακόλουθα και το φως.
Στη χώρα  όπου δεν υπάρχει πραγματική ανεξαρτησία θεσμών, αλλά η εκτελεστική εξουσία ορίζει την ηγεσία της δικαστικής, η απονομή του δικαίου μετατρέπεται, εμμέσως πλην σαφώς, από δικαστικό σε πολιτικό θέμα, με αποτέλεσμα να μένει στο απυρόβλητο το κάθε κυβερνών κόμμα, γιατί έχει την πλειοψηφία σ’ όλες τις κοινοβουλευτικές Επιτροπές: Ανακριτικές, Θεσμών και Διαφάνειας.

Του Κώστα Τερζενίδη.

Με τις ευχές των πιλότων και των ιπτάμενων της Aegean ταξίδεψε για τον παγκόσμιο αγώνα ρομποτικής στον Tallinn της Εσθονίας η ομάδα MICROstudies Robotics του Κιλκίς, εκπροσωπώντας όλη την Ελλάδα.

Τα παιδιά του Κιλκίς πάνε για το Ευρωπαϊκό και το έχουν κερδίσει, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη, Εκπαιδευτικού - Συγγραφέα.

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει», λέει ο Νίκος Καζαντζάκης.

Ένας τέτοιος άνθρωπος,  προικισμένος με αρετές πολλές και αξίες αξεπέραστες, οξυδερκής και οξύνους, με βαθιά  παιδεία κι ανυπόκριτη ευαισθησία, ένας αγνός οραματιστής και δίκαιος αγωνιστής, που έδωσε ολάκερο το είναι του για τον Πόντο  και την Ελλάδα, είναι ο Λεωνίδας Ιασονίδης.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, δάσκαλος.

Θρασύβουλο τον βαφτίσανε, Θράσο τον φωνάζανε. Φτωχή η οικογένειά του και δύσκολα τάφερνε βόλτα. Μέσα στη στέρηση μεγάλωσε ο Θράσος. Στέρηση απ’ όλα. Φαΐ με το σταγονόμετρο, ρούχα άθλια κι αυτά του μεγαλύτερου αδελφού του και μ’ αυτά και μ’ αυτά μπήκε ο Θράσος στην εφηβεία. Εκεί να δεις στέρηση. Στα ντουζένια του ο Θράσος αλλά πού να σταυρώσει γκόμενα. Τσίμα τσίμα πήρε το χαρτί από το Λύκειο, έκανε το φανταρλίκι του και μπήκε στη ζωή. Ασχολήθηκε με το εμπόριο. Έσπασε τα μούτρα του στην αρχή αλλά πιάστηκε για τα καλά στη συνέχεια.

Του Κώστα Τερζενίδη.

Το διαδικτυακό ερώτημα που θέσαμε, για το τι θα άλλαζε κάποιος στο Πάρκο – Κήπος του Κιλκίς, πέρα από τους μαζικούς αφορισμούς, πήρε κι ενδιαφέρουσες απαντήσεις-προτάσεις.
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπισε ο χώρος αυτός ήταν ο αρνητισμός και η εγκατάλειψή του από την ίδια τη δημοτική αρχή που το παρέλαβε. Από το φορέα δηλαδή που όφειλε και μπορούσε να το συντηρεί και να το αλλάζει.