ΜΑΜΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
Το πανό που βλέπετε στην παραπανω φωτό είναι υψωμένο σε κεντρικό δρόμο της πόλεως Μπλαγκόεφγκραντ της Βουλγαρίας. Και οι Βούλγαροι, όπως και οι Έλληνες, γιορτάζουν τα εκατό (100) χρόνια ανεξαρτησίας τους από Τούρκους (πρώτος Βαλκανικός πόλεμος 1912).
Στο πανό λοιπόν γράφει:
«ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Παλιά Τζουμαγιά, Μακεδονία του Πιρίν, Μαμά Βουλγαρία».
    Σας θυμίζει τίποτε;

Η Κυριακή τω Βαγιώ. Μεγάλη γιορτή που οι Θρακιώτες τη λένε και Βαγίτσα. Ο Κ. Χουρμουζιάδης μας λέει, ότι οι νιόγαμπροι στο Τσακήλι (το Πετροχώρι της επαρχίας Μετρών (Τσατάλτζας) που οι περισσότεροι κάτοικοί του ήρθαν στο Παλαίφυτο Γιαννιτσών, τόχουν έθιμο να πηγαίνουν στο «ρουμάνι» για να κόβουν βάγια που τα δίνουν στον παπά κι εκείνος τα «μοιράζ’’ στον κόσμο. «για δαύτο ο παπάς κοίταζ’ να δώκει στις νιόνυφες το πιο καλό κλωνί βάγια που έτυχε. Σαν είναι με λουλούδια ή μπουμπούκια, τότε πιστεύει πως οι όρνιθες θα βγάλουν πολλά πουλιά και η χρονιά θα’ ναι μπερεκετλίδικη. Μα σαν λάχει τα βάγια να’ χουν μόνο φύλλα, τότε η χρονιά θα πάει ξεραΐλα».

Με αφορμή στις εκθέσεις που έγιναν στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου παρουσιάστηκε ένα μοναδικό σύνολο από εκατό περίπου μεγάλα αντικείμενα από χρυσό και ασήμι αμύθητης αξίας που ανακαλύφθηκε στη Βουλγαρία και αποδεικνύει τον σημαντικό πολιτισμό της Θράκης, τον οποίο βέβαια αξιοποιούν οι Βούλγαροι αφού μέρος από τις περιοχές όπου ζούσαν τα αρχαία Θρακικά φύλλα, ανήκουν σήμερα εδαφικά στη χώρα τους.  
Κάθε χρόνο οι αρχαιολογικές έρευνες που πραγματοποιούνται στη Βουλγαρία, φέρνουν στην επιφάνεια καινούργια στοιχεία για τους αρχαίους Θράκες.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ψηφίστηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 (από την Ελληνική Βουλή ψηφίστηκε τον Ιούλη του 1992). Μεταξύ άλλων προέβλεπε και θέσπισε τις περιβόητες «4 ελευθερίες» που είναι:
1)Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών)
2)Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία)
3)Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται)
4)Η Ελευθερία μετακίνησης των Προσώπων (να πωλούν την εργασία τους όπου-όπου και μάλιστα όσο-όσο).

Αι Δημήτρης: Η πρώτη μεγάλη γιορτή της χειμερινής περιόδου και σταθμός για τις αγροτικές ασχολίες. Πρώτα – πρώτα αρχίζει η σπορά των σιτηρών για τον λόγο αυτό τον αποκαλούν Σπαρτό, Παχνιστή γιατί αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες πάχνες και Χρυσάνθεμο γιατί ανθίζουν τα χρυσάνθεμα και όλα τα λουλούδια που αποκαλούνται «δημητριάτικα». Σε πολλά μέρη της Θράκης κάνουν το έθιμο της Τζαμάλας με τον πανάρχαιο συμβολισμό, όπως γράψαμε αναλυτικά σε προηγούμενο αφιέρωμα.

O Άγιος Γεώργιος και ο Θράκας Ιππέας

 Ο Άγιος Γεώργιος είναι από τους πιο δημοφιλείς αγίους της Θράκης και γιορτάζονταν και γιορτάζεται και σήμερα με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ενώ παράλληλα γίνονται την ημέρα της γιορτής του διάφορα έθιμα και συνήθειες. Η ιστορία εξελίσσεται ως εξής: οι Θράκες λάτρευαν θεότητας του Δωδεκάθεου όπως όλοι οι αρχαίοι Έλληνες. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η λατρεία του Θράκα ήρωα, που την μορφή του συναντάμε σε πολλά θρακικά ανάγλυφα, που είναι γνωστός και ως Θράκας Ιππέας.
Μέσα σε ένα τέτοιο όμορφο περιβάλλον, σε μια πλούσια φύση δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρχει ένας Θεός προστάτη της φύσης. Έτσι εμφανίζεται στην αρχαιότητα ο Ρήσος, βασιλιάς του κυνηγιού και της φύσης,  που βρήκε το θάνατο πολεμώντας στο πλευρό των Τρώων. Έγινε έτσι, αργότερα, θεότητα των Θρακών, των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων με το όνομα Θράκας Ήρωας και Θράκας Ιππέας. Για να μεταβληθεί κατά τους χριστιανικούς χρόνους σε Αϊ-Γιώργη των Θρακών.

