Η βασική λειτουργική μονάδα του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι το Σχολείο. Στα πλαίσια του εκπαιδευτικού μας συστήματος η εκπαίδευση χωρίζεται σε Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια. Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Δ.Ε.), στην οποία αναφερόμαστε, αποτελείται από το Γυμνάσιο, το Λύκειο και τα ΤΕΕ (σημερινά ΕΠΑΛ). Και οι τρεις βαθμίδες της Δ.Ε. είναι οργανωμένες και λειτουργούν με βάση Νόμους, Προεδρικά Διατάγματα, Αποφάσεις και Εγκυκλίους, τα οποία κινούνται στην κατεύθυνση επίτευξης των στόχων και των σκοπών που τίθενται από την Πολιτεία και είναι διατυπωμένοι τόσο στο Σύνταγμα, όσο και στην εκπαιδευτική Νομοθεσία.

Μας βύθισε στο πένθος ο θάνατος του Παναγιώτη.

Κάθε προεκλογικός αγώνας χρειάζεται ανθρώπους που ξέρουν να αγωνίζονται. Η επιτυχία στην πολιτική απαιτεί συλλογική προσπάθεια. Αλλά και η κοινή προσπάθεια, προϋποθέτει ουσιαστική συμμετοχή, γιατί  αγώνας με δηλώσεις μόνον δεν γίνεται...

…αλλά σιγά σιγά μαθαίνουν όλοι  σε τούτη την χώρα. Και ένα χρόνο μετά τις εκλογές όπου οι Πράσινοι επανήλθαν στην εξουσία από πρωθυπουργικών χειλέων ακούσαμε ότι η φοροδιαφυγή αποτελεί το μείζον θέμα της Ελλάδας. Μαζί ίσως με την καταπολέμηση της διαφθοράς και συνακόλουθα της σπατάλης.

Θεωρώ υποχρέωση μου, απευθυνόμενη στους συμπολίτες μου του Δήμου Παιονίας, να εξηγήσω τους λόγους που η παράταξη του «Δήμου Πολιτών» Αξιούπολης δεν θα μετέχει στις ερχόμενες Δημοτικές εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Η οικονομική κρίση που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας είναι πρωτοφανής. Φέρνει μαζί της ανασφάλεια και απόγνωση. Η ανεργία δεν είναι μόνο νούμερα στατιστικά για μας που ζούμε σε μικρές κοινωνίες. Είναι η πραγματικότητα για τις οικογένειες μας, η πραγματικότητα των διπλανών μας ανθρώπων, των φίλων μας, και είναι ζοφερή.
Κύμα μεταναστών δημιουργείται ξανά και φυγή σε άλλες χώρες. Η σημερινή νέα γενιά σημαδεύεται από αίσθημα απελπισίας και τραγικής αβεβαιότητας για το ίδιο της το μέλλον. Η κοινωνία μας γίνεται όλο και πιο αδιάφορη για την πολιτική, δηλαδή για την τύχη της. Οι επιτακτικές ανάγκες της καθημερινότητας δημιουργούν απροθυμία στους πολίτες να μετέχουν στα κοινά.
Η οικονομική μιζέρια στην οποία καταδίκασαν την τοπική αυτοδιοίκηση είναι αποτρεπτική από μόνη της για τους ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να δουλέψουν για αυτήν και διαλέγουν την μοναξιά, και την στήνουν απέναντι στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε.
Η κοινωνία που υπάρχει αυτή την στιγμή είναι κοινωνία ανάγκης και όχι κοινωνία πολιτών.
Την ψήφο αυτής της κοινωνίας, που την κατάντησαν ευάλωτη και επιρρεπή στο τάξιμο και το ρουσφέτι θα κατευθύνει  η ανάγκη και δυστυχώς όχι ο πολιτικός λόγος και το όραμα για ένα Δήμο με οικονομική και λειτουργική αυτοδυναμία με αναπτυξιακό ρόλο.
Για να λειτουργήσει μια κοινωνία πολιτών ελεύθερα, προϋπόθεση είναι, να μην υπόκειται στην ανάγκη της ζωής ούτε στην εξουσία και στον εκβιασμό κάποιων άλλων που την υποχρεώνουν να στρατεύεται πίσω από αυτούς.
Χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής η διαφθορά, η αδιαφάνεια και η αναξιοκρατία που έφεραν το διαζύγιο της με την κοινωνία και την οδήγησαν στην παρακμή.
Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε και ορίσουμε αυτή την παρακμή που ζούμε μπορεί και να έχουμε ελπίδα να σωθούμε.
Υπάρχει ένα προεκλογικό σκηνικό αυτή την στιγμή που έχει τα κόμματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο και που φαίνεται να στήθηκε στη σιωπή και το παρασκήνιο.Ένα σκηνικό διαμορφωμένο από εσωκομματικές διαμάχες ,προσωπικές αντιπαλότητες και φιλοδοξίες που έντεχνα καλλιεργούνται και αναγκάζουν, άλλους υποψηφίους να ζητούν στήριξη και άλλους να την απαξιώνουν προσδοκώντας όμως παράλληλα στην ενεργοποίηση ενός γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού που ούτως ή άλλως υπάρχει και στην κρίσιμη στιγμή δίνει λύση.
Η ύπαρξη των κομμάτων  είναι θεσμός που εξασφαλίζει την Δημοκρατία μας. Χρήσιμο θα ήταν να αφήσουν την κοινωνία και την τοπική αυτοδιοίκηση ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη και να ανταποκριθούν σε εκείνο τον ορισμό που λέει ότι:
« Το κόμμα είναι το πρώτο κύτταρο που συμπυκνώνονται σπέρματα συλλογικής βούλησης, συλλογικής συνείδησης που τείνουν στην καθολικότητα και στην ολότητα.»
Κοινή πεποίθηση είναι ότι αυτά τα πρώτα κύτταρα των κομμάτων έχουν πάθει μη αναστρέψιμη μετάλλαξη με συνέπεια το καθολικό να έχει γίνει ατομικό, η ολότητα φατρία και να πάσχουν από βαριά ιδεολογική ασιτία.
Υπηρέτησα την τοπική αυτοδιοίκηση 8 χρόνια. Η πιο θλιβερή μου διαπίστωση είναι ότι ζούμε σε μια θεσμικά ανοχύρωτη χώρα. Την τελευταία τετραετία έζησα την αλαζονεία και την εκδικητικότητα,τον διασυρμό προσώπων  - προσωπικοτήτων, την καταπάτηση θεσμών και κανονισμών.
Δυστυχώς δεν υπήρξε τρόπος να ελεγχθεί και να τιμωρηθεί η αυθαιρεσία. Παρόλα αυτά πιστεύω στον Καλλικράτη, στη ριζική, δομική αλλαγή, στην ανασυγκρότηση  ουσιαστικά του κράτους με σημείο αναφοράς  το Δήμο, την κοινωνία και τους θεσμούς.
Η οικονομική συγκυρία της εφαρμογής του είναι δύσκολη .Μπορεί για τη θητεία που έρχεται να ισχύσει μόνο στα χαρτιά, ακόμα όμως και αυτό θα είναι επιτυχία, θα είναι μια αρχή. Υποψήφιοι που δεν πιστεύουν σε αυτόν δεν έχουν θέση σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση γιατί δεν θα μπορέσουν να υπηρετήσουν την κοινωνία και να κάνουν το πολιτικό κείμενο πράξη.
Για να γίνει ο Δήμος Παιονίας οντότητα υπολογίσιμη θα πρέπει: να στηριχθεί  σε ένα σύνολο υγιών θεσμών, σε ενεργούς πολίτες και σε υψηλής ποιότητας διοίκηση.
Εμείς, οι άνθρωποι που μετείχαμε στο «Δήμο Πολιτών», αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα ενεργών πολιτών του Δήμου Παιονίας, που στόχο θα έχει τη συμμετοχή, την παρέμβαση, τη στήριξη, την πρόταση της κοινωνίας για το μέλλον αυτού του τόπου, σαν ελεύθεροι πολίτες σε μια ουσιαστικά, «άμεση-συμμετοχική Δημοκρατία». Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και αμφισβητούν το κοινωνικό σύστημα ή και το δικό τους σύστημα σκέψης, η ελπίδα να αλλάξουν οι αντιλήψεις για την εξουσία και η πολιτική να έχει νόημα ξανά σαν εκείνο που θα κατευθύνει τη δράση μέσα στον ανθρώπινο κόσμο, αυτή η ελπίδα παραμένει πραγματοποιήσιμη.
Ένας καλύτερος κόσμος μπορεί να υπάρξει αρκεί να αγωνιστούμε όλοι μαζί για αυτόν, για να ζήσουμε σε έναν Δήμο που να μας αξίζει.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες και λοιποί «μνημόνιο-κτυπημένοι». Αδέλφια μου τσιγγάνοι.

Ήταν Κυριακή του Μάη. Στη μικρή πλατεία της πόλης μαζεύτηκε κόσμος πολύς να ακούσει τους πολιτικούς της. Θα μιλούσαν για τα έργα τους: Τα πάρκα, τις πλατείες, τους δρόμους και για ό,τι άλλο έκαναν.
Ο καθένας θα αναφερόταν στη δική του θητεία. Κανένας δεν επιθυμούσε να οικειοποιηθεί το έργο του άλλου. Ούτε φυσικά και να παρουσιάσει για δικό του κάτι που έφτιαξαν μαζί. 

Σε προηγούμενο σχόλιο αυτής της στήλης είχα γράψει ότι, η αδελφοποίηση των Δήμων Κιλκίς – Ασένοφγκραντ (Στενημάχου) Βουλγαρίας έγινε επί Δημαρχίας Τάσου Αμανατίδη, ενώ το σωστό είναι ότι έγινε επί Δημαρχίας Σπύρου Αυγητίδη. Αγαπητέ μου Σπύρο, ήταν από λάθος πληροφόρηση. Ζητώ συγνώμη και αποκαθιστώ για ιστορικούς και πραγματικούς λόγους.

Στα Αναφιώτικα πριν ένα χρόνο, κάτω από τον Ιερό της Ακρόπολης βράχο τυχαία βρήκα την ζωντανή Καρυάτιδα, την δική μας Άννα Σιδηροπούλου, Ποντιακής Καταγωγής από την Αργυρούπολη. Η συζήτηση μαζί της με έκανε πλουσιότερο σε ιδέες και η συγκίνηση από τα ακούσματα διατηρήθηκε συνεχώς αυξανόμενη. Η Κυρία Άννα μετέτρεψε σε αγώνα ζωής προσπάθειες για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από τα χρόνια της Μελίνας.

Αν κάποιος μας έλεγε πριν από λίγο καιρό πως οι Έλληνες θα έχαναν τόσο μεγάλο μέρος από τα κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών, θα τον θεωρούσαμε τρελό ή το λιγότερο ανίδεο.
Κι όμως... Αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες, αυτή η λαίλαπα που παρασύρει τους πάντες και τα πάντα στο διάβα της είναι μια ζοφερή πραγματικότητα που κατατρώγει τις ζωές μας και που ίσως την έκτασή της δεν την έχουμε δει ακόμη!