Άρθρα Συνεργατών
Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.
Πλησιάζουν πάλι οι άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Γέμισαν ήδη οι πλατείες με φάτνες, προβατάκια, βοσκούς και μάγους. Στο κάδρο κυριαρχούν τα πανύψηλα χριστουγεννιάτικα δένδρα, στολισμένα με χιλιάδες πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν. Δεν λείπουν και οι εναέριες φωτεινές γιρλάντες στους μεγάλους δρόμους την ίδια ώρα που αντηχούν χριστουγεννιάτικες μελωδίες από τα μεγάφωνα που έστησαν οι Δήμοι. Όμορφα όλα αυτά, δεν λέω, αλλά μόνο για τον μαγικό κόσμο των παιδιών που η άδολη ψυχούλα τους έχει ανάγκη από όλον αυτόν τον πολύχρωμο διάκοσμο και καλά κάνουμε και τον διατηρούμε.
Γράφει η Βίκυ Καλφοπούλου, Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος, Δημητράκου 21 Α Κιλκίς, τηλ. 2341028087, facebook: Βικυ Καλφοπούλου.
Σκεπτόμενη το βιωματικό αυτής της εβδομάδας, που είναι “οι ενοχές μας”, αναρωτιόμουν πότε οι ενοχές είναι χρήσιμες και πότε αποτελούν εμπόδιο στην προσωπική μας εξέλιξη.
Οι ενοχές που κουβαλάμε, είναι απόκτημα της παιδικής μας ηλικίας, καθώς οι δικοί μας άνθρωποι προσπαθούσαν να μας διδάξουν το σωστό, το επιθυμητό, το επιτρεπτό σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω και της ευρύτερης κοινωνίας, ώστε μεγαλώνοντας να υιοθετήσουμε σωστές και αποδεκτές συμπεριφορές.
Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.
Το ζητούμενο της πολιτικής για τους πολλούς και τους αδικημένους της ζωής είναι, αν μπορούν να ενωθούν και να πορευτούν μαζί ως λαός και ως κόμμα στη βάση ενός κοινού προγράμματος. Άλλωστε, πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η τέχνη του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε προοδευτική κατεύθυνση.
Όσο άριστες κι αν είναι κάποιες ιδέες, αν δεν εφαρμοστούν ποτέ, αλλαγή στη πολιτική ζωή του τόπου δεν φέρνουν. Διότι πολιτική δεν είναι η έκθεση ιδεών, αλλά η έμπρακτη διαμόρφωση πολιτικών προς όφελος του λαού και της χώρας.
Η άποψη μερικών ότι σκοπός του Σύριζα δεν πρέπει να είναι το να γίνει κυβέρνηση, αλλά το να μείνει ένα ιδεολογικά καθαρό κόμμα, δεν με βρίσκει σύμφωνο, καθώς αγνοεί το γεγονός ότι την κοινωνία την αλλάζει η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, με τα μέτρα που ψηφίζει. Ένα κομματικό πρόγραμμα που δεν εφαρμόζεται ποτέ είναι άχρηστο, όπως άχρηστος είναι και ο Παράδεισος για αυτόν που δεν θα τον ζήσει.
Ο Τζορτς Χόρτον, πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, βλέποντας τη Μικρασιατική είπε ότι ο Έλληνας προτιμά η πατρίδα του να καταστραφεί, αρκεί το κόμμα του να βρεθεί μερικές ημέρες στην κυβέρνηση. Υπάρχουν όμως κάποιοι βουλευτές που, αντίθετα με την παραπάνω άποψη, προτιμούν τη δική τους εκλογή, από το να γίνει το κόμμα τους κυβέρνηση, και να μείνουν οι ίδιοι έξω από τη βουλή. Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για το κόμμα, αλλά για τη θέση τους μέσα στο κόμμα.
Σε άλλες εποχές στη βουλή έμπαινε ο πνευματικός ανθός της χώρας: Διανοητές, επιστήμονες, συνδικαλιστές, άνθρωποι που ξεχώριζαν στα κοινά με παιδεία και ήθος. Τώρα μπαίνουν πολλοί που δεν έχουν καν τα αναγκαία εφόδια. Που, ναι μεν είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά δεν έχουν γνώση. Που ναι μεν φαίνονται δραστήριοι, αλλά στο στίβο της αληθινής ζωής παρουσία δεν έχουν. Σήμερα μπορείς να γίνεις βουλευτής, και της Αριστεράς ακόμη, κι ας μην γνωρίζεις την Ιστορία του Πολυτεχνείου!
Άλλοτε οι πολιτικοί, και ιδίως οι αριστεροί, ήταν βγαλμένοι από της πάλης και της μάχης το καμίνι. Ήταν οι αγωνιστές και οι διαμορφωτές των ιδεών και των ιδανικών. Τώρα άλλαξαν οι καιροί. Αυτοί που διαμορφώνουν απόψεις δεν είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, αλλά οι προπαγανδιστές και οι δοτοί δημοσιογράφοι.