Ήταν στην οπισθοχώρηση, Φθινόπωρο του ’44, όταν τα λεφούσια των καταραμένων υποχωρούσαν συντεταγμένα μετά την προέλαση των συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο. Ήρθαν και στρατοπέδευσαν έξω απ’ το χωριό· δίπλα στο ποτάμι για νάχουν νερό.

Ολα κι όλα. Εκστρατεία μεν, αλλά η καθαριότητα καθαριότητα. Φρεσκοξυρισμένοι πάντα, λες και γαμπροί θα πήγαιναν. Δεν πείραξαν τότε ψυχή οι Γερμανοί. Σχεδόν απέφευγαν να μπουν και να ανακατευτούν με τους Γενήκεβλήδες. Κι οι χωριανοί τους αντιμετώπισαν σχεδόν αδιάφορα. Πως είναι η γρίππη λίγο πριν γιατρευτείς ολότελα; έχει φύγει ο πόνος, ο πυρετός, και μένει ο απόηχος της πολυήμερης εξάντλησης.. Ε, κάπως έτσι.

Η. ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΡΙΖΩΝ, ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Σε σκουπιδοτηλεοπτική σειρά, κάνοντας ζάπινγκ, τυχαία άκουσα έναν νεαρό εικοσάρη, να απαντάει σε σχετική παρατήρηση συγγενούς του.
«Μα εγώ δεν έχω ρίζες, γιατί δεν είµαι δέντρο».
Μ’ αυτή την απάντηση ο νεαρός νόµισε ότι είναι ανώτερος από το …. δένδρο και του διέφυγε ότι το δένδρο µε τα κλαδιά και τις ρίζες του θα υπάρχει και αύριο, ενώ εκείνος χωρίς ρίζες και κλαδιά θα είναι άνθρωπος µιας χρήσης.

Σε όλες τις αγροτικές συνήθειες και ιδέες των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο, τα αρχαία κατάλοιπα του παγανισμού εξακολουθούν να λειτουργούν σαν ζωντανές δυνάμεις. Υπάρχει όμως μια αλήθεια παραδεκτή από όλους τους ιστορικούς θρησκειολόγους λαογράφους. Ο Χριστιανισμός κατόρθωσε να υπερφαλαγγίσει και να αφομοιώσει αυτές τις πανάρχαιες συνήθειες.
Ο Χέρτσμπεργκ, για παράδειγμα, γράφει: «Αφού λοιπόν μετά μεγάλης επιτιειδιότητος κατόρθωσαν κατά μικρόν οι Χριστιανοί να μετατυπώσωσιν χριστιανικώς  τα αρχαία ελληνικά έθιμα, εποιήσαντο τέλος εν ευρυτάτη εκτάσει την παραχώρισιν, δι’ ης πλείστοι όσοι θρησκευτικοί τύποι της Εθνικής λατρείας, ήθη και έθιμα διατηρούνται υπό νέα ονόματα υπό χροιάν Χριστιανικήν…ούτω ο λαός ελάτρευσεν αρχαίας θεότητας υπό νέα ονόματα…τα πρωτεία κατέχει η Θεομήτωρ και οι Άγιοι εις ους πρωίμως προσέφερεν λατρείαν ως εις πραγματικάς θεότητας».

Όταν οι Χρυσαυγίτες στο όνομα του Έθνους και των συμφερόντων των γηγενών και γνησίων εξ αίματος Ελλήνων επιτίθενται στους Αφγανούς και Πακιστανούς μικροπωλητές προφανώς και υποπίπτουν στο αδίκημα της αντιποίησης αρχής. Χώρια τα άλλα ποινικά αδικήματα (κακοποίηση κλπ)   τα οποία διαπράττουν στο όνομα των συμφερόντων της Πατρίδας, όπως  τα αντιλαμβάνονται.
Δίκαια λοιπόν είναι η αγανάκτηση που επισύρουν οι πράξεις αυτές στον πολιτικό κόσμο που καταλογίζει φασιστική και ρατσιστική νοοτροπία και πρακτική στους αυτουργούς των απεχθών αυτών πράξεων.
Και είναι απεχθείς οι πράξεις ακόμα κι αν συναντούν, δυστυχώς, ευρεία απήχηση στην κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στα τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Όταν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου ασφυκτιούσαν από  τα χρέη που απαιτούσαν ως αποζημιώσεις από τον α’ παγκόσμιο πόλεμο οι νικητές (Αγγλία, Γαλλία ) και κρίση και  ανεργία υπονόμευαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δεν ήταν οι εύποροι, αλλά οι ανήμποροι  τα πρώτα θύματα της φασιστικής – ναζιστικής προπαγάνδας.