Στους 41 έφτασαν οι επίσημα καταγεγραμμένοι εργάτες που σκοτώθηκαν στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα από την αρχή του 2008 στην Ελλάδα. Ένας, δηλαδή, κάθε 4 ημέρες. Φυσικά κανείς Υπουργός ή υπηρεσιακός παράγοντας, ούτε η ανεξάρτητη δικαιοσύνη ασχολήθηκαν να διερευνήσουν τις συνθήκες στους εργασιακούς χώρους. Ούτε βεβαίως τα ΜΜΕ, αφού το θέμα δεν «πουλάει».. Συναντήθηκε ο κ. Φώλιας με τους βιομηχάνους τροφίμων και τους ζήτησε να ρίξουν τις τιμές στα προϊόντα που παράγουν, δείχνοντας το «κοινωνικό τους πρόσωπο» και αυτοί απάντησαν ότι δεν μπορούν γιατί έχουν…πολλά έξοδα και «δε βγαίνουν».

Ετούτη την φορά, ας γίνουν τα παθήματα μαθήματα. Ο ψύχραιμός διάλογος είναι καιρός να αντικαταστήσει τις κραυγές φανατισμού και οπισθοδρόμησης. Αν συμφωνήσουμε πως οι 11 δήμοι είναι πολλοί - ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο;- η σκιαγράφηση του νέου αυτοδιοικητικού χάρτη οφείλει να υπακούσει σε κριτήρια ανάπτυξης. Με τα μάταια στο μέλλον κι όχι στρέφοντας την πλάτη σ’ αυτό.

Ιδού ο πλέον αδυσώπητος νόμος, αυτός του κέρδους. Το φτηνό κάποτε ορυκτέλαιο αντικατέστησε μερικώς το ηλιέλαιο, αυτοτελώς και στα παράγωγά του. Τα περιθώρια κέρδους διευρύνθηκαν. Πλούτισαν κάποιοι, λίγοι,  άνθρωποι, ζημιώθηκαν μερικές χιλιάδες ή εκατομμύρια καθώς η διατροφή τους ελαφρώς δηλητηριάστηκε.

Το 1979, εκλεγμένος τότε στο Δήμο Νεάπολης Θεσσαλονίκης, είχα την τιμή να γνωρίσω τον κ. Αλέκο Κοντοειδή που μας βοήθησε σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως Δήμος.  Αργότερα εργαζόμενος πλέον στον Δήμο Ευόσμου και συνδικαλιστής ζήτησα πολλές φορές, και είχα την βοήθειά του για πολλά ζητήματα. Εξ άλλου ο Αλέκος Κοντοειδής βοήθησε με τις πολλές γνώσεις του χιλιάδες εργαζόμενους και αιρετούς όχι μόνο άμεσα, αλλά και μέσα από την σημαντικότατη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση εφημερίδα «Δημοτικός και Κοινοτικός τύπος».

Ξενώνα υποδοχής και φιλοξενίας κακοποιημένων παιδιών οργανώνει η Εισαγγελία με τη στήριξη του Δήμου και της Νομαρχίας Κιλκίς. Ο Δήμαρχος Κιλκίς προσφέρει το οίκημα - ανενεργά δημοτικά σχολεία οικισμών - το Υπουργείο θα βοηθήσει στην στελέχωση, ο κ. Μυλωνάς του ΣΒΒΕ δεσμεύτηκε σε κάθε είδους βοήθεια, κοινωνικοί φορείς προσφέρονται να συνδράμουν, απλοί πολίτες δηλώνουν πρόθυμοι να εργαστούν εθελοντικά για να βοηθήσουν τα παιδιά να επανενταχθούν σε ασφαλές κοινωνικό περιβάλλον.

Επιτέλους, να και μια απόφαση υπουργού που θα συναντήσει την ευρύτατη λαϊκή επιδοκιμασία. Ο της παιδείας λοιπόν Υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης αποφάσισε ότι στο τέλος της σχολικής χρονιάς οι μαθητές θα επιστρέφουν τα σχολικά βιβλία ώστε τα ευρισκόμενα σε καλή κατάσταση να επαναχρησιμοποιούνται και τα κακώς να οδηγούνται σε πολτοποίηση και ανακύκλωση.

Πριν από ενάμισι  χρόνο περίπου η σημερινή δημοτική αρχή του δήμου Πολυκάστρου, καλλιεργώντας προσδοκίες για αλλαγή στη διοίκηση του δήμου ανέλαβε μετά από τη λαϊκή ετυμηγορία των  δημοτών να λειτουργήσει σύμφωνα με όσα είχε υποσχεθεί. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα περίμενε κάθε πολίτης του δήμου να «παταχθούν» τα κακώς κείμενα στο δήμο και να υπάρξει μια νέα αρχή. Χρειάστηκε να περάσει μόλις ένας χρόνος και τέσσερις μήνες για να καταλάβει ο καθένας ότι άλλο αντιπολίτευση και άλλο διοίκηση.

Δεν φταίει πάντα το «αθηναϊκόν κράτος», όπως με περισσή ευκολία και μπόλικη δόση αποποίησης των δικών μας ευθυνών, επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία. Το «αθηναικόν κράτος» αναγνώρισε την Γενοκτονία και όρισε ημέρα εθνικής μνήμης. Μόνο που φαίνεται πως έχασαν την μνήμη τους οι πόντιοι.

Κοντά στον ελληνισμό της Σουηδίας βρεθήκαμε, γι’ άλλη μια φορά, ως εφημερίδες, συνοδεύοντας μάλιστα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια στο επίσημο ταξίδι του στη φίλη χώρα του Βορρά. Ο εκδότης μας Κώστας Τερζενίδης είχε την ευκαιρία, ως μέλος της δημοσιογραφικής αποστολής της Ελληνικής Προεδρίας, να ζήσει από κοντά στιγμές συγκινητικές για τους ομογενείς και την ελληνική αντιπροσωπεία, την εκτίμηση της σουηδικής κοινωνίας προς τους Ελληνες μετανάστες, τα όσα προσέφεραν στο φιλόξενο αυτόν τόπο, αλλά και τα όσα τους προσέφερε η Σουηδία.

Ο Χασάν Γκιούλογλου που είναι φίλος του Μουσταφά Ντοορμάζ, γεννήθηκε στο Σεβιντικλί το έτος 1910. Και ο Γκιούλογλου διηγήθηκε με συντομία την ιστορία του ως εξής: Είμασταν πέντε αδέλφια. Τα τρία ήτανε αγόρια. Στο Σεβιντικλί ασχολούμασταν με την γεωργία. Το σπίτι μας ήτανε πέτρινο. Κι εμείς ήρθαμε στην Τουρκία με το πλοίο Ουμίτι (Ελπίδα). Από το χωριό μέχρι τη Θεσσαλονίκη πήγαμε με αλογόκαρο. Η μεγάλη αδελφή μου επειδή παντρεύτηκε στο χωριό, δεν ήρθε μαζί μας. Με άλλο πλοίο αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη και πήγε στη Μενεμένη.