Ένας ηγέτης πρέπει να μπορεί να εμπνέει και να συνεγείρει με τις ιδέες του την κοινωνία. Εκατό επικοινωνιολόγοι κι άλλοι τόσοι image makers δεν μπορούν να κάνουν κάποιον ηγέτη, αν δεν έχει το χάρισμα ο ίδιος. Με φυσιογνωμιστές και με περίεργους αλχημιστές πολιτικό προφίλ δεν χτίζεται.
Τα διδακτορικά, τα μεταπτυχιακά έχουν στην πολιτική αξία, όταν ωφελείται από αυτά η κοινωνία. Το αλέτρι για να δώσει καρπό «φαγώνεται» το ίδιο. Ο ήλιος για να στείλει φως «καίγεται» κι αυτός. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει και δίχως την ψευτιά και την απατεωνιά. Δίχως όμως δουλειά είναι αδιανόητο να επιζήσει.
Η επιστροφή του Σύριζα στην κυβέρνηση φαίνεται ότι αρχίζει να απασχολεί όλο και πιο πολύ την προοδευτική κοινωνία, γεγονός που το είδαμε πρόσφατα στην αίθουσα συγκεντρώσεων του Εργατικού Κέντρου της πόλης μας, όπου έδωσαν το παρόν ενεργοί πολίτες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Σύριζα αποτελεί την πολιτική δύναμη που μπορεί να χειριστεί επιτυχώς τα δύσκολα θέματα.
Το μήνυμα της συγκέντρωσης ήταν θετικό κι ενθαρρυντικό. Η διεύρυνση του Σύριζα στη βάση ενός κοινού προοδευτικού προγράμματος αποτελεί τα εχέγγυα για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας μπροστά στην οποία βρίσκεται ο λαός και η χώρα.
Μέχρι όμως που να γίνει αυτό εφικτό, μέχρι που να εξελιχθεί μια τέτοια συγκέντρωση σ' έναν ενιαίο πολιτικό φορέα, με κοινή φωνή, κοινά οράματα και προγράμματα, απαιτείται δουλειά πολύ. Απαιτείται να ατσαλωθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των νέων και των παλιών μελών του κόμματος. Άλλωστε, το πιο σημαντικό θεμέλιο στις σχέσεις των ανθρώπων είναι η εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορείς να χτίσεις.
Η αριστεία στην οποία πολλάκις αναφέρθηκε η δεξιά κυβέρνηση της χώρας στην πράξη αποδείχθηκε φούμαρα. Πέραν τούτου, πολιτική δεν είναι τα πτυχία, αλλά η εμπειρία και η γνώση. Τα πτυχία από μόνα τους δεν παρέχουν παιδεία. Όσο μικρότερο είναι το «είναι» του ανθρώπου, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το «θεαθήναι» του. Οι τίτλοι δεν κάνουν τον άνθρωπο, αλλά τα χρηστά ήθη.
Αυτό που λείπει σήμερα από το Σύριζα είναι ένα τηλεοπτικό «κανάλι» για να ακούγεται η φωνή του απέναντι σ' ένα μιντιακό σύστημα, που έχει τεράστια επικοινωνιακή υπεροπλία. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας, με εξαίρεση την περίοδο της χούντας, δεν υπήρχαν στη διάθεση μιας κυβέρνησης όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως συμβαίνει τώρα με τη ΝΔ. «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση», είπε ο Ουμπέρτο Έκο και είχε απόλυτο δίκιο. Μην το ξεχνούμε.
Γράφει ο Κώστας Πινέλης.
Η παραμονή Χριστουγέννων είναι μια νύχτα ξεχωριστή. Σε κάθε Ανατολικορωμυλιώτικο σπίτι τα κούτσουρα στο τζάκι καίνε περίσσια και η φωτιά θεριεύει. Όλη η οικογένεια μαζεμένη παιδιά και εγγόνια.
Η αφέντρα του σπιτιού θα τους χαρίσει απόψε ό,τι πιο γλυκό κατέχει. Από νωρίς στη κουζίνα ετοιμάζει τα καλούδια. Σε λίγο ο μικρός σοφράς (τραπέζι χαμηλό και ξύλινο) θα γεμίσει με λιτά μα τόσο γευστικά εδέσματα. Τα έχει φτιάξει με μεράκι και γούστο προς τιμήν της μέρας και της αφοσίωσής της στην οικογένεια.
Δικαστικό Μέγαρο Κιλκίς: Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον
Συντάκτης: Παγλαρίδης ΘεοφύλακτοςΓράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης.
Ανησυχητικές διαστάσεις προσλαμβάνει η εκτροπή του δημόσιου διαλόγου από τα ουσιώδη στα δευτερεύοντα έως ασήμαντα. Θέματα και αιτήματα δεκαετιών υποβιβάζονται με ευκολία και ελαφρά τη καρδία σε λεπτομέρειες και αντ' αυτών αναδύονται τα διαδικαστικά.
Αφορμή μόνο λαμβάνουμε από όσα διαδραματίζονται με το Δικαστικό Μέγαρο. Η ουσία είναι πως μετά από τρία-τέσσερα χρόνια αδράνειας διαφάνηκε η προοπτική να αποκτήσει η πόλη ένα σύγχρονο Δικαστικό Μέγαρο. Και αντί να επικεντρωθούμε στο μείζον, εκτραπήκαμε στα ανούσια.
Ζήτημα πρώτον: Χρειαζόμαστε Δικαστικό Μέγαρο; Ασφαλώς.
Ένας απρόσκλητος επισκέπτης στο Σιναπλιώτικο νυχτέρι του Πολυκάστρου
Συντάκτης: Eidisis.grΓράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.
Τα νυχτέρια ήταν συνηθισμένος θεσμός τα χειμωνιάτικα βράδια στα Σιναπλιώτικα σπίτια του Πολυκάστρου και της Μεσσούνης.
Οι συμμετέχουσες και οι επισκέπτες ,συνήθως, έπρεπε να είναι καλεσμένοι. Έτσι οι φιλενάδες, έκαναν την ομάδα τους και συνεννοημένες μεταξύ τους, προσκαλούσαν αυτούς που εκείνες ήθελαν για τη βραδινή παρέα.
Τον ξάδελφο, που είχε φίλο κάποιον που τον έβαλαν στο μάτι για σοβαρή σχέση, μάνα και κόρη, τον γείτονα που θα έφερνε και τον αστυνόμο, τον κουμπάρο που τον καλόβλεπε κάποια, αλλά αυτός θα συνοδευόταν και από το νεαρό δάσκαλο, τον δόκιμο αξιωματικό των ΤΕΑ ή κάποιο άλλο σοβαρό και αξιόλογο πρόσωπο, προπαντός κατάλληλο για γαμπρό.
Ο ανδριάντας του «Κατσαπλιά» στην γωνία Σπάρτης και Ούλωφ Πάλμε
Συντάκτης: Πινέλης ΚώσταςΓράφει ο Κώστας Πινέλης.
Έστησαν τον ανδριάντα του «Κατσαπλιά»* Σπάρτης και Ούλωφ Πάλμε γωνία! Άκου να δεις! Αντί να στήσουν ανδριάντα σε κάποιον απ’ αυτούς που πολέμησαν σκληρά τους Γερμανούς, «απελευθέρωσαν» τη Θεσσαλονίκη και όταν ήρθαν να « απελευθερώσουν» και το Κιλκίς και να διώξουν τους Γερμανούς πέραν των συνόρων μας, τους εμπόδισαν οι Ελασίτες αναρχοκομουνιστές που βοήθησαν έτσι τους Γερμανούς να φύγουν ανενόχλητοι!
Από την Κωνσταντίνα Γεράκη.
Αν μη τι άλλο, η μοναξιά έχει απασχολήσει έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής του, κάθε άνθρωπο. Το αίσθημα αυτό που σε κάνει να νιώθεις πως πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον, πρέπει να διοχετεύσεις τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς σου, να καταθέσεις τις ανασφάλειές σου όποιες κι αν είναι αυτές. Γιατί όταν η μοναξιά δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής, γίνεται αβάσταχτη.
Έκκληση κιλκισιώτη πρώτης γενιάς για ένα διαφορετικό Κιλκίς
Συντάκτης: Eidisis.grΓράφει ο Σώτος Χρυσάφης.
Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες Κιλκισιώτες της πρώτης γενιάς Κιλκισιωτών, που ενώ λείπω από την πόλη μας, εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω παύσει να ενδιαφέρομαι γι’ αυτήν, και να προσπαθώ, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, να ενεργώ για το καλό της.
Πολλές φορές έχω αγανακτήσει με την εικόνα που παρουσιάζει η πόλη μας και αυτό το κατέθεσα με κείμενά μου σε εφημερίδες της πόλης μας και ενήργησα, θετικά νομίζω, ως πρόεδρος των Κιλκισιωτών Θεσσαλονίκης. Τολμώ μια τελευταία, κατά πάσα πιθανότητα, παρέμβαση, 85χρονος ων.
Όταν βρέθηκα πριν από λίγες μέρες στην αγαπημένη μου γενέτειρα απογοητεύτηκα και αγανάκτησα.
Γράφει ο Παναγιώτης Αδάμου.
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα με την Τουρκία και τα περί "επιστροφής στο δίκαιο του ισχυρού", που όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι και αναλυτές αναφέρουν καθημερινά, θέλω να αναπτύξω κάποιους χρήσιμους νομίζω προβληματισμούς.
Πίσω από την άποψη ότι επιστρέψαμε στο "δίκαιο του ισχυρού", κρύβεται η αντίληψη ότι - υποτίθεται - το δίκαιο του ισχυρού καθόριζε τις διεθνείς σχέσεις σε παλιότερες εποχές και όχι πια τόσο στη δική μας. Ότι, τέλος πάντων, τις τελευταίες δεκαετίες είχαν επικρατήσει νοοτροπίες πιο "συνεργατικές" μεταξύ των κρατών, αντιλήψεις που λάμβαναν πιο πολύ υπόψη τους το διεθνές δίκαιο. Ότι δηλαδή το "δίκαιο του ισχυρού" ανήκει στο μακρινό παρελθόν